Ο 13χρονος Μπαστιέν βρίσκεται στο κέντρο μίας «πολυσυλλεκτικής» οικογένειας: με 6 ετεροθαλή αδέλφια, 8 «γονείς» και εξίσου πολλά σπίτια και μετακινήσεις, η οικογενειακή του ζωή είναι πολύ πιο περίπλοκη από την σχολική. Η υπομονή, όμως, έχει κι ένα όριο: τα παιδιά αποφασίζουν να επαναστατήσουν και να αντιστρέψουν τους κανόνες. Όλοι μαζί, καταλαμβάνουν ένα ευρύχωρο διαμέρισμα και βάζουν τους γονείς στη θέση τους!
Οι Γάλλοι φαίνεται πως έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τις οικογενειακές κωμωδίες, με το ελληνικό κοινό να τις ασπάζεται με το ίδιος πάθος τα τελευταία χρόνια. Και με το «Με τον Μπαμπά ή τη Μαμά 2» του Μαρτέν Μπουρμπουλόν να μην έχει προλάβει να κλείσει μια βδομάδα στις ελληνικές αίθουσες, άλλη μια γαλλική κωμωδία έρχεται να συμπεριληφθεί στον μακρύ κατάλογο των γαλλικών κωμωδιών του φετινού καλοκαιριού, και να προσπαθήσει να συντονίσει, για άλλη μια φορά, όχι μόνο τα γέλια μεταξύ των δύο λαών αλλά και την εισπρακτική της επιτυχία στις κινηματογραφικές τους αίθουσες.
Μόνο που αυτή την φορά, με τον «Οδηγό Οικογενειακής Επιβίωσης», χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα (κυριολακτικά) και το κοινό την ίδια του τη υπομονή.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Γκαμπριέλ Ζιλιέν-Λαφεριέρ προσπαθεί να αναθεωρήσει τι σημαίνει για εκείνον, αλλά και για μας, η σημερινή μοντέρνα «οικογένεια» παρουσιάζοντας τη ως κάτι το πολυσυλλεκτικό, γεμάτη από ετερόκλητους χαρακτήρες. Και από την πρώτη κιόλας στιγμή που γίνεται, η άκρως, μπερδεμένη εισαγωγή τους, με τον πρωταγωνιστή, τον μικρό Μπαστιέν, να προσπαθεί να εξηγήσει το ποιος είναι ποιος, το μόνο που καταφέρνει είναι να σε κάνει να κάνει να μην νιώσεις το παραμικρό ενδιαφέρον.
Για άλλη μια φορά τα παιδιά το παίζουν μεγάλοι προσπαθώντας να συμμορφώσουν τους μεγάλους, οι οποίοι κάνουν σαν μικρά παιδιά, και οι οποίοι προσπαθούν να κουμαντάρουν τα παιδιά τους. Τα κίνητρα των μικρών μπορεί να έχουν μια κάποια λογική, πάντα μέσα στα πλαίσια αυτής της κωμωδίας καταστάσεων, αλλά όλα όσα συμβαίνουν μετά την μετακόμισή τους στο σπίτι, μοιάζουν σαν να μην πείθουν κανέναν, χωρίς να προσφέρουν κανένα ίχνος χιούμορ και σπιρτάδα και σχεδόν με μηδαμινή γοητεία.
Προσπαθώντας να χτυπήσει τις νόρμες που ορίζουν το τι σημαίνει οικογένεια σήμερα, αλλά και τα όποια στερεότυπα χαρακτηρίζουν την σχέση μεταξύ των σημερινών ζευγαριών, ο Ζιλιέν-Λαφεριέρ επενδύει στο «χίπικο» (όπως χαρακτηρίζει τη φάση κάποιος μέσα στην ταινία), ανατρέποντας ό,τι παραδοσιακό για να καταλήξει σε κάτι το απόλυτα τετριμμένο.
Και μπορεί η ταινία του να έχει όλα τα φόντα να γίνει μια καλή (εισπρακτική) γαλλική κωμωδία που μπορείς να αποκαλέσεις χαριτωμένη, κυρίως λόγω των μικρών πρωταγωνιστών της, αλλά μέσα σε αυτό τον «Οδηγό Οικογενειακής Επιβίωσης» είναι σίγουρο πως κάποιος ξέχασε να συμπεριλάβει κι έναν οδηγό κινηματογραφικής επιβίωσης για το κοινό της.
