Ένα 12χρονο αγόρι που πρόσφατα έχασε την μητέρα του καταλήγει σε ένα μουσικό οικοτροφείο, με τα δίδακτρα πληρωμένα από τον πατέρα του, ο οποιός μέχρι τώρα ήταν ολοκληρωτικά απών από τη ζωή του. Κανείς δεν περιμένει ότι αυτό το ατίθασο και μοναχικό πλάσμα θα καταφέρει να μπει στο συγκρότημα Boychoir - μια χορωδία αγοριών, που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο διατηρώντας υψηλά το κύρος της σχολής της.
Από το «Karate Kid» μέχρι το «Whiplash» το σινεμά είναι γεμάτο από ταινίες στις οποίες ένα outsider κατορθώνει -ή έστω προσπαθεί- να αξιοποιήσει όλες του τις δυνατότητες εις βάρος κάθε αντιξοότητας.
Μπορεί οι λεπτομέρειες να αλλάζουν, αλλά ο πυρήνας της ιστορίας είναι τόσο γνώριμος που χρειάζεται κάτι το αληθινά φρέσκο για να πετύχεις ένα αποτέλεσμα που να ξεχωρίζει. Ο Φρανσουά Ζιράρ, έχει τον Ντάστιν Χόφμαν στον ρόλο του αυστηρού και απαιτητικού μαέστρου και μια χορωδία από αγόρια με αγγελικές φωνές. Ομως ακόμη κι αν το φιλμ που παραδίδει παρακολουθείται με ενδιαφέρον, είναι επίσης τόσο προβλέψιμο στην σεναριακή του διαδρομή που μοιάζει να το έχεις δει ξανά και ξανά.
Ισως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο, το γεγονός ότι το ταλέντο αυτών των αγοριών, η φήμη και η επιτυχία τους έχει μια ξεκάθαρη ημερομηνία λήξης, όταν το πέρασμα του χρόνου θα κάνει την φωνή τους να αλλάξει περνά μάλλον επιφανειακά από το φιλμ, που προτιμά να ακολουθήσει την γνώριμη διαδρομή των εμποδίων και των δυσκολιών του νεαρού ήρωά του στην προσπάθειά του να λάμψει.
Ο Ζιράρ ξέρει να κάνει ένα όμορφο, στρογγυλό σινεμά και οι ηθοποιοί του παραδίδουν ακριβώς τις ερμηνείες που περιμένεις, όμως το φιλμ ακόμη κι αν δεν χτυπά σχεδόν ποτέ λάθος νότες, δεν παύει να μοιάζει με μια υπερβολικά γνώριμη μελωδία, που κατά βάθος έχεις κουραστεί να ακούς.
