Οι ρωμαϊκές λεγεώνες έχουν κατακτήσει τον κόσμο - εκτός από το γνωστό μικρό γαλατικό χωριό που συνεχίζει να αντιστέκεται. Μετά από την εισβολή του Καίσαρα στην Βρετανία, η Βασίλισσα ζητάει τη βοήθεια των Γαλατών μέσω του έμπιστου αξιωματικού της Αντικλιμάξ. Στο μεταξύ, ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ έχουν αναλάβει μια ευαίσθητη αποστολή: να κάνουν άντρα τον Γιακλωτσίξ, τον μπελαλή ανιψιό του Αρχηγού, που έχει το μυαλό του μόνο στα κορίτσια και τη μουσική. Μπροστά στην έκκληση της Βασίλισσας, οι δύο ήρωες βρίσκουν τη χρυσή ευκαιρία να διδάξουν στον Γιακλωτσίξ ένα μάθημα: τον παίρνουν μαζί τους στην αποστολή διάσωσης της Βρετανίας, ακολουθώντας τον Αντικλιμάξ στο ...Λονδίνιουμ. Εκεί θα ξεκινήσουν ερωτικά μπερδέματα, πολιτικές σκευωρίες και ... μία ακόμα περιπέτεια που θα αποδείξει ότι «είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες!»
Ακόμη κι αν οι εισπράξεις τους στην Γαλλία και σε πολλές χώρες της Ευρώπης -ανάμεσα τους φυσικά και η Ελλάδα- να είναι σχεδόν αστρονομικές, όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι ταινίες του Αστερίξ και του Οβελίξ είναι αντάξιες του απολαυστικού χιούμορ των κόμικ ή της ικανότητάς τους να ανακαλύπτουν το αστείο μέσα από την υπερβολή και τα εύκολα στερεότυπα των λαών και της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Τα φιλμ μοιάζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο να παραμείνουν πιστά στην εικόνα των κόμικ δίνοντας εξαιρετική σημασία στην αναπαράσταση του ύφους των καρέ του Γκοσινί και του Ουντερζό, αλλά συχνά μεταμορφώνουν το υποδόριο χιούμορ τους σε κάτι υπερβολικά πλατύ κι εύκολο, ικανό να κάνει τον οποιοδήποτε να γελάσει.
Και δυστυχώς ακόμη και τώρα, δοκιμάζοντας τον τρίτο ηθοποιό στο ρόλο του Αστερίξ, εξακολουθούν να μην έχουν βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να σταθεί αξιοπρεπώς όχι μόνο στο ύψος του χαρακτήρα, αλλά κυρίως στην εξαιρετική δουλεία που κάνει ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ ως Οβελίξ. Ο Εντουάρ Μπαέρ που αναλαμβάνει να φορέσει τα παπούτσια του σε αυτό το φιλμ, μοιάζει δυστυχώς ο πιο άχρωμος Αστερίξ μέχρι τώρα, μια αίσθηση που δυστυχώς διαχέεται σε ολόκληρη την ταινία,
Παρά την θεαματική παραγωγή και την εντυπωσιακή παραγωγή, παρά την συνεχή χρήση των εφέ και την παρουσία ηθοποιών όπως η Κατρίν Ντενέβ στον ρόλο μιας ακόμη βασίλισσας (μετά από αυτόν της Αικατερίνης της Ρωσίας στο «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι»), το φιλμ του Λοράν Τιράντ («Ο Μικρός Νικόλας») μοιάζει άνευρο, δίχως ρυθμό και με πολύ λίγες αληθινά αστείες σκηνές.
Το να ακούς τους Γάλλους ηθοποιούς να μιλούν τη γλώσσα τους με ανόητες αγγλικές προφορές και συχνά με λάθος συντακτικό, είναι ένα αστείο που όχι απλά χάνεται στο κοινό των υπόλοιπων χωρών εκτός της Γαλλίας, αλλά και που δεν είναι τόσο αστείο ώστε να αποτελέσει τη βασική πηγή γέλιου όπως ελπίζει το φιλμ. Με τον ίδιο τρόπο οι πολιτισμικές διαφορές Γάλλων και Βρετανών, είναι επίσης χαριτωμένες αλλά υπερβολικά επαναλαμβανόμενες, ενώ το αστείο για την φύση της σχέσης του Αστερίξ και του Οβελίξ, δυο αντρών που συζούν με ένα σκυλάκι, μοιάζει από την αρχή αμήχανο.
Συν τοις άλλοις με την εξαίρεση της εκπαίδευσης ενός Νορμανδού βαρβάρου στους καλούς βρετανικούς τρόπους από μια γκουβερνάντα που αποτελεί μια από τις πιο αληθινά αστείες στιγμές του φιλμ -και που δείχνει την κωμική ιδιοφυΐα του Ντάνι Μπουν για μια ακόμη φορά-, η παρουσία των Νορμανδών στο φιλμ μοιάζει μάλλον αχρείαστη, όπως άλλωστε και των Ρωμαίων, με τον Φαμπρίς Λουκινί να μην έχει καν έναν άξιο λόγου ρόλο ως Καίσαρας-guest star.
Αυτό που μένει είναι το όπως πάντα φροντισμένο set design, μια πετυχημένη αν και μάλλον υπερβολική χρήση των ειδικών εφέ και για μια ακόμη φορά μια απολαυστική ερμηνεία από τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ που δείχνει να απολαμβάνει εξίσου τον ρόλο του στρουμπουλού Οβελίξ, όσο και την ακόμη πιο παχουλή επιταγή που συνοδεύει την κάθε εμφάνισή του.
