Ο Μιτς Ραπ είναι ένας νεοσύλλεκτος μυστικός πράκτορας της CIA που εργάζεται υπό την καθοδήγηση του βετεράνου Σταν Χάρλεϊ. Οι δύο άντρες αναλαμβάνουν να ερευνήσουν μια σειρά επιθέσεων σε στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους που κατά τα φαινόμενα μοιάζουν να μην συνδέονται μεταξύ τους. Πράγματι ανακαλύπτουν ένα κοινό μοτίβο βίας που τους οδηγεί στην αναζήτηση ενός μυστηριώδους και αδίστακτου πράκτορα που επιδιώκει να ξεκινήσει παγκόσμιο πόλεμο στην Μέση Ανατολή.
Πόσο πρωτότυπη πιστεύετε ότι μπορεί να είναι μια ταινία που έχει για ήρωά της έναν νεαρό που μετά από μια τρομοκρατική επίθεση που θα αφήσει νεκρή την αρραβωνιαστικιά του θα εκπαιδευθεί κατάλληλα προκειμένου να εκδικηθεί και ταυτόχρονα να γίνει ο άνθρωπος που όλοι ζητούσαν για να καθαρίσει τη Μέση Ανατολή από τα κακοποιά στοιχεία;
Με καθαρές γραμμές που θέλει τους Αμερικάνους καλούς, τους Ισλαμιστές κακούς, τα αφεντικά των μυστικών υπηρεσιών διπρόσωπα και τη δράση στη διαπασών, ο Μάικλ Κουέστα (με μια εμμονή θα έλεγε κανείς στην CIA – η προηγούμενη ταινία του ήταν το «Kill the Messenger» με τον Τζέρεμι Ρένερ) επενδύει πάνω στο μούσι του Ντίλαν Ο’ Μπράιεν – με προϋπηρεσία το τηλεοπτικό «Teen Wolf» - και παραδίδει μια ταινία που ενώ φαινομενικά θα ήθελε να είναι επική, παραμένει πιο αδιάφορη και από τον τρόπο με τον οποιό ο ήρωάς της αντιμετωπίζει όσα συμβαίνουν γύρω του.
Διάσημος λογοτεχνικός ήρωας κυρίως για την απολίτικη στάση του που έκαναν τα βιβλία του Φλιν διάσημα σε διαδοχικούς Προέδρους των ΗΠΑ, όπως ο Μπιλ Κλίντον και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος, ο κινηματογραφικός Μιτς Ραπ ενσαρκώνει – έστω και άθελά του – όλο το μίσος και τη βία που μεγάλο κομμάτι της Αμερικής θα ήθελε να εξαπολύσει στους κακούς Μουσουλμάνους. Ισως γι’ αυτό και ο τίτλος, εκτός από μνήμες βιντεοκασέτας του ’80, φέρνει στο νου και κάτι πιο φονικό από αυτό που τελικά είναι η ταινία του Κουέστα: ένα ανέμπνευστο, χιλιοειδωμένο και τελείως μηχανικά εκτελεσμένο action movie που μετά από λίγη ώρα δράσης μοιάζει να έχει μπει στον αυτόματο.
Ούτε η συνεχής – θα την έλεγες και cute - τσαντίλα με ισχυρές δόσεις θλίψης έκφραση του Ντίλαν Ο’ Μπράιεν, ούτε ο Μάικλ Κίτον σε ένα ρόλο που επέλεξε ολοφάνερα επειδή είχε κενό ανάμεσα σε δυο άλλες ταινίες που δεν θα του απέφεραν όσα χρήματα αυτή εδώ, ούτε η περίπου κοσμοπολίτικη αίσθηση που προσομοιάζει σε Τζέιμς Μποντ, είναι ικανά να σε αποσπάσουν από το στόμφο με τον οποίο λέγονται και γίνονται εδώ, λες και βλέπεις τουλάχιστον την ταινία που θα ξεκινήσει την επανάσταση σε όλες τις δεκάδες παρόμοιες που γυρίζονται κάθε χρόνο.
Εδώ με το ζόρι μοιάζει να μπορεί να ξεκινήσει μια σειρά ταινιών με ήρωα τον Μιτς Ραπ...
