Πολλά μπορείς να πεις για το «Once Upon a Time» του Κουέντιν Ταραντίνο - τα επίπεδα ανάλυσης που προσφέρει για το σινεμά, τα 60ς, την Αμερική, τα παιδικά χρόνια και πώς αυτά κρατούν στην καρδιά τους μύθους με τα ίδια αγορίστικα μάτια και μετά γεννούν ταινίες.
Η θεματική όμως στη σχέση των δύο ηρώων (είναι "buddies" ή είναι οι δυο πλευρές του ίδιου άντρα;) είναι ό,τι πιο βαθύ, ειλικρινές και πικρό. Οχι μόνο για τον ανελέητο κόσμο του Χόλιγουντ, που αν δεν ζεις την λάμψη, η σκιά είναι επώδυνη. Αλλά και για την ίδια τη ζωή. Ο Ρικ Ντάλτον (Λεονάρντο ΝτιΚάπριο) είναι ένας ξεπεσμένος σταρ, πνιγμένος στις ανασφάλειες, το παράπονο, τα δάκρυα και το αλκοόλ. Κάποτε ξεκίνησε με όνειρα. Κάποτε το Χόλιγουντ του χαμογέλασε. Που πήγαν όλα αυτά; Και τι θα απογίνει; Ο κασκαντέρ Κλιφ Μπουθ (Μπραντ Πιτ) είναι κι αυτός άνεργος και ξεβρασμένος από το σύστημα. Με ένα broken σώμα, όσο ο Ντάλτον έχει broken ψυχή. Μόνο που εκείνος, τόσο cool όσο ένας Στιβ ΜακΚουίν, αποφασίζει να μην πάρει τη ζωή και το Χόλιγουντ στα σοβαρά. Εχει αποδεχθεί που στέκεται στη βιομηχανία και τα χρόνια του. Κάνει το καλύτερο που μπορεί. Αποδοχή. Αποδοχή του ποιος είσαι, που μπορείς να φτάσεις και τι σου σερβίρει η ζωή καθημερινά. Αποδοχή.
Διαβάστε ακόμα: την κριτική του Flix για το «Once Upon a Time in Hollywood» του Κουέντιν Ταραντίνο
Δεν είναι τυχαίο να θέλει ένα enfant terrible του σινεμά να γράψει κάτι τόσο προσωπικό (;) όταν φτάνει τα 56. Ο Ταραντίνο, ένας βαθιά ρομαντικός κινηματογραφιστής ("ρομαντισμός" δεν είναι τα λουλούδια και τα ηλιοβασιλέματα, αλλά πώς πιστεύεις πχ ότι το σινεμά θα νικήσει της πραγματικότητας) δεν είναι πια αγόρι. Και ήρθε η ώρα να κοιτάξει τον εαυτό του, τον κόσμο του Χόλιγουντ και τα όνειρά του κατάματα. Η ταινία του, αν επιλέξεις να τη διαβάσεις έτσι, είναι η αφήγηση όλων όσων έβλεπε από πιτσιρίκος όταν ανοιγοκλείνει τα μάτια του μαγεμένος - 24 καρέ το δευτερόλεπτο.
Κι έρχεται σήμερα ο Μπρους Σπρίνγκστιν, στα 70 του, με νέο άλμπουμ. Σόλο άλμπουμ, μοναχικό, χωρίς την ενέργεια, την τρέλα, το πάρτι της E Street Band. Μελαγχολικό, βαθύ, ειλικρινές, πικρό. Και κινηματογραφικό. Με (αντι)ήρωα έναν κασκαντέρ που ξυπνά, γερασμένος πια, γεμάτος σπασμένα κόκκαλα και ουλές. Κάποτε τον είχε βρει η σφαίρα του Τζον Γουέιν. Σήμερα, σ' ένα μπαρ κάποια του λέει "εσύ δεν ήσουν που έπαιζες σ' εκείνη τη διαφήμιση;"
I wake up every morning / just glad my boots are on
Που πάνε τα όνειρα όταν πεθάνουν; Αυτή την ερώτηση ο Σπρίνγκστιν τη ρωτά από το «The River». Και δεν την έχει απαντήσει ακόμα. Σε βάζει απλά στο El Camino φορτηγάκι του και σε πάει μια βόλτα στην έρημο της Santa Ana. Μπορεί να μιλήσετε, μπορεί να μη βγάλετε λέξη. Μπορεί να μοιραστείτε ιστορίες για το sunshine της ζωής που παρακάλεσες να μείνει, απλά για να πληγωθείς με τη νύχτα που ξαναέπεσε. Μπορεί και να μείνετε σιωπηλοί σε κοινή παραδοχή. Απλά να χαζέψετε τα αστέρια της Καλιφόρνια που λάμπουν - τόσο μεγαλειώδη και τέλεια που σου ραγίζουν την καρδιά. Τίποτα δεν είσαι εσύ. Πίστεψες ότι είσαι σταρ. Πίστεψες ότι θα βρεις νόημα, ευτυχία. Οδηγούσες Γρήγορα (και καμιά φορά Ολη τη Νύχτα) και Κυνηγούσες Wild Horses (ή μονόκερους). Εσύ όμως σβήνεις - μία ουλή τη φορά, αυτά θα συνεχίσουν να λάμπουν.
Ο Ταραντίνο δε θα διηγηθεί την ιστορία του ως ευρωπαίος νεορεαλιστής. Θα στην πει με "ταραντινικές" εικόνες δαιμονισμένης ενέργειας, χιούμορ, μουσικών, κινηματογραφικών αναφορών. Ετσι κι ο Μπρους, δε θα σηκώσει τη γάζα να δεις την πληγή μόνο με μπρούτες κιθάρες και ωμή φωνή. Ενορχηστρώσεις με πνευστά, βιολιά και μία αλά Φιλ Σπέκτορ ρομαντική καρδιά θα σε ξαφνιάσει. Ή και όχι. Ρομαντικός γεννήθηκες, προδομένος ρομαντικός θα πεθάνεις.
Once I was shot by John Wayne
Yeah, it was towards the end
That one scene's brought me a thousand drinks
Set me up and I'll tell it for you, friend
Here's to the cowboys
Riders in the whirlwind
Tonight the western stars are shining bright again
And the western stars are shining bright again
Διαβάστε περισσότερα:
