Με το που τη γνωρίσαμε στην «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη την ερωτευθήκαμε κεραυνοβόλα. Η Πηνελόπη Τσιλίκα ανήκει στην κατηγορία των Ελληνίδων ηθοποιών που μεταμορφώνονται κι ερμηνεύουν τους ρόλους τους με δύναμη, τσαμπουκά, βλέμματα γεμάτα εκρήξεις.
Φέτος, επιστρέφει στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με δύο ταινίες: την «Ανάκριση» του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη και το «Ζίζοτεκ» του Βαρδή Μαρινάκη, που χθες το βράδυ είχε την μεγάλη του πρεμιέρα.
Μόλις βγήκε από το Ολύμπιον, μίλησε στο Flix για όσα διαφοροποιούν κι όσα ενώνουν τις δύο ηρωίδες της.
Γιατί αγάπησες τις δυο αυτές ταινίες;
Γιατί και η «Εύα» του «Ζίζοτεκ» και η «Μαρίνα» της «Ανάκρισης» ήταν ρόλοι που ήθελαν πολύ ξεκλείδωμα - ενώ μοιάζουν να είναι κάτι, είναι τελικά κάτι άλλο. Κι αυτό μου φάνηκε πολύ προκλητικό.
Πώς θα χαρακτήριζες τις ηρωίδες σου με μία λέξη;
Για την Εύα θα έλεγα «καπνίστρια». Για την Μαρίνα «τρυφερότητα» - έχει πολύ μεγάλη ανάγκη για τρυφεροτητα.
Τι θα ήθελες να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από αυτές τις ταινίες;
Να φύγει με την ερώτηση μέσα του για το ποιες είναι οι οικογένειές μας. Υπάρχει και στις δύο ταινίες έντονη αναζήτηση οικογένειας.
Τι κρατάς και τι πετάς από τη διαδικασία δημιουργίας τους;
Κι από τις δύο κρατάω τις συνεργασίες. Από το «Ζίζοτεκ» αυτό που πετάω είναι οι τσακωμοί που έκανα με την μητέρα μου όσο προετοίμαζα αυτό το ρόλο. Από την «Ανάκριση» θα πέταγα το κούρεμα - το πόσο πήρε στα μαλλιά μου να ξαναμακρύνουν.
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σημαίνει...
Αυτό που θες να είσαι και τις δέκα μέρες και δεν μπορείς ποτέ.
Μια ευχή για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ
Να πω να τα εκατοστήσει τώρα είναι μαλακία ε; Να είναι πάντα τόσο ζωντανό και γεμάτο. Οι μέρες εδώ πέρα είναι πάντα μεγάλες. Οπως και οι νύχτες.
