Ενας ηλικιωμένος εργάτης επιστρέφει στο σπίτι του ύστερα από πολλά χρόνια, προκειμένου να βρεθεί δίπλα στον άρρωστο γιο του. Εκεί θα συναντήσει την πρώην γυναίκα του που παραμένει ο αρχηγός της οικογένειας και θα γνωρίσει για πρώτη φορά τη νύφη και τον εγγονό του. Τίποτα δεν είναι ίδιο από την εποχή που τους εγκατέλειψε αναζητώντας μια νέα αρχή στην πόλη, καθώς η δουλειά στα χωράφια γίνεται πλέον υπό την πίεση των αδίστακτων γαιοκτημόνων με τους εργάτες να βρίσκονται συνεχώς σε κατάστασης εξέγερσης, ενώ το τοπίο γύρω από το σπίτι του μοιάζει πλέον με έναν έρημο τόπο που ζωντανεύει μόνο όταν οι στάχτες από τις καύσεις των ζαχαροκάλαμων πέφτουν από τον ουρανό κάθε τόσο σαν μια βροχή έτοιμη να καλύψει τα πάντα με θάνατο...
Αντλώντας ποίηση από το ρεαλισμό και ατμόσφαιρα από τους αργούς ρυθμούς με τους οποίους κινείται η καθημερινότητα στην κολομβιανή επαρχία, ο πρωτοεμφανιζόμενος Σέσαρ Ασεβέδο τοποθετεί τους ήρωές του μέσα σε αυστηρά ακίνητα κάδρα, αφήνοντας τη σιωπή τους να πει περισσότερα απ' όσα οι λέξεις ή η οι πράξεις τους. Οι συγκρούσεις είναι ισχυρές αλλά υπόκωφες, η οργή είναι διάχυτη αλλά πνιγμένη μέσα στην παραίτηση, η θλίψη κυρίαρχη αλλά ποτέ πιο δυνατή από την ανάγκη για ζωή.
O Σεσάρ Ασεβέδο παίζει με τις αντιθέσεις - την ορμή που δίνει σε μια παραιτημένη οικογένεια όχι ένας νέος αλλά ένας ηλικιωμένος άντρας που προσπαθεί να εμφυσήσει ζωή σε ένα νεκρό σπίτι, την ομορφιά του τοπίου που γεμίζει από σκόνη και στάχτες προκαλώντας (κυριολεκτική και μεταφορική) ασφυξία, τη δουλειά στα χωράφια που δεν είναι πλέον μέσο επιβίωσης αλλά απομόνωσης. Κυρίως, όμως, ο πρωτοεμφανιζόμενος Κολομβιανός παίζει με τη φύση - τη «Γη» του τίτλου του, τη σκονισμένη φωτογραφία, το σκοτάδι σε ένα σπίτι που δεν μπορεί να αφήσει τον ήλιο να μπει από τα παράθυρα και τις μαγικές όσο και μακάβριες σκηνές με τη στάχτη που έρχεται από τον ουρανό σαν υπενθύμιση πως κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις να αποδράσεις.
Δίνοντας μεγαλύτερη βάση στην αισθητική και την αυστηρότητα των πλάνων του, ο Ασεβέδο προτιμά να μην γίνει μελοδραματικός, να μην αφήσει το συναίσθημα να διαταράξει την απέραντη ακινησία και χρησιμοποιεί τα κενά χρόνου για να αφηγηθούν μια διαδρομή επιβίωσης, τοποθετώντας τους αναπόφευκτα σχηματικούς ήρωες του ως ένα ακόμη στοιχείο μέσα στο τοπίο. Οταν λίγο πριν το τέλος ανοίγει το βλέμμα στη μεγάλη εικόνα ενός κόσμου που πλέον διαγράφεται από το χάρτη και η φυγή μοιάζει η μοναδική ελπίδα για ζωή, έχει προλάβει να σε υποβάλλει, να μιλήσει με τον δικό του υπαρξιακό τρόπο για την εργατική τάξη και να κάνει το δικο του σχόλιο πάνω σε έναν κόσμο που πριν αλλάξει οφείλει να φτάσει ένα βήμα πριν το θάνατο.
Περισσότερες κριτικές από το 56ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- Interruption του Γιώργου Ζώη
- Diary of a Teenage Girl της Μάριελ Χέλερ
- Ορκισμένη Παρθένα της Λάουρα Μπισπούρι
- Φρενίτιδα του Εμίν Αλπέρ
- Box του Φλορίν Σερμπάν
- Κισσός του Τόλγκα Καρατσελίκ
- Το Ξύπνημα της Ανοιξης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
- Rams του Γκριμούρ Χακόναρσον
- Mustang της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιουβέν
- Chronic του Μισέλ Φράνκο
- Καυτός Ηλιος του Ντάλιμπορ Μάτανιτς
- 600 Μίλια του Γκάμπριελ Ριπστάιν
- «Απο Μακριά» του Λορένσο Βίγας
- «Ο Γιος του Σαούλ» του Λάζλο Νέμες
