Ο 19χρονος τσιγγάνος Ραφαέλ ζει σε μαζί με τον παππού του, δουλεύει σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων και είναι το ταλέντο του στο μποξ που θα αναγνωριστεί ως μοναδική ελπίδα για να κάνει κάτι καλύτερο στη ζωή του. Η 34χρονη Κριστίνα είναι ηθοποιός, κάνει πρόβες για τις «Τρεις Αδερφές» του Τσέχοφ και προσπαθεί βρει τη δική της θέση ανάμεσα στο ρόλο της μητέρας και αυτό της συζύγου επίσης ενός ηθοποιού πιο διάσημου από αυτήν.
Η συνάντηση αυτών των δύο τελείως διαφορετικών αλλά και τόσο ίδιων ανθρώπων μοιάζει με μια ρομαντική ιστορία από αυτές που συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, καθώς ο Φλορίν Σερμπάν (του υπέροχου «Θα Σφυρίξω οταν Θέλω να Σφυρίξω») θα τους ενώσει κόντρα στις πιθανότητες στην κοινή επιστροφή τους στο σπίτι - του Ραφαέλ από το γυμναστήριο και της Κριστίνα από τις πρόβες. Ο Ραφαέλ την ακολουθεί - αρχικά χωρίς να γνωρίζουμε τις προθέσεις του, η Κριστίνα δεν γυρίζει το κεφάλι της από φόβο. Οταν θα τον αναγκάσει να της μιλήσει, αυτός θα της ζητήσει απλά να βγούνε για καφέ και η έλξη τους θα είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Οχι επειδή είναι απαγορευμένη, αλλά γιατί στο διαπεραστικό βλέμμα του Ραφαέλ και στα θλιμμένα μάτια της Κριστίνα κρύβεται η ίδια μελαγχολία και μια ανεξήγητη ανάγκη για... αγάπη.
«Αν δεν ήσουν παντρεμένη και δεν είχες παιδί, θα με παντρευόσουν;», την ρωτάει ο Ραφαέλ. Και η Κριστίνα θα μείνει σιωπηλή για λίγο. «Ποιος ξέρει; Μπορεί», θα του απαντήσει.
Στην περίπου μιάμιση ώρα που διαρκεί το «Box», ο Ραφαέλ και η Κριστίνα συναντιούνται μόνο για αυτόν τον καφέ, σε μια υπέροχη σκηνή που διαρκεί τόσο λίγο αλλά παραμένει κέντρο μιας ταινίας που προσπαθεί με ελλειπτικό τρόπο να αφηγηθεί δύο παράλληλες ιστορίες που κανονικά δεν θα τέμνονταν ποτέ. Από τη μία η πάλη του Ραφαέλ να μην αλλοτριωθεί μέσα στους μηχανισμούς των πληρωμένων παιχνιδιών που του κανονίζουν, από την άλλη η αγωνία της Κριστίνα να μην εγκλωβιστεί στη θέση της συζύγου και της μητέρας που την απομακρύνουν από το ονειρό της.
Πασχίζοντας να πειράξει λίγο τη νόρμα ενός κοινότοπου κοινωνικού δράματος, ο Σερμπάν την ποτίζει με ψήγματα μιας ρομαντικής ιστορίας που αποτελούν και τα ωραιότερα σημεία μιας ταινίας που παραδίδει μια υπέροχη κεντρική ιδέα σε μια τόσο αφαιρετική και «λίγη» εκτέλεση που πολύ γρήγορα το «Box» χάνει το κέντρο βάρους του για να γίνει μια ημιτελής προσπάθεια για μια «ανάσα» στην παράδοση του σύγχρονου ρουμάνικου κοινωνικού ρεαλισμού.
Οσο διαρκεί μοιάζει να σε παρασύρει με τις ειλικρινείς ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών της και να προσβλέπει σε ένα κόσμο όπου, ναι, μια απόφαση της στιγμής μπορεί να αλλάξει τα πάντα, αλλά αντίθετα με το κενό των ηρώων της που θα γεμίσει από την υπόσχεση μιας σχέσης, το «Box» σου αφήνει ένα κενό που δεν γεμίζει ποτέ, παραμένοντας τελικά μια άσκηση πάνω στην ίδια την αφήγηση και το σινεμά, χωρίς ουσιαστικό παραλήπτη.
Περισσότερες κριτικές από το 56ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- Diary of a Teenage Girl της Μάριελ Χέλερ
- Ορκισμένη Παρθένα της Λάουρα Μπισπούρι
- Φρενίτιδα του Εμίν Αλπέρ
- Κισσός του Τόλγκα Καρατσελίκ
- Το Ξύπνημα της Ανοιξης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
- Rams του Γκριμούρ Χακόναρσον
- Mustang της Ντενίζ Γκαμζέ Εργκιουβέν
- Chronic του Μισέλ Φράνκο
- Καυτός Ηλιος του Ντάλιμπορ Μάτανιτς
- 600 Μίλια του Γκάμπριελ Ριπστάιν
- «Απο Μακριά» του Λορένσο Βίγας
- «Ο Γιος του Σαούλ» του Λάζλο Νέμες
