Αυτό θα είναι το 40ο τιμητικό βραβείο που δίνει το AFI - μία παράδοση που ξεκίνησε το 1973. Αποδέκτες στο παρελθόν υπήρξαν κινηματογραφικοί θρύλοι όπως οι Μπίλι Γουάιλντερ, Μπέτι Ντέιβις, Ορσον Γουέλς, Τζον Φορντ, Τζέιμς Κάγκνεϊ, Μάρτιν Σκορσέζε, Μέριλ Στριπ, Ρόμπερτ ΝτεΝίρο, Αλ Πατσίνο.
Σ' αυτή την λαμπερή λίστα θα περιληφθεί και το όνομα της Σίρλεϊ ΜακΛέιν, ίσως αρκετά καθυστερημένα, και με την αίσθηση ότι της το χρωστάνε. Ο Πρόεδρος του AFΙ, Μπομπ Γκαζάλ, δήλωσε: «Για ποιους λόγους αγαπάμε τη Σίρλεϊ ΜακΛέιν; Θα είναι πρόκληση να τους χωρέσουμε όλους σε μία βραδιά. Πώς να συνοψίσεις μία ζωή που πέρασε από τον κινηματογράφο στην τηλεόραση και από το θέατρο, στη λογοτεχνία και ακόμα πιο μακριά. Ακόμα κι αν σταθεί κανείς στις ταινίες της, το έργο της διασχίζει κινηματογραφική είδη και δεκαετίες. Η Σίρλεϊ ΜακΛέιν είναι μία δύναμη της φύσης. Είναι η επιτομή του όρου «αναγεννησιακή καλλιτέχνις» και είναι τιμή του AFΙ να ρίξει τους προβολείς του πάνω της...»
Η Σίρλεϊ Μακ Λέιν (το αληθινό της όνομα είναι Σίρλεϊ Μακ Λιν Μπίτι) γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1934 στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια. Χόρευε από τα τέσσερά της χρόνια. Το ανεπίσημο ντεμπούτο της το έκανε στα 20 της, χορεύοντας μπροστά από ένα ψυγείο: είχε βρει δουλειά σ' ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών κι έπρεπε να τραβήξει το βλέμμα των περαστικών στη βιτρίνα. Στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ ανεβαίνει το 1954 ως αναπληρώτρια χορεύτρια και στο πανί την αποτυπώνει πρώτος ο μετρ Αλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία του «Ποιος σκότωσε τον Χάρι;» με συμπρωταγωνιστή τον Τζον Φορσάιθ.
Η χρυσή της δεκαετία ήταν τα 60ς - «Οι δύο μου αγάπες» (1961) του Τσαρλς Γουόλτερς, «Αγαπημένη μου Γκέισα» (1962) του Τζακ Κάρντιφ, «Το Παιχνίδι της Μοναξιάς» (1963) του Ρόμπερτ Γουάιζ, «Η Κυρία και οι Αντρες της» (1964) του Τζέι Λι Τόμσον, «Επτά Φορές Γυναίκα» (1967) του Βιτόριο ντε Σίκα, «Σουίτ Τσάριτι» (1968) του Μπομπ Φος, «Η Ευτυχία της Κυρίας Μπλόσομ» (1968) του Τζόζεφ Μακ Γκραθ. Πάνω και πέρα από όλα όμως υπήρξε η μούσα του Μπίλι Γουάιλντερ κι εκείνος ο απόλυτος σκηνοθέτης της: με την «Γκαρσονιέρα» (1960) και τη «Γλυκιά Ιρμα» κερδίζει 2 υποψηφιότητες για Οσκαρ.
Στα 60 περίπου χρόνια καριέρας της, η ΜακΛέιν έχει προταθεί 6 φορές για Οσκαρ, κερδίζοντάς το τελικά το 1984 για τις «Σχέσεις Στοργής».
Την αγαπάμε γιατί μπορούσε να συνδυάσει με την ίδια φόρα τις καμπύλες της με το αντρίκιο της φέρσιμο, την λάμψη του Χόλιγουντ με την πολιτική της στάση, τη δύναμή της με την ευαισθησία της. Γιατί μπορούσε να κλάψει και να γελάσει με το ίδιο βλέμμα.
