Αγγλία, τέλη δεκαετίας του '70. Ο Ρέι και η Λιζ είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που μεγαλώνουν τα δυο παιδιά τους, ένα κουνέλι, 3-4 χάμστερς, ένα σκυλί και τα καναρίνια τους σ' ένα βρώμικο, εξαθλιωμένο σπίτι που τους παρέχει το κράτος. Σε γειτονικό διαμέρισμα μένει η υπερήλικη μητέρα του Ρέι κι ο αγαθός, περιορισμένης αντίληψης 40χρονος αδελφός του. Τυχοδιωκτικά, τούς επισκέπτεται κι ο βίαιος, μηχανόβιος μικροαπατεώνας αδελφός της Λιζ. Ο Ρέι και η Λιζ είναι άνεργοι και άεργοι και δε δείχνουν να αγωνιούν ιδιαίτερα για αυτό. Δεν βλέπουν τη μιζέρια της ζωής τους, έχουν συμφιλιωθεί με αυτή. Πώς όμως μεγαλώνουν τα δυο αγόρια τους; Πώς πέφτει το παιδικό βλέμμα πάνω στις φιγούρες των γονιών, στην αδιαφορία και την εγκατάλειψή τους;
Ο Ρίτσαρντ Μπίλιγχαμ, ο διάσημος και πολυβραβευμένος βρετανός φωτογράφος, έχει κερδίσει τη θέση του στο πάνθεον του «squalid realism» («μίζερου ρεαλισμού») καταγράφοντας στα 90ς, σε εκθέσεις και λευκώματα (όπως τα «Ray’s a Laugh» και «Sensation») τη ζωή του αλκοολικού πατέρα του και της άνεργης, αδιάφορης μητέρας του στις εργατικές κατοικίες της αγγλικής πρόνοιας. Ο Μπίλιγχαμ μεγάλωσε κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τον μικρότερο αδελφό του Τζέισον (ο οποίος όμως στα 11 του χρόνια υιοθετήθηκε από ανάδοχη οικογένεια). Σήμερα, ο Μπίλιγχαμ αποφασίζει να γυρίσει σε 16άρι φιλμ (και φωτογραφικό τετράγωνο κάδρο) την αναπαράσταση αυτής της παιδικής ηλικίας, προσγειώνοντάς μας στο white-trash πατρικό του, αφηγούμενος την αυτοβιογραφική του ιστορία με ειλικρίνεια, στιλ, αλλά και μελαγχολική τρυφερότητα.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμά του. Οσο ο διευθυντής φωτογραφίας του (ο Ντάνιελ Λάντιν, ο οποίος έχει υπογράψει εξαιρετικές δουλειές όπως και το «Under the Skin» του Tζόναθαν Γκλέιζερ) φωτίζει με ιδιαίτερη αισθητική και στιλιζαρισμένα "βρώμικα" κάδρα μία πολύ ακαλαίσθητη, σκληρή (και σε στιγμές επώδυνη) εικόνα, ο Μπίλιγχαμ ξεκλέβει στιγμές και λεπτομέρειες που εξανθρωπίζουν τον κυνισμό όσων βλέπεις. Κανείς δεν σου χαϊδεύει το βλέμμα, κανείς δεν ωραιοποιεί το παρελθόν, σίγουρα όμως ο σκηνοθέτης το συγχωρεί.
Με εξαιρετικούς ηθοποιούς σε πολύ δύσκολο έργο (μάλιστα, η πλοκή επιστρέφει σε δύο διαφορετικές ηλικίες των γονιών του από διαφορετικούς πρωταγωνιστές) ο Μπίλιγχαμ δεν κάνει τα πράγματα εύκολα στο θεατή, αλλά καταφέρνει να καταθέσει κάτι περισσότερο από ένα τυπικό «kitchen-sink drama», ή μία κινηματογραφική καταγγελία για τη βρετανική αστική φτώχια. Μέσα από το φίλτρο του φακού και της καρδιάς του, το «Ray and Liz» μετατρέπεται σ' ένα τολμηρό, βαθιά προσωπικό σινεμά γλυκόπικρης εξιλέωσης.
.
