«Play it, Sam. Play "As Time Goes By"» και κάπως έτσι μία φράση που θα μπορούσε να είχε παραληφθεί, που δεν βοηθάει στην εξέλιξη ή όχι της πλοκής ενός κατασκοπικού ερωτικού μελό, μένει ιστορική. Ισως φταίνε τα υγρά μάτια της Ιλσα, τα οργισμένα του Ρικ όταν μπαίνει να σταματήσει το τραγούδι, τα διάπλατα αμήχανα του πιανίστα Σαμ ο οποίος έχει εγκλωβιστεί στην μέση ενός ηλεκτροφόρου πεδίου. Για αυτό, όσοι έχουμε δει την «Casablanca» τριπλάσιες φορές από τα χρόνια μας, θυμόμαστε ότι το πιάνο είχε ροδάκια. Ο Σαμ το έσερνε εκτός σκηνής, εκτός πλάνου, γιατί τρίτος δεν χωρούσε ανάμεσα σ' αυτό το ζευγάρι. Ακόμα κι αν δεν κατάφεραν και οι ίδιοι να πείσουν τους εαυτούς τους και έχασαν την ευκαιρία τους, αυτή ήταν η αλήθεια.
Πόσα θα δίνατε λοιπόν για αυτό το πιάνο; Ετσι κι αλλιώς, ψυχρά και τυπικά, δεν είναι παρά ένα prop ενός σκηνικού. Σήμερα κάποιος μεγαλοεπιχειρηματίας συλλέκτης το αγοράζει απλά για να καυχηθεί για τη συλλογή του. Και κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός σινεφίλ που μπορεί πραγματικά να το εκτιμήσει δε θα είχε ποτέ τα χρήματα να το αγοράσει. Αλλωστε άλλο πράγμα η τιμή, κι άλλο η αξία.
Ο οίκος δημοπρασιών Sotheby's πάντως το βγάζει στο σφυρί στις 14 Δεκεμβρίου με αρχική τιμή 1.2 εκατομμύρια δολάρια. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του, ένας Ιάπωνας συλλέκτης, το είχε αγοράσει το 1988 για 154.000 δολάρια. Τότε αυτό αποτελούσε τιμή-ρεκόρ για «αντικείμενο ταινίας».
Η δημοπρασία συμπίπτει με την επέτειο των 70 χρόνων της «Casablanca» (έκανε την πρεμιέρα της την Ημέρα των Ευχαριστιών του 1942) μίας ταινίας που δεν έμεινε στην ιστορία ούτε για τα Οσκαρ της, ούτε για την κλασική της αξία. Αλλά σαν κάτι βαθιά και ανεξήγητα προσωπικό.
Για αυτό δεν είναι ότι δεν έχουμε χρήματα, δεν έχουμε ούτε κι απάντηση στο πόσα θα δίναμε για αυτό το πιάνο.
«Play it once Sam, for old times' sake. I'll hum it for you...»
Tags: Casablanca
