«"Είδα το θάνατο πίσω μου και τη ζωή μπροστά μου", είπε η Σαφάε, μια μητέρα από τη Συρία καθώς μου διηγήθηκε την ιστορία της οικογένειάς της και το πώς απέδρασε από το Ισλαμικό Κράτος. Είχαν πετάξει στα συροτουρκικά σύνορα και από εκεί, τελικά, στην Ελλάδα. Κοιτάζοντας τα δύο όμορφα αγόρια της, θυμήθηκα τους δικούς μου γιους. Πόσο όμοιες ήταν οι οικογένειές μας. Ηταν πολύ εύκολο να φανταστώ τον εαυτό μου στη θέση της... Μετά το πέρας των γυρισμάτων του πέμπτου κύκλου του "Homeland" στο Βερολίνο - ζώντας σε ένα κόσμο μυθοπλασίας γεμάτο από βία και σύγχυση - βρέθηκα στο νησί της Λέσβου για να περάσω χρόνο μαζί με την ομάδα των International Rescue Committee (IRC). Ηθελα να υποστηρίξω ανθρώπους σαν την Σαφάε και την οικογένειά της, ανθρώπους που ήρθαν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της τρομοκρατίας που εγώ είχα δει μόνο στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη.»
Η εμπειρία του ηθοποιού Μάντι Πατίνκιν στη Λέσβο υπήρξε από αυτές που αφυπνίζουν. Οχι μόνο τον ίδιο, αλλά και όσους διαβάζουν εδώ και μέρες το κείμενο που έγραψε στη Washington Post περιγράφοντας τις μέρες του στη Λέσβο, δίπλα στους πρόσφυγες που φτάνουν στις ακτές του ελληνικού νησιού διακινδυνεύοντας τη ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον.
Διαβάστε ακόμη: «Μην κατηγορείτε τους πρόσφυγες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή»: διαβάστε το άρθρο της Αντζελίνα Τζολί στους Times
«Λόγω των ισχυρών ανέμων, δεν ήρθε καμία βάρκα στην ακτή τις δύο μέρες που ήμασταν εκεί, αλλά υπήρχε μια οικογένεια προσφύγων στο κέντρο. Ολα τα χρήματά τους και τα χαρτιά τους είχαν χαθεί στη θάλασσα και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να φτάσουν σε συγγενείς τους στη Γερμανία. Χρειάζονταν 150 ευρώ - αρκετά για το φέρι και εισιτήρια του τρένου. Ενιωσα ευλογημένος που γνώρισα την Σαφαέ, τον σύζυγό της Κόντερ και τους δύο γιους τους και μπόρεσα να τους δώσω τα χρήματα που χρειαζόντουσαν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους»
«Δίπλα τους, δεν έβλεπα ξένους που με τρόμαζαν αλλά τα πρόσωπα και τις ιστορίες της δικής μου οικογένειας. Ειδα τον Παππού Μαξ, που έφυγε από την Πολωνία για να το σκάσει από τους Ναζί, τη Γιαγιά Μάσα που αναγκάστηκε να φύγει από τη Ρωσία κατά τη διάρκεια των πογκρόμ. Και τώρα μπορούσα να βοηθήσω αυτή την οικογένεια να φτάσει με ασφάλεια στη Γερμανία - ένα μέρος στο οποίο είχαν φτάσει οι προγονοί μου - αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.»
«Ανταλλάξαμε νούμερ και διευθύνσεις e-mail και υποσχθήκαμε να κρατήσουμε επαφή. Πριν φύγουμε, τους ρώτησα: "Φοβάστε;". Και οι δύο γονείς με μια φωνή απάντησαν: "Οχι δεν φοβόμαστε πια για τίποτα".»
«Το επόμενο πρωί, καθώς πηγαίναμε στο αεροδρόμιο ο κόσμος άρχιζε να φωνάζει ότι μια βάρκα φτάνει. Τρέξαμε αμέσως στην ακτή και ανακαλύψαμε πως ήταν η 8η βάρκα που είχε προσεγγίσει τη περιοχή από τα ξημερώματα. Ερχόταν προς το μέρος μας. Καθώς κρατούσαμε τα σχοινιά για να σταθεροποιήσουμε τη βάρκα, άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν στην ακτή. Ενας πατέρας μου έδωσε τη κόρη ενώ γύρισε να βοηθήσει το γιο του. Το κοριτσάκι ήταν άρρωστο, φορώντας ένα ροζ τζάκετ και μια χειρουργική μάσκα και πραγματικά απόρησα πως τα είχε καταφέρει.»
«Ηθελα να της βγάλω το τζάκετ και να της αφαιρέσω το σωσίβιο, αλλά ο πατέρας της δεν με άφηνε. Το χρειαζόταν για να μείνει ζεστή. Δεν μπορούσε να δεχτεί το γεγονός ότι μπορεί να μην τα κατάφερνε. Το ίδιο και εγώ. Του είπα ότι νόμιζα πως το δαχτυλό της κρατούσε το δικό μου. Αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Μεταφέρθηκαν στο ιατρικό κέντρο και ρώτησα φίλους από το IRC να με ενημερώσουν αν τελικά το κορίτσι είχε επβιώσει.»
Διαβάστε ακόμη: Ο Μάικλ Μουρ ανοίγει το σπίτι του για τους Σύρους πρόσφυγες!
«Είδα το θάνατο πίσω μου και τη ζωή μπροστά μου. Η οικογένειά μου μπορεί να είπε τα ίδια λόγια στα Εβραϊκά ή στα Ρώσικα ή στα Πολωνέζικα όταν έκαναν τα ριψοκίνδυνα ταξίδια τους μακριά από τις πατρίδες τους. Οσο άκουγα τις ιστορίες αυτής της νέας γενιάς προσφύγων και σκέφτηκα τις γενιές των προγόνων μου και είδα καθαρά πως δεν μπορούμε να παλέψουμε το μίσος και το φόβο με περισσότερο μίσος και φόβο. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στις τρομερές πράξεις τρελών να μας αποκόψουν από την ανθρωπιά μας.»
«Οι υπέροχοι άνθρωποι που γνώρισα την εβδομάδα των Ευχαριστιών - οι ανιδιοτελείς διασώστες, οι οικογένειες από τη Συρία που ζητούν καταφύγιο, οι άνθρωποι της Λέσβου, αυτοί που άνοιξαν τα σπίτια τους σε όσους έζησαν τον τρόμο - με δίδαξαν πως ο μόνος τρόπος να "χτίσεις" την ειρήνη είναι η επικοινωνία, το να χτίσεις δηλαδή σχέσεις, να γνωρίσεις τον άλλο, να ανοίξεις την αγκαλιά σου παρά να κλείσεις την καρδιά σου.»
«Οι κυβερνήσεις μας θα συνεχίσουν να εργάζονται για να αποτρέψουν ακόμη περισσότερες τρομακτικές επιθέσεις σαν αυτές στη Βυρηττό ή το Παρίσι. Αυτή είναι η δουλειά τους. Αλλά σαν πολίτης του κόσμου, αυτό που μπορώ να κάνω - αυτό που όλοι μπορούμε να κάνουμε - είναι να συνεχίσουμε να υποδεχόμαστε αυτούς που γλιτώνουν από το θάνατο και αναζητούν μια ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους... Καλέστε μια οικογένεια που μόλις έχει φτάσει στην πατρίδα σας για ένα γεύμα υποδοχής. Ακούστε τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Μόνο μέσω της αγάπης και της στήριξης του ενός για τον άλλον, ακόμη και μπροστά στον πιο αβάσταχτο πόνο, θα τελειώσει αυτός ο κύκλος της βίας.»
«Καθώς βάζω αυτές τις σκέψεις στο χαρτί, μαθαίνω πως το κορίτσι με το ροζ τζάκετ είναι ζωντανό. Θα είναι σε πολύ λίγο τόσο υγιές ώστε να συνεχίσει το ταξίδι της. Σήμερα, σας ζητώ να σιγουρέψουμε όλοι πως, όπως αυτό το μικρό κορίτσι και σαν τόσoι πολλοί από τους προγόνους μας πριν από αυτό, όλοι αυτοί που ξεφεύγουν από τη βία θα φτάσουν σε μια ανοιχτή αγκαλιά.»
Δείτε εδώ ένα βίντεο με τον Μάντι Πατίνκιν στη Λέσβο:
Διαβάστε ακόμη:
- «Πολλοί από εμάς είμαστε γιοι και κόρες μεταναστών»: Ο Τζάρεντ Λέτο συγκινεί στα American Music Awards
- «Ο,τι κι αν κάνετε, δεν θα μας αλλάξετε»: Η οργισμένη επιστολή του Μισέλ Χαζαναβίσιους προς την ISIS
- «Fuck the politicians» Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς είναι εξοργισμένος και δεν το κρύβει
- Παρέμβαση Ευρωπαίων κινηματογραφιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τους πρόσφυγες
Tags: Homeland, Μάντι Πατίνκιν
