Οσο η προηγούμενη συνεργασία του Στεφάν Μπριζέ με τον Βενσάν Λεντόν (το «Ο Νόμος της Αγοράς» του 2015 που χάρισε στον ηθοποιό και το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες), ήταν σιωπηλή, εσωτερική, παρατηρητική, τόσο η νέα τους δουλειά, «En Guerre» («Στα Οπλα» θα ήταν σωστότερος ελληνικός τίτλος), έχει τις αδιάκοπες υψηλές εντάσεις, τις κινούμενες κάμερες, τον ορμητικό ρυθμό, ενός ρεπορταζιακού θέματος στην καρδιά μιας σκληρής εργατικής απεργίας. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο καταγγελτικό, όπως ίδια είναι τ' αφεντικά, δεξιά κι αριστερά, αλλά, αν κάτι, λιγότερο καθηλωτικό, παρά τα ανεβασμένα ντεσιμπέλ του, ή ακριβώς εξαιτίας τους.
Η ταινία παρακολουθεί την απεργία 1.100 εργατών του εργοστασίου Περέν στη Νότια Γαλλία: έχοντας συμφωνήσει με τους ιδιοκτήτες - γερμανικών συμφερόντων - ότι οι θέσεις τους θα είναι διασφαλισμένες για τουλάχιστον μια 5ετία, οι εργάτες βρίσκονται στο δρόμο όταν, ξαφνικά και παρά τον υψηλό τζίρο του, το εργοστάσιο αποφασίζει να κλείσει. Με εκπρόσωπο τον Λοράν Αμεντέο, οι εργάτες, αρχικά συνασπισμένοι και, σταδιακά, καθώς ο καιρός περνά χωρίς αποτέλεσμα, διασπασμένοι, θα κάνουν επίμονη απεργία, διαρκώς μπροστά στις δημοσιογραφικές κάμερες, απαιτώντας τα στοιχειώδη, την τήρηση, δηλαδή, της συμφωνίας τους με τη διεύθυνση. Ακολουθώντας μια διαδρομή με συνεχόμενες κορυφώσεις και πτώσεις, μικρούς θριάμβους και μεγάλες απογοητεύσεις, ανέχεια και βία, η απεργία και το σωματείο των εργατών θα έρθει αντιμέτωπο με την ανθρώπινη τραγωδία.
Χωρίς να μεταφέρει μια συγκεκριμένη πραγματική ιστορία, αλλά εμπνευσμένος από δεκάδες, οι οποίες στην ελληνική νοοτροπία μοιάζουν εξαιρετικά γνώριμες, ο Μπριζέ αποφασίζει σκηνοθετικά να μεταφέρει τον θεατή μέσα, στην καρδιά της δράσης. Με ελάχιστα και λακωνικά διαλείμματα ενδοσκόπησης, ή παρατήρησης της προσωπικής ζωής του ήρωά του, καλύπτει τα γεγονότα όπως ένας (καλλιτεχνικών αξιώσεων) δημοσιογραφικός οπερατέρ, με τρεις κάμερες στο χέρι που στριφογυρίζουν γύρω από τους διαμαρτυρόμενους εργάτες, την κάλυψή τους από τα media, τις συνελεύσεις, τις μεταξύ τους συγκρούσεις, τα ξεσπάσματα της βίας, τις αδιέξοδες συζητήσεις με τη διοίκηση του εργοστασίου. Ο Λοράν Αμεντέο δεν έχει αξία ως διακριτή προσωπικότητα, περισσότερο ως ηγετική, μαχόμενη και ενίοτε αμφιλεγόμενη φιγούρα του κινήματος.
Αυτή η βροντερή επιλογή, κάνει την ταινία από τη μια πλευρά συναισθηματικά χειριστική, ή και μονότονα επαναλαμβανόμενη. Το νόημα όσων εκφράζει το «En Guerre» έχει διατυπωθεί πολλές φορές, πιο μετρημένα και ενδεχομένως πιο αποτελεσματικά. Ωστόσο, με μια ξανά εκπληκτικά ειλικρινή ερμηνεία από τον Βενσάν Λεντόν, το φιλμ του Μπριζέ έχει το χάρισμα να υπενθυμίζει, έστω κραυγαλέα, τις βασικές αρχές του ανθρωπισμού, τις οποίες, όπως φαίνεται, καμιά φορά χρειάζεται να τις φωνάζεις όσο αντέχουν τα πνευμόνια σου.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Τα... vertigo του έρωτα στο «Asako I & II» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι
- Κάννες 2018 | Στο «BlacKkKlansman» ο Σπάικ Λι κάνει την πολιτική ταινία τού «τώρα», παραμένοντας ο coolest soul brother
- Κάννες 2018: Στο «The House That Jack Built» ο Λαρς φον Τρίερ βλέπει τον καλλιτέχνη ως serial killer
- Κάννες 2018: O Χιροκάζου Κόρε-Εντα κλέβει τις καρδιές μας και τις εντυπώσεις με το «Shoplifters»
- Κάννες 2018: Αργά για... θαύματα στο «Lazzaro Felice» της Αλίτσε Ρορβάκερ
- Κάννες 2018: Το «Le Μonde Εst a Τoi» του Ρομέν Γαβρά είναι απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος
- Κάννες 2018: «Οι Κόρες του Ηλιου» της Εβά Ισόν είναι η τραγωδία των Γεζίντι με γαλλική υπεροψία και φωσκολικό περιτύλιγμα
- Κάννες 2018: Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Κάννες 2018: Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
