Ενα μάτσο νεογέννητα μωράκια κάνει τη διαδρομή του σ' ένα μαιευτήριο της Μόσχας: κοιτάζουν, κλαίνε, διανύουν την απόσταση για το στοιχειώδες, την τροφή στο στήθος της μητέρας τους. Μία από εκείνες, η λεχώνα Αϊκα, μια νέα κοπέλα με τα καζάκικα χαρακτηριστικά, εγκαταλείπει την ασφάλεια του μαιευτηρίου και το μωρό της και πηδά από το παράθυρο στον χιονισμένο δρόμο. Εκεί ξεκινά η εφιαλτική, χωρίς λύτρωση, οδύσσειά της. Μιλώντας ελάχιστα, με το σώμα και το πρόσωπό της καλυμμένο από στρώματα ρούχων για ν' αντισταθεί στην παγωνιά, η Αϊκα ψάχνει μάταια για μεροκάματα, κοιμάται σ' ένα υπόγειο παράνομο καταφύγιο, δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα από έναν άντρα στον οποίο χρωστά λεφτά, κάνει τα πάντα για να επιβιώσει ακόμα λίγες ώρες, λίγες μέρες, όσο αντέξει. Την ίδια ώρα αιμορραγεί από το βιαστικό τοκετό της, το στήθος της γεμίζει γάλα, το σώμα της αντιδρά στην επιμονή του μυαλού της να περπατάει μόνο μπροστά.
Μια δεκαετία, ακριβώς, μετά το «Tulpan», ο Καζάκος Σεργκέι Ντβορτσεβόι και η τότε πρωταγωνίστριά του (η αδελφή του κεντρικού ήρωα), Σαμάλ Γεσλιάμοβα, στήνουν ένα λαχανιασμένο οδοιπορικό στους περιφερειακούς δρόμους της ζωής, αυτούς που ξετυλίγονται δίπλα από τη νόρμα. Η Αϊκα είναι μετανάστρια από το Κιργιστάν, χωρίς χαρτιά παραμονής στη Ρωσία, μια γυναίκα που δεν υπάρχει πουθενά, παρά στην ανάσα της που διαγράφεται στο κρύο. Ακολουθώντας, αλλά και υπογραμμίζοντας, την ωμή, αμείλικτη σκηνοθετική ματιά των αδελφών Νταρντέν της δεκαετίας του '90 (η πορεία της Αϊκα κυλά παράλληλα με της «Rosetta»), η κάμερα στο χέρι αγκιστρώνεται στη φιγούρα της ηρωίδας και δεν την αφήνει ποτέ. Το πρόσωπο της Αϊκα δύσκολα διακρίνεται, η γούνινη κουκούλα της γεμίζει χιόνια, η ταχύτητα της ταινίας συμβαδίζει με το γοργό περπάτημά της. Σωματική οδύνη, ψυχική εγκατάλειψη, φωτογραφία μπλε και μαύρη του ψύχους, ένα φιλμ με εξπρεσιονιστικές αξιώσεις.
Αν κάτι, σε βαθμό υπερβολικά υπογραμμισμένο, σ' ένα δράμα χωρίς ανακούφιση, που επιτίθεται στον θεατή επίμονα και πιεστικά. Με μια φόρμα κοινωνικού σινεμά που γνωρίζουμε πια καλά, με μια ελλειπτικότητα γύρω από την ιστορία της ηρωίδας του που, τελικά, τη μετατρέπει κι αυτή σε μια σχηματική φιγούρα, μια από «τις άτυχες γυναίκες» του σημερινού κόσμου της ένδειας, δίνοντας ίσως μεγαλύτερη έμφαση στον εντυπωσιασμό της αισθητικής σκληρότητας, παρά στον ανθρωπισμό της ταινίας. Με αναμφισβήτητη αιχμή και δύναμη, ωστόσο, που καθόλου δεν αποκλείεται να φέρουν την «Ayka» και την πονεμένη διαδρομή της στα βραβεία του Φεστιβάλ Καννών.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: O Γιαν Γκονζάλες σκοτώνει το θεατή με μια ανούσια «Μαχαιριά στην Καρδιά»
- Κάννες 2018: Το «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας Μέσα στη Νύχτα» του Μπι Γκαν διανύει μια μαγευτική κινηματογραφική διαδρομή
- Κάννες 2018: Κανένα απολύτως θαύμα στην «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί
- Κάννες 2018: Το «Μακρύ Ταξίδι της Μέρας Μέσα στη Νύχτα» του Μπι Γκαν διανύει μια μαγευτική κινηματογραφική διαδρομή
- Κάννες 2018: Το «Burning» του Λι Τσανγκ-ντονγκ, είναι ένα φιλμ μυστηρίου για την ίδια τη ζωή
- Κάννες 2018: Το «σκυλί που γαυγίζει, μην το φοβάσαι», ισχύει και για το «Dogman» του Ματέο Γκαρόνε
- Κάννες 2018: Η χώρα των θαυμάτων ενός geek millenial στο «Under the Silver Lake» του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ
- Κάννες 2018: Το «The Harvesters» του Ετιέν Καλός είναι ένα ντεμπούτο που αξίζει να θυμάσαι
- Κάννες 2018: Ο Βενσάν Λεντόν πολεμά το Κεφάλαιο στο «En Guerre» του Στεφάν Μπριζέ
- Κάννες 2018: Τα... vertigo του έρωτα στο «Asako I & II» του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι
- Κάννες 2018 | Στο «BlacKkKlansman» ο Σπάικ Λι κάνει την πολιτική ταινία τού «τώρα», παραμένοντας ο coolest soul brother
- Κάννες 2018: Στο «The House That Jack Built» ο Λαρς φον Τρίερ βλέπει τον καλλιτέχνη ως serial killer
- Κάννες 2018: O Χιροκάζου Κόρε-Εντα κλέβει τις καρδιές μας και τις εντυπώσεις με το «Shoplifters»
- Κάννες 2018: Αργά για... θαύματα στο «Lazzaro Felice» της Αλίτσε Ρορβάκερ
- Κάννες 2018: Το «Le Μonde Εst a Τoi» του Ρομέν Γαβρά είναι απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος
- Κάννες 2018: «Οι Κόρες του Ηλιου» της Εβά Ισόν είναι η τραγωδία των Γεζίντι με γαλλική υπεροψία και φωσκολικό περιτύλιγμα
- Κάννες 2018: Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Κάννες 2018: Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
Tags: κάννες 2018, cannes 2018, ayka
