Σε μια πορεία αφηγήσεων που τον βρίσκει συμφιλιωμένο, αλλά ποτέ συμβιβασμένο με την 20χρονη απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και άσκησης του επαγγέλματός του που του επιβλήθηκε το 2011, ο Τζαφάρ Παναχί ξεκίνησε τη δική του επανάσταση με το αριστουργηματικό «This is not a Film» και την άτυπη συνέχειά του, το λιγότερο ενδιαφέρον, αν και ισχυρό ακτιβιστικά «Closed Curtain» του 2013.
Και οι δύο ταινίες θα ολοκλήρωναν με τον καλύτερο τρόπο την προβληματική του πάνω στην ελευθερία του καλλιτέχνη, το πνεύμα που δεν μπορεί να φυλακιστεί και το ανοιχτό κατηγορώ προς μια χώρα που θα αρνείται για πάντα να περάσει σε μια νέα εποχή. Μια τέλεια εισαγωγή για το «Ταξί στην Τεχεράνη» του , την τρίτη του ταινία μετά την απαγόρευση, την πιο επιτυχημένη και ταυτόχρονα αυτή που τον έκανε να αφήσει πίσω του την εμμονική ενδοσκόπηση του δικού του εγκλεισμού και να επιστρέψει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στους δρόμους εκεί έξωυ ...
Στα «3 Πρόσωπα», ο Τζαφάρ Παναχί αφήνει πίσω του και την Τεχεράνη για να περιπλανηθεί στη βορειοδυτική επαρχία του Ιράν, κοντά στην Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν, με ένα αυτοκίνητο και με συνοδηγό του μια ηθοποιό (την ηθοποιό και στην πραγματικότητα Μπενάζ Τζαφάρι). Αποστολή τους είναι να διαλευκάνουν την υπόθεση αυτοκτονίας μιας κοπέλας, νεαρής ηθοποιού, που έδωσε τέλος στη ζωή της όταν ενώ έγινε δεκτή μετά από πολλές προσπάθειες στο Ωδείο της Τεχεράνης, η οικογένειά της της απαγόρεψε να ακολουθήσει το όνειρό της.
Οι δύο αυτές γυναίκες είναι τα δύο από τα πρόσωπα του τίτλου. Το τρίτο είναι μια μεγαλύτερη σε ηλικία ηθοποιός, η Σαχραζάντε που (σε μια έκρηξη συμβολισμού για την αόρατη ύπαρξή της) δεν θα τη δούμε ποτέ ζωντανά, αλλά που το πνεύμα της έρχεται από το παρελθόν για να θυμίσει πως το πέρασμα των χρόνων - και η επανάσταση - άλλαξε μόνο λίγα πράγματα για τη θέση των γυναικών, τη στάση των ανδρών σκηνοθετών απέναντί τους και μια κοινωνία που συνεχίζει να ενεργεί με γνώμονα την αρσενική της μισαλλοδοξία.
Δεν είναι μόνο ο ταύρος που κλείνει το δρόμο και ο οποίος κατά τον ιδιοκτήτη του τρελαίνει τις αγελάδες, ούτε οι πολλαπλές παραδοσιακές χρήσεις του δέρματος που μένει από την περιτομή των αγοριών, δύο μόνο από τα μικρά στιγμιότυπα που αποτελούν τη διαδρομή της νέας ταινίας του Τζαφάρ Παναχί. Με έντονες μνήμες από το «Ο Ανεμος θα Μας Πάρει» του Αμπάς Κιαροστάμι (ο Παναχί υπήρξε βοηθός του μεγάλου Ιρανού δημιουργού), το χωμάτινο άγονο τοπίο του Ιράν γίνεται ο ιδανικός καμβάς για μια πραγματικότητα που αγγίζει την παραδοξότητα μιας βωβής τραγικωμωδίας - και σε στιγμές και μια ταινία ενός κάποιου τρόμου.
Αποστασιοποιημένος, όπως υπήρξε πάντα στο σινεμά του, χωρίς τον ποιητικό λυρισμό του Αμπάς Κιαροστάμι, ο Παναχί δεν θέλει να είναι καταγγελτικός, ούτε διδακτικός. Θα ήθελε η νέα του ταινία να λειτουργεί περισσότερο σαν μια στιγμή μέσα στο χρόνο που το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μιας χώρας συναντιέται στις ιστορίες αυτών των τριών γυναικών που πλέον μπορούν να έχουν πρόσωπο και μπορούν να διεκδικήσουν τη θέση τους μέσα στον κόσμο.
Οι καλύτερες στιγμές στα «3 Πρόσωπα» είναι όταν η κάμερα θαυμάζει την αποφασιστικότητα της νεαρής ηθοποιού ή όταν σκηνές σιωπής αφήνουν το θεατή να περιπλανηθεί για όσο χρειάζεται μέσα στις ατραπούς της ιρανικής επαρχίας. Οι χειρότερες, όταν ο Παναχί παλινδρομεί ανάμεσα στο γνώριμο σινεμά βεριτέ και σε μια προμελετημένη κατασκευή με διακριτή αρχή, μέση και τέλος.
Απαλλαγμένος από την ανάγκη να υπενθυμίζει διαρκώς τον «εγκλεισμό» του, ο Παναχί μοιάζει εδώ ακόμη πιο ελεύθερος να επιστρέψει - ολοένα και περισσότερο - στις απαρχές του απλού, ουσιαστικού, ουμανιστικού ιρανικού σινεμά που παραμένει πάντα ενδιαφέρον. Το ότι αυτή η νομοτελειακή του «απελευθέρωση» κάνει το έργο του ταινία με την ταινία λιγότερο δυνατό είναι μάλλον ένα τίμημα που δεν θα μπορούσε να αποφύγει.
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Το «Le Μonde Εst a Τoi» του Ρομέν Γαβρά είναι απολαυστικό από την αρχή ως το τέλος
- «Οι Κόρες του Ηλιου» της Εβά Ισόν είναι η τραγωδία των Γεζίντι με γαλλική υπεροψία και φωσκολικό περιτύλιγμα
- Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
