Κάθε μεγάλο φεστιβάλ που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει (εκτός συναγωνισμού) και το «τρικάσετό» του, την ταινία, δηλαδή, που με χαρά θα βλέπαμε παλιότερα ως μίνι-σειρά τριών βιντεοκασετών Σαββατοκύριακο στην τηλεόραση. Αυτή, για τη φετινή Berlinale, είναι η νέα ταινία της Γκούριντερ Τσάντα του «Κάν'το Οπως ο Μπέκαμ», με τίτλο «Viceroy's House» και διάμετρο από ένα (όσο χρειάζεται) καταραμμένο ρομάντζο εν μέσω εμφυλίου στην Ινδία του 1947, μέχρι απαλές αναφορές στο σύγχρονο προσφυγικό. Συν βρετανική αριστοκρατία και ορδές υπηρετών. Συν μια μεγάλη έπαυλη κι ένα λιγομίλητο, σοφό Γκάντι.
Η ιστορία τοποθετείται στο Νέο Δελχί το 1947, όταν καταφθάνει ο Λόρδος Μάουντμπατεν, με τη σύζυγό του, Εντουίνα και την κόρη τους, εντεταλμένος Αντιβασιλέας της Βασίλισσας Βικτωρίας, με μοναδική αποστολή να πραγματοποιήσει με ειρηνικό και ομαλό τρόπο την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ινδία, την επιστροφή, δηλαδή, της (εξαιρετικά ασύμφορης, οικονομικά και πολιτικά, για τους Αγγλους), χώρας στο λαό της. Τα πράγματα δεν θα εκτυλιχθούν ακριβώς έτσι και η «παράδοση» θα σημάνει το μοίρασμα της χώρας, τη δημιουργία του μουσουλμανικού Πακιστάν, εμφύλιο με ανθρώπινο κόστος ένα εκατομμύριο ζωές και τεράστια μετακίνηση πληθυσμών.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017 - Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
Η ταινία, ωστόσο, λέγεται «Viceroy's House» κι όχι «Κάτω οι Αποικιοκράτες», γιατί παρακολουθεί πώς αποτυπώθηκαν τα γεγονότα αυτά στην επίσημη οικεία του Βρετανού Αντιβασιλέα στο Νέο Δελχί. Οσο εκείνος ζει στους πάνω ορόφους της πανέμορφης έπαυλης, με την οξυδερκή και ενωτική σύζυγό του, Εντουίνα και την έφηβη κόρη τους, από κάτω ζουν οι εκατοντάδες υπηρετών, Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι και Σιχ, μικρογραφία της διχόνοιας που πλήττει όλη τη χώρα. Οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής περνούν από το σπίτι, από τον Νεχρού ως τον Γκάντι, ενώ οικογένειες διαλύονται και η βία ξεσπά.
Σ' αυτές, βέβαια, τις αντίξοες συνθήκες, θα γεννηθεί ένας έρωτας, του γοητευτικού και ακέραιου υπασπιστή Τζιτ από το Πουντζάμπι και της πανέμορφης δασκάλας Αλία που είναι, όμως, μουσουλμάνα, λογοδοσμένη και πρέπει να φροντίζει και τον τυφλό πατέρα της. Ο έρωτάς τους θ' αντέξει την κοινωνική και θρησκευτική πρόκληση: θ' αντέξει, όμως, και τον ξεριζωμό;
Σκηνοθετημένο και φωτισμένο με την προσοχή μιας παραγωγής του BBC (που δεν είναι, αλλά είναι του BFI), μ' ένα απολαυστικό καστ στους κεντρικούς ρόλους, όχι μόνο τον ανερχόμενο Μανίς Νταγιάλ, αλλά κυρίως το ηγεμονικό ζεύγος Χιου Μπόνεβιλ - Τζίλιαν Αντερσον, με χιλιάδες κομπάρσους σε φυσικούς χώρους, η ταινία καμία σχέση δεν έχει με τη σωστή αποτύπωση της ιστορίας: οι οικογενειακές καταβολές και μνήμες, άλλωστε, της ίδιας της Γκούριντερ Τσάντα, τυλίγουν το φιλμ σ' ένα πέπλο συναισθηματισμού. Είναι, όμως, το ιδανικό διάλειμμα εύπεπτου μελοδράματος (με happy end, ας μην αστειευόμαστε!), για τον φεστιβαλικό θεατή που, μετά, μπορεί να επιστρέψει ξεκούραστος και ανανεωμένος στις «αιχμηρές ταινίες του σήμερα», ως οφείλει.
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
