Hector Lavoe – Periodico de Ayer από το «Una mujer fantástica» του Σεμπαστιάν Λέλιο
Την πρώτη φορά που βλέπουμε την Μαρίνα στην ταινία του Σεμπαστιάν Λέλιο, τραγουδά επί σκηνης αυτό το τραγούδι του πορτορικάνου Εκτορ Λαβόε και από εκέινη την στιγμή, δεν μπορούμε να τα βγάλουμε από το μυαλό μας. Ούτε εκείνη ούτε το «Periodico de Ayer».
Patrick Wolf The Days από το «God’s Own Country» του Φράνσις Λι
Οι νότες και η φωνή του Πάτρικ Γουλφ έρχονται σαν λύτρωση και σαν χάδι στους τίτλους τέλους της υπέροχης αυτής ταινίας. «Δεν είμαι ειδικός, ούτε πολύ επιμελής ακροατής μουσικής, αλλά όταν ο φίλος μου μου έβαλε να ακούσω αυτό το τραγούδι, σχεδόν μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια και ήξερα πως έπρεπε να το χρησιμοποιήσω» είπε ο σκηνοθέτης όταν ρωτήθηκε για την εξαιρετική επιλογή του.
Tuomari Nurmio - Oi Μutsi Μutsi, από το «Toivon tuolla puolen» («The Other Side of Hope») του Ακι Καουρισμάκι
Δεν είναι το μόνο τραγούδι του Τουομάρι Νούρμιο που ακούγεται στο φιλμ, αφού ο πιο ιδιαίτερος τραγουδοποιός της Φινλανδίας, όχι μόνο δίνει τον μουσικό τόνο στην ταινία του Καουρισμάκι, μα εμφανίζεται κι όλας να παίζει ζωντανά.
The Shanghai Restoration Project - Dark Horse, από το «Hao ji le» («Have a Nice Day») του Λιου Τζιαν
Η μουσική έχει τον δικό της ρόλο στην υπέροχη animated ταινία του Λιου Τζιαν και το γκρουπ του Ντέιβ Λιανγκ προσφέρει την κατάλληλη ηχητική υπόκρουση για μερικές από τις καλύτερες σκηνές της.
The Psychedelic Furs - Love My Way από το «Call me by your Name» του Λούκα Γκουαντανίνο
Ο Αρμι Χάμερ το χορεύει δυο φορές στην ταινία, με απίθανα 80ς τρόπο. Την μια σε μια σκηνή που σε κάνει να χαμογελάς και να νιώθεις την καρδιά σου να φτερουγίζει. Με τον τρόπο που η μουσική μπορεί να το κάνει. Ή το σινεμά. Ή ένα υπέροχο τραγουδι σε μια υπέροχη ταινία.
Johnny Cash-TheManComes Around από το «Logan» του Τζέιμς Μάνγκολντ
Πως αλλιώς να κλείσεις μια τόσο σκοτεινή ταινία που έχει την αίσθηση ενός τέλους; Μειρκές φορές δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο από την βαθιά φωνή και μελαγχολία του Τζονι Κας.
Anita Carr – Downtown, από το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ
Τι άλλο από μια γερμανική διασκευή στο τραγούδι της Πετούλα Κλαρκ, σε ένα φιλμ στο οποίο η ηρωίδα του εξερευνά το γεμάτο ζωή κέντρο του Βερολίνου. Αργότερα, όταν θα βρεθεί φυλακισμένη σε ένα διαμέρισμα, θα το σιγομουρμουρίσει στα αγγλικά, στον τόνο της απόγνωσης και της απελπισίας.
Laura Marling - What He Wrote, από το «Teströl és lélekröl» («On Body and Soul») της Ιλντικό Ενιέντι
Η Μαρία ψάχνει να ακούσει τραγούδια αγάπης. Μια υπάλληλος σε ένα δισκάδικο της συστήνει το αγαπημένο της. Αργότερα θα το ακούσει ξανά σε μια σκηνή που είναι απλά αξέχαστη.
Muddy Waters - Mannish Boy, από το «The Party» της Σάλι Πότερ
Οσο η Τζάνετ της Κρίστιν Σκοτ Τόμας ετοιμάζει καναπεδάκια για το πάρτι του τίτλου, ο άντρας της Μπιλ, πίνει, βάζει δίσκους στο πικαπ και πίνει. Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που ακούγεται στο φιλμ, από τα βυνίλια του Μπιλ και η έντασή του μάλλον είναι προφητική.
Ace Frehley - New York groove από το «Golden Exits» του Αλεξ Ρος Πέρι
Η Ναόμι της Εμιλι Μπράουνινγκ έχει μόλις φτάσει στη Νέα Υόρκη από την Αυστραλία και καθισμένη στα σκαλιά του brownstone στο οποίο μένει στο Μπρούκλιν, τραγουδά το τραγούδι του Ρας Μπάλαρντ που έγινε επιτυχία τόσο από τους Hello, όσο κι από από τον Εις Φρίλι των Kiss. Και αφού το τραγουδήσει, η ταινία ξεκινά.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
- Berlinale 2017: Μέρα 8η, όπου κουτσομπολέψαμε ακόμα και τον Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Μέρα 9η, όπου το χαμόγελο του Χιου Τζάκμαν έδιωξε τη βροχή
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Τα βραβεία - Χρυσή Αρκτος στον ρομαντισμό
- Berlinale 2017: Το «Have a Nice Day» είναι ένα crime drama που σου φτιάχνει τη μέρα
- Berlinale 2017: Θαυμάσαμε, αλλά δεν αγαπήσαμε το «Ana, Mon Amour»
- Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
- Berlinale 2017: «Joaquim», όταν ο εθνικός ήρωας της Βραζιλίας έπαθε διαφωτισμό
- Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Ο Ντιέγκο Λούνα «γκρεμίζει» τα τείχη του Ντόναλντ Τραμπ από το Βερολίνο
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
Tags: Berlinale 2017
