Δεν είναι ότι δεν το ξέραμε ήδη αφού το «Logan» υποσχόταν από νωρίς ότι θα είναι σκοτεινό, αλλά η δεύτερη συνάντηση του Τζέιμς Μανγκολντ με τον Wolverine είναι πολύ μαύρη όχι μόνο στην παλέτα και το ύφος του, αλλά και στην ίδια του την ιστορία.
Δίχως spoilers μπορούμε να πούμε ότι το φιλμ διαδραματίζεται το 2029 όταν οι περισσότεροι μεταλλαγμένοι έχουν ήδη εξαφανιστεί. Ο Λόγκαν κουρασμένος από το παρελθόν και την ζωή του, δουλεύει σαν οδηγός λιμουζίνας και ζει μαζί με έναν εξίσου τσακισμένο Τσαλρς Εξέβιερ και τον Κάλιμπαν, σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στο Μεξικό. Μόνο που ο καθηγητής νιώθει την ύπαρξη ενός καινούριου μεταλλαγμένου στο μυαλό του κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται απλά αδύνατον, θα γίνει πραγματικότητα όταν μια νοσοκόμα θα αναζητήσει τον Wolverine για να του ζητήσει να τους μεταφέρει μαζί με ένα μικρό σιωπηλό κορίτσι στην Βόρεια Ντακότα, σε μια διεύθυνση που ορίζεται μόνο από γεωγραφικές συντεταγμένες.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
Περίπου την ίδια στιγμή ένας απειλητικός άντρας με μηχανικό χέρι που δουλεύει για μια βιο-ιατρική εταιρία θα τον προσεγγίσει ρωτώντας για το αν μια Μεξικάνα νοσοκόμα με ένα μικρό κορίτσι τον πλησίασαν για να ζητήσουν την βοήθεια του. Και κάπως έτσι θα πάρει εμπρός το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας του Wolverine με τον Λόγκαν και τον Τσαρλς να προσπαθούν να ξεφύγουν από τους διώκτες τους και να προστατεύσουν ένα κορίτσι που έχει τα δικά του μυστικά και τις δικές του δυνάμεις.
Το φιλμ του Μάνγκολντ τρέχει με το ύφος ενός road movie δράσης, το αρχικό κυνηγητό φέρνει στο μυαλό την ενέργεια και την ωμότητα του «Mad Max: Fury Road», αλλά την ίδια στιγμή δανείζεται από τους κώδικες του γουέστερν στον τρόπο που χτίζεται ο χαρακτήρας του Λόγκαν και οι αναμετρήσεις του με τους διώκτες του. Κι ακόμη πιο συγκεκριμένα στον τρόπο με τον οποίο ο ήρωας χτίζει μια σχέση με το μικρό κορίτσι, φέρνει στο νου το «Shane» του Τζορτζ Στίβενς, το οποίο όχι τυχαία, παίζει έναν μικρό μα χαρακτηριστικό ρόλο στην πλοκή.
Αρκούντως βίαιο με ένα τρόπο που κάνει την βία να μοιάζει όχι σαν ανώδυνα comic book «pow!» μα που μοιάζει να πονά και με τον Wolverine να μην είναι πια αυτό που ήταν -όπως κι ο κόσμος στον όποιο ζει, όπως λέει ο ίδιος κάποια στιγμή- το «Logan» είναι περισσότερο από μια ηρωική περιπέτεια ένα βαθιά θλιμμένο φιλμ που προσφέρει μεν δράση και θέαμα, μα αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα.
Και με μέσο το σύμπαν των μεταλλαγμένων και τον κόσμο του κοντινού μέλλοντος που δεν μοιάζει καθόλου σαν επιστημονική φαντασία όπως απεικονίζεται, ειδικά μετά την εκλογή του Τραμπ στην Αμερική, μιλά για τις επιλογές, για το τίμημα των πράξεών μας, για την επιστημονική ηθική, για την πατρική αγάπη, την επανένωση και τα αντίο, τη μνήμη και κληρονομιά που αφήνει κανείς πίσω του. Ιδέες και σκέψεις που δεν μοιάζουν παράταιρες ή με τη βία φορεμένες στο φιλμ, μα οργανικά γεννημένες από μια ιστορία που έχει αναμφίβολα περισσότερο βάθος απ' όσο δείχνει με την πρώτη ματιά.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
- Berlinale 2017: Μέρα 8η, όπου κουτσομπολέψαμε ακόμα και τον Χονγκ Σανγκ-σου
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: «Joaquim», όταν ο εθνικός ήρωας της Βραζιλίας έπαθε διαφωτισμό
- Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Ο Ντιέγκο Λούνα «γκρεμίζει» τα τείχη του Ντόναλντ Τραμπ από το Βερολίνο
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
