Η Κέιτ Σόρτλαντ έχει υπογράψει δυο εξαιρετικές ταινίες ως τώρα, το γεμάτο υποσχέσεις «Saumersault» τις οποίες δικαίωσε με το παραπάνω στο συγκλονιστικό «Τα Παιδιά του Πολέμου». Η γερμανόφωνη εκείνη ταινία εποχής, μοιάζει να ήταν η οδός της σκηνοθέτη για να παραμείνει στην Γερμανία με το νέο της φιλμ, αλλά να αλλάξει ριζικά ύφος κάνοντας ένα θρίλερ απαγωγής που κατορθώνει να αποφεύγει τα περισσότερα από τα κλισέ του είδους.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
Η Κέιτ είναι μια νεαρή αυστραλέζα που την συναντάμε για πρώτη φορά να βγαίνει από το μετρό του Βερολίνου, να αναδύεται σε μια πόλη που μοιάζει για εκείνη γεμάτη πιθανότητες μετά από μια περίοδο στην πατρίδα της που την οδήγησε να κλειδώσει όλα της τα υπάρχοντα σε μια αποθήκη και να φύγει για το Βερολίνο. Η αφορμή είναι μια φωτογραφική εξερεύνηση της αρχιτεκτονικής του πρώην ανατολικού τομέα της πόλης που πιθανότατα θα οδηγήσει σε ένα βιβλίο, όμως στην ουσία η Κέιτ αναζητά μια καινούρια αρχή.
Οταν όμως γνωρίσει εντελώς τυχαία έναν γοητευτικό νεαρό άντρα με τον οποίο θα έρθουν κοντά πάνω από ένα κουτάκι φράουλες κι ένα βιβλίο με σκίτσα του Κλιμτ, θα αλλάξει τα σχεδία της να επισκεφθεί την Βρέμη και θα αποφασίσει να μείνει για λίγο μαζί του. Μόνο που το «για λίγο» δεν είναι αρκετό για εκείνον, αφού έχει στο μυαλό του το για πάντα. Ή τουλάχιστον μέχρις ο θάνατος να τους χωρίσει. Ο θάνατός της όπως σύντομα καταλαβαίνουμε.
Διαβάστε ακόμη: Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
Διότι μετά το πρώτο βράδυ που θα ξυπνήσει στο σπίτι του, η Κέιτ θα ανακαλύψει ότι είναι εκεί για να μείνει. Παρά την θέλησή της. Κι ότι μάλλον δεν είναι η πρώτη γυναίκα που θα βρεθεί στην ίδια θέση στα χέρια του. Και κάπως έτσι ξεκινά ένα ψυχολογικό θρίλερ εγκλεισμού που ξέρει να χειρίζεται με μαεστρία τους κανόνες του είδους και να αυξομειώνει την αγωνία και κατορθώνοντας να μην μεταχειρίζεται τον θύτη και το θύμα του με τον πιο προφανή τρόπο.
Τόσο η Τερέσα Πάλμερ κι ο Μάξ Ράιμελτ προσδίδουν στους ήρωές τους περισσότερες αποχρώσεις από αυτές που συνήθως έχουν οι χαρακτήρες τους σε ένα τυπικό θρίλερ και η Σόρτλαντ κάνει κάτι ανάλογο φροντίζοντας επενδύσει την ιστορία με ενδιαφέρουσες αμφισημίες και την εικόνα του φιλμ με μια ιδιαίτερη αισθητική άποψη.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
