Ο Τζέιμς Φράνκο βρίσκεται φέτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου με τρείς ταινίες: το «Queen of the Desert» του Βέρνερ Χέρτσογκ, το «Everything Will Be Fine» του Βιμ Βέντερς και το «I Am Michael» του Τζάστιν Κέλι στο οποίο εκτελεί και χρέη παραγωγού. Ταυτόχρονα στις γερμανικές αίθουσες το «The Interview» είναι στην πρώτη εβδομάδα προβολής του («Δεν φταίω εγώ που και οι τρεις ταινίες ήρθαν στο ίδιο Φεστιβάλ και σίγουρα δεν οργάνωσα την έξοδο του "The Interview" να συμπέσει την ίδια εποχή», αναφωνεί...), επιβεβαιώνοντας πως ο Τζέιμς Φράνκο είναι πραγματικά παντού.

Οπως πριν από το Βερολίνο ήταν στο Σάντανς, πριν από το Σάντανς ήταν πρωταγωνιστής στο μεγάλο σκάνδαλο με το χακάρισμα της Sony, όπως πριν από αυτό ήταν στη Βενετία, όπως πριν από τη Βενετία ήταν στις Κάννες, όπως πριν δύο χρόνια βρισκόταν ξανά στο Βερολίνο με παραπάνω από μια ταινίες. Οπως γυρίζει τη μία ταινία πίσω από την άλλη, όπως σκηνοθετεί τη μία ταινία πίσω από την άλλη, όπως ετοιμάζει το ένα art project πίσω από το άλλο, όπως δεν περνάει μέρα που να μην γράψει, πει ή ποστάρει κάτι στους λογαριασμούς του στο instagram και το Twitter, παραμένοντας στην επικαιρότητα με το «έτσι θέλω και μπορώ».

Overdose Τζέιμς Φράνκο εδώ.

Νύχτες στο Βερολίνο

Κάπου ανάμεσα σε όλη αυτήν την υπερ-προβολή και υπερ-παραγωγικότητα, βρίσκεται και ο Τζέιμς Φράνκο που κάποτε γνωρίσαμε στο «Freaks and Geeks» και στο «Milk», ένας καλός ηθοποιός δηλαδή με δυνατότητες ανεκμετάλλευτες ακόμη και μετά από τόσες ταινίες που, ενώ κανείς δεν μπορεί να του αρνηθεί τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, μπορείς να του προσάψεις πως κάνει τα πάντα τόσο γρήγορα και πρόχειρα που τελικά είναι λίγα αυτά για τα οποία μπορείς πραγματικά να τον θυμάσαι. Ισως γι' αυτό και ο ίδιος δεν σου αφήνει καμία δυνατότητα να τον ξεχάσεις ποτέ.

Τον συναντήσαμε λίγο μετά την πρώτη προβολή του «I Am Michael», της ταινίας που βασίζεται σε αληθινή ιστορία και στην οποία υποδύεται τον Μάικλ Γκλατζ, έναν γκέι ακτιβιστή (ξανά μετά το «Milk») που απαρνήθηκε την ταυτότητά του και έγινε χριστιανός πάστορας βοηθώντας νέα παιδιά να αποτινάξουν από πάνω τους την... αμαρτία του να είσαι γκέι. Και μιλήσαμε μαζί του παραλείποντας αρκετά «καυτά» θέματα: τις κακές κριτικές που πήρε ο ίδιος για το «Queen of the Desert», το χακάρισμα της Sony, τη φιλία του με τη Λίντσεϊ Λόχαν, τα κατά καιρούς ερωτικά σκάνδαλα που έχουν συνδεθεί με το ονομά του, το πόσο έχει βαρεθεί ο κόσμος να βλέπει, να ακούει και να διαβάζει για τον Τζέιμς Φράνκο.

Ενθουσιασμένος για το «I Am Michael» που είναι προσωπικό του πρότζεκτ, για το γεγονός πως βρίσκεται στο Βερολίνο στις ταινίες δύο ηρώων του Νέου Γερμανικού Σινεμά και για το γεγονός πως μπορείς να τον κατηγορήσεις για πολλά, αλλά όχι για το ότι είναι νέος, διάσημος και (υπό συνθήκες) ταλαντούχος, απάντησε στις ερωτήσεις μας ανοίγοντας ακόμη περισσότερα «καυτά» θέματα.

Ο Τζέιμς Φράνκο κάτω από τη φωτογραφία του (και τη σκιά του Βέρνερ Χέρτσογκ) στο Berlinale Palast

«Δεν είμαι σχιζοφρενής»

Ολα αυτά που κανω είμαι εγώ. Για μένα όλα τα διαφορετικά πράγματα που κάνω έχουν μεταξύ τους μια σύνδεση. Ο κόσμος τα βλέπει ως ξεχωριστά πράγματα και πιστεύει ότι είμαι σχιζοφρενής. Η κινητήριος δύναμη πίσω απ' όλα είναι η ανάγκη μου να εξερευνήσω νέους τρόπους δημιουργικότητας και έκφρασης, τρόπους να επανεφεύρω τον εαυτό μου και την τέχνη μου. Οι ιδιότητές μου ως παραγωγού, σκηνοθέτη, ηθοποιού είναι απλά διαφορετικές μορφές του ίδιου πράγματος. Μια ποικιλία μέσα στην οποία κάνω όλα αυτά που αγαπώ. Είναι ωραίο να αλλάζεις ιδιότητες...

«Δεν ορίζομαι μόνο από τη σεξουαλικότητά μου»

Μιλώντας γενικά, οι σεξουαλικές ταμπέλες είναι περιοριστικές και μπορούν να γίνουν εργαλείο διακρίσεων εναντίον των μειονοτήτων. Από την άλλη, αν θεωρήσει τις ταμπέλες ως κάτι κακό μπορεί να σπρώξεις τους ανθρώπους στο να κρύβονται. Ρώτησα σήμερα τον Βίλαντ Σπεκ (σ.σ ο διευθυντής του Πανοράματος που παραδοσιακά προβάλλει LGBT ταινίες και συνιδρυτής του Teddy Award) αν έχει αντιδράσεις για το γεγονός πως προωθεί μια συγκεκριμένη ατζέντα και μου απάντησε πως αυτό συμβαίνει και πως αυτό που διαφέρει σήμερα απ' ότι παλιότερα είναι πως η κοινότητα έχει πια ταυτότητα. Από αυτήν την άποψη οι ταμπέλες μπορεί να είναι κάτι πολύ θετικό, γιατί μια κοινότητα μπορεί να διεκδικήσει πιο ισχυρά τα δικαιώματα της σαν σύνολο.

Με τον Ζάκαρι Κουίντο στο «I Am Michael»

«Στον χώρο της κωμωδίας υπάρχει ακόμη αρκετή ομοφοβία»

Οι ταινίες και τα πρότζεκτ που κάνω με τον Σεθ Ρόγκεν βασίζονται πάνω στην αναστάτωση που προκαλεί η επαφή δύο αντρών σε έναν straight. Δεν υπάρχει τίποτα υποτιμητικό απέναντι στην γκέι κοινότητα. Κάνουμε χιούμορ με ένα θέμα που είναι αστείο κυρίως επειδή είναι πρόβλημα στην κοινότητα των straight. Εγώ πάντως δεν έχω πει ποτέ γκέι αστεία. Καμιά φορά σοκάρομαι κι εγώ όταν τα ακούω...

«H Queer κουλτούρα είναι η κουλτούρα των ανθρώπινων δικαιωμάτων»

Νομίζω ότι υποδύομαι τον γκέι σε αρκετές ταινίες εντελώς τυχαία. Πιο πολύ με ενδιαφέρουν οι ήρωες που τυχαίνει να είναι γκέι. Μετά το «Milk», άνοιξε μπροστά μου ένας ολόκληρος κόσμος. Η Queer κουλτούρα είναι η κουλτούρα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και μέσα σε αυτήν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να σε φέρουν αντιμέτωπο με τις έννοιες του ακτιβισμού, της δικαιοσύνης, των κοινωνικών αγώνων.

Με τη Νικόλ Κίντμαν

«Πέρασα περιόδους όπου έψαχνα εναλλακτικούς τρόπους ζωής»

Υπήρξε μια εποχή όπου βρέθηκα σε μια κρίση. Πέρασα περιόδους όπου έψαχνα εναλλακτικούς τρόπους ζωής. Κυρίως επαγγελματικά, επειδή δεν ένιωθα ευχαριστημένος μέσα στο σύστημα της βιομηχανίας. Ηθελα άλλα πράγματα και έτσι πέρασα μια κρίση. Γύρω στα 27 μου πέρασα βρέθηκα σε μια φάση όπου έψαξα μέσα μου αλλά και εκεί έξω για το τι υπάρχει που μπορεί να σε κάνει να βρεις το δρόμο σου...

«Οι ταινίες είναι σαν διηγήματα»

Το να μπεις μέσα σε έναν χαρακτήρα είναι κανονικά είναι κάτι πολύ απλό, αλλά ταυτόχρονα και πολύπλοκο. Βλέπω ταινίες εδώ και τριάντα χρόνια και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλα αυτά που συμβαίνουν στην τηλεόραση. Αν συγκρίνεις μια ταινία με το «Sopranos» ή το «The Wire», ανακαλύπτεις πως οι ταινίες είναι σαν διηγήματα και όχι σαν μυθιστορήματα. Σαν ηθοποιός πρέπει να παίζεις ένα χαρακτήρα που πρέπει να έχει μία επιθυμία, έναν αγώνα να πολεμήσει. Μόνο τότε θα είναι ένας στιβαρός ρόλος και θα μπορέσεις να πείσεις για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι. Για να βρεις την ψυχή του χαρακτήρα σου πρέπει να είσαι καθαρός.

Τρώγοντας με τον Βιμ Βέντερς και τον Βέρνερ Χέρτσογκ

«Ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να είναι δικτάτορας»

Υπάρχουν τρία πράγματα που διδάσκω πάντα τους μαθητές μου. Το πρώτο είναι να τους βοηθήσω να κάνουν την ιδέα τους σενάριο. Και μετά να τους βοηθήσω να κάνουν το σενάριο ταινία. Να μάθουν να χειρίζονται τον κόσμο του σινεμά που θα τους επιτρέψει να κάνουν το σενάριο τους πραγματικότητα. Το δεύτερο είναι ότι προσπαθώ να τους επιστήσω την προσοχή στα πρακτικά πράγματα της δουλειάς. Μπορεί να ονειρεύονται ότι θα κάνουν τον επόμενο «Πόλεμο των Αστρων». Αλλά το να ξέρουν να λύνουν προβλήματα με δημιουργικό τρόπο σε αυτό το στάδιο της καριέρας τους είναι το σημαντικότερο. Πρέπει πάντα να ξεκινάς με ένα σχέδιο και μετά να μπορείς να προσαρμόζεσαι στην πραγματικότητα του γυρίσματος. Το τρίτο και το σημαντικότερο που τους διδάσκω είναι πως το σινεμά είναι μια συλλογική δουλειά. Και πως ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να είναι δικτάτορας.

O Τζέιμς Φράνκο με την Κόρτνεϊ Λοβ, τον Κλάους Μπίζενμπαχ και τον Μάικλ Στάιπ των R.E.M. σε πάρτι του Βερολίνου

To 65o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα διαρκέσει από τις 5 έως και τις 15 Φεβρουαρίου. Το Flix θα βρίσκεται εκεί για να σας μεταφέρει λεπτό προς λεπτό όλα όσα θα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen. Κάντε κλικ εδώ για συνεχή ενημέρωση.

Διαβάστε ακόμη:

• Berlinale 2015: To «El Club» του Πάμπλο Λαραΐν επιτίθεται (και) στον Πάπα Φραγκίσκο και τη Νέα Καθολική Εκκλησία
• Berlinale 2015: Ο Πατρίσιο Γκουσμάν (ξανά)γράφει την ιστορία της Χιλής με αφορμή δύο κουμπιά
• Berlinale 2015: Ξεχάστε όλους τους Σέρλοκ Χολμς που έχετε δει και υποκλιθείτε στον «Mr. Holmes» του Ιαν ΜακΚέλεν
• Berlinale 2015: Ο Ιαν ΜακΚέλεν αψηφά το θάνατο στη συνέντευξη Τύπου του «Mr. Holmes»
• Berlinale 2015: «Knight of Cups», Ο Τέρενς Μάλικ ψάχνει την αγάπη στην έρημο του Χόλιγουντ
• Berlinale 2015: Ο Κρίστιαν Μπέιλ και η Νάταλι Πόρτμαν μιλούν για το τι σημαίνει να κάνεις ταινία με τον Τέρενς Μάλικ
• Berlinale 2015 / Σάρλοτ Ράμπλινγκ: «Τα γηρατειά είναι λάθος τρόπος σκέψης»
• Berlinale 2015: «Victoria» - φτάνει ένα μονοπλάνο 144 λεπτών για μια καλή ταινία;
• Berlinale 2015: Το «Ηφαίστειο» του Zάιρο Μπουσταμάντε, πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα για μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ
• Berlinale 2015: Η Λέα Σεντού ξαναγράφει με μαρξιστική ηδυπάθεια το «Ημερολόγιο Μιας Καμαριέρας»
• Berlinale 2015 / «45 Χρόνια»: δώστε όλα τα βραβεία ερμηνείας στη Σάρλοτ Ράμπλινγκ
• Berlinale 2015 - Μέρα 2η: Ο Βέρνερ Χέρτσογκ και η Queen Νικόλ Κίντμαν!
• Berlinale 2015 - Μέρα 1η: Πρεμιέρα με Ζιλιέτ Μπινός
• Berlinale 2015: Ιζαμπέλ Κοϊσέτ / «Nαι είμαι γυναίκα σκηνοθέτης - έχω αιδοίο και το παίρνω μαζί μου στο γύρισμα»
• Berlinale 2015: O Βαρουφάκης έρχεται, η κινηματογραφική αγορά αναστατώνεται!