Την τελευταία φορά που ο Τόμας Αρσλαν βρέθηκε στο διαγωνιστικό του Βερολίνου, ήταν με το «Gold», ένα φιλόδοξο «γουέστερν» που ήθελε να κάνει μεγαλειώδες σινεμά, αλλά κατέληγε βαρετό κι αδιάφορο. Εδώ ξεκινά από ένα αντιδιαμετρικό σημείο, φιλοδοξόντας να κάνει κάτι εσωτερικό, μινιμαλιστικό και χαμηλότονο. Για να καταλήξει και πάλι στο ανούσιο και στο βαρετό.
Η ιστορία του χωράει σε λίγες γραμμές. Με αφορμή τον θάνατο του πατέρα του που είχε να δει πέντε ολόκληρα χρόνια, ο Μάικλ θα ταξιδέψει στην Νορβηγία όπου ζούσε εκείνος, για να τακτοποιήσει τις πρακτικές λεπτομέρειες. Μαζί θα πάρει τον έφηβο γιο του που ζει στην επαρχία με την μητέρα του και με τον οποίο έχει επίσης μια απόμακρη σχέση. Ο στόχος είναι να έρθουν κοντά. Στο τέλος του φιλμ υποθέτουμε ότι το κατάφεραν. Οχι ότι το βλέπουμε να συμβαίνει. Ή ότι οι χαρακτήρες το κάνουν να μας ενδιαφέρει.
Κυρίως όμως βλέπουμε το όμορφο Νορβηγικό τοπίο, έναν στρωμένο μα χαλίκι δρόμο που ανεβαίνει σε ένα βουνό με την κάμερα στην οπτική γωνία των προβολέων του αυτοκινήτου για περίπου πέντε λεπτά, τον μπαμπά να λέει ότι θα ήθελε να περνάνε περισσότερο χρόνο μαζί και τον μικρό γιο του να μουτρώνει.
Τίποτα δεν συμβαίνει, τουλάχιστον μέχρι πριν λίγο από το τέλος όπου και πάλι στην ουσία δεν συμβαίνει τίποτα, η ομίχλη έρχεται και φεύγει, η νύχτα δεν πέφτει καθώς είμαστε ψηλά στον βορρά και είναι καλοκαίρι, αλλά η νύστα στα μάτια του θεατή δύσκολα αντικρούεται.
Αλλά δεν είναι η απουσία δράσης που κάνει το φιλμ βαρετό, αλλά η παντελής απουσία χαρακτήρων που θα έμοιαζαν να έχουν έστω και μια ικμάδα ζωής, ή που θα οδηγούνταν σε μια άξια λόγου σύγκρουση ή ψυχολογική μετατόπιση. Πατέρας και γιος μοιάζουν όντως να έχουν μια βαθιά συγγένεια κυρίως διότι είναι απόλυτα βαρετοί και αδιάφοροι, αντικοινωνικοί, κλειστοί, ευέξαπτοι και ανίκανοι να εκφράσουν οποιοδήποτε συναίσθημα.
Τόσο που να προτιμάς να κοιτάζεις το τοπίο, το οποίο μοιάζει πολύ πιο δραματικό, έντονο κι ενδιαφέρον σε σχέση με τους άχρωμους ψεύτικους χαρακτήρες που το διασχίζουν.
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Berlinale 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
