Το ντεμπούτο φιλμ του Φράνσις Λι ήρθε στο Βερολίνο έχοντας κερδίσει το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Sundance και κουβαλώντας ήδη την φήμη του «βρετανικού «Brokeback Mountain» η οποία δεν πρόκειται να το εγκαταλείπει σύντομα. Στην πραγματικότητα, οι ομοιότητες με την υπέροχη ταινία του Ανγκ Λι εξαντλούνται στην ομοφυλοφιλική επιθυμία και στο βουνίσιο περιβάλλον, αφού το φιλμ του Φράνσις Λι μιλά με διαφορετικό τρόπο τόσο για τον έρωτα όσο και για τις μέρες μας.
Το γεγονός ότι ένας από τους δυο πρωταγωνιστές είναι ένας Ρουμάνος μετανάστης στην Μεγάλη Βρετανία του Brexit είναι ένα στοιχείο που δεν μπορεί παρά να γίνει αντιληπτό από έναν θεατή του σήμερα, όμως η πιο πολιτική άποψη της ταινίας δεν είναι άλλη από αυτή που μιλά για το δικαίωμα όλων μας μας στην προσωπική ευτυχία.
Γιατί αν το «Brokeback Mountain» μιλούσε για έναν έρωτα απαγορευμένο που μάχεται τις κοινωνικές συνθήκες, το φιλμ του Λι μιλά για τις εσωτερικές συνθήκες ενός χαρακτήρα που είναι αναμφίβολα δημιούργημα του περιβάλλοντός του και που πρέπει πάνω απ όλα να ξεπεράσει τις δικές του αγκυλώσεις κι εμπόδια.
Ο 24χρονος Τζόνι ζει και δουλεύει σε μια φάρμα του Γιορκσάιρ με τον πατέρα του που προσπαθεί να συνέλθει από μια καρδιακή προσβολή και την γιαγιά του που υποκαθιστά την μητέρα του, η οποία έχει εγκαταλείψει τον σκληρό, λασπωμένο, αδυσώπητο κόσμο της επαρχίας, της απομόνωσης της σκληρής δουλειάς.
Τυπικό lad της βρετανικής εργατικής τάξης ο Τζόνι έχει μάθει να δουλεύει τα πάντα εκτός από τα συναισθήματά του, και δοκιμάζει να βρει την διέξοδο από τα αδιέξοδά του στον πάτο των ποτηριών της μπίρας που κατεβάζει στην παμπ και στο γρήγορο σεξ με όποιον είναι έτοιμος να δεχτεί έναν γρήγορο γύρο με μηδενική τρυφερότητα και καμιά πιθανότητα εξέλιξης σε οτιδήποτε πιο ουσιαστικό.
Οταν όμως ο πατέρας του θα προσλάβει τον Γκιόργκι, έναν νεαρό Ρουμάνο εργάτη για να τους βοηθήσει με την γέννα των προβάτων και οι δυο τους θα βρεθούν μόνοι στην κορυφή ενός λόφου όπου βόσκουν τα πρόβατα για με εβδομάδα, η αρχική αντιπάθεια του για τον «γύφτο» εργάτη του και η ανταγωνιστικότητα μεταξύ τους, θα δώσει την θέση της σε μια ερωτική ένωση που σίγα σιγά μοιάζει να δίνει χώρο σε κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό.
Ο Λι με την βοήθεια των δύο εξαιρετικών πρωταγωνιστών του θα καταγράψει αυτή την διαδρομή με αληθοφάνεια κι ένταση, με τρυφερότητα αλλά και σκληράδα, χτίζοντας αφαιρετικά μα ανέλπιστα ολοκληρωμένα πορτρέτα των χαρακτήρων τους και δίνοντάς χώρο τόσο στην ερωτική τους σχέση –που κινηματογραφείται όσο ηλεκτρισμένα της αξίζει- αλλά και στην συναισθηματική τους πορεία, στον περίγυρό τους, στην μακριά διαδρομή που διασχίζουν για να μπορέσουν να είναι μαζί. Και μαζί το φιλμ σχηματίζει το σύνθετο πορτρέτο μιας Βρετανίας που δεν συναντάς συχνά στην οθόνη και μιας queer πραγματικότητας που δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από αυτή των μεγάλων αστικών κέντρων.
Βαθιά συγκινητικό, ρεαλιστικό μα κι ανέλπιστα λυρικό και πάνω απ όλα ελπιδοφόρο, το «God’s Own Country» δεν συστήνει απλά έναν ταλαντούχο δημιουργό, μα όπως και το «Moonlight», φέρνει το queer σινεμά στο (mainstream) προσκήνιο δίχως να θυσιάζει τίποτα από την δύναμη ή την μαχητικότητά του, μα δίνοντας την ίδια σημασία στο μήνυμα όσο και στο σινεμά.
To Φεστιβάλ Βερολίνου με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: «Return to Montauk», ή πώς ο Φόλκερ Σλέντορφ ζήλεψε τη Ρόζαμουντ Πίλτσερ
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
