Από το πρώτο κι όλας μαγικό πλάνο της ταινίας της Ιλντικο Ενιέντι, όπου δυο ελάφια περιπλανιούνται σε ένα χιονισμένο ονειρικό τοπίο, νιώθεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι ξεχωριστό. Κι αυτή η ιστορία μιας αμήχανης, μετ΄ εμποδίων αγάπης, δυο ατελών «παράξενων» χαρακτήρων που λαμβάνει χώρα μεταξύ των κοινών τους ονείρων (κυριολεκτικά, από αυτά που βλέπουμε όταν κοιμόμαστε), και της καθημερινής δουλειάς τους σε ένα σφαγείο, μας γοήτευσε από το πρώτο ως το τελευταίο πλάνο.
Η Ενιέντι, βραβευμένη το 1989 με την Χρυσή Κάμερα στις Κάννες για το «My 20th Century» και με τις επόμενες ταινίες της να έχουν συμμετάσχει σε φεστιβάλ όπως της Βενετίας ή του Λοκάρνο, επιστρέφει στο σινεμά μετά από 9 χρόνια απουσίας. Ενα μεγάλο μέρος αυτής της περιόδου το πέρασε δουλεύοντας στην τοπική εκδοχή του «In Treatment», μια σειρά που δεν υπήρξε απλώς καλή τηλεόραση, μα που όπως λέει η ίδια «απενοχοποίησε την ψυχανάλυση στα μάτια μιας ολόκληρης κοινωνίας».
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017, Τα βραβεία - Χρυσή Αρκτος στον ρομαντισμό
Το καινούριο υπέροχο φιλμ της όμως, δείχνει πως ο καμβά στον οποίο πραγματικά θριαμβεύει είναι αυτός του σινεμά, αφού το «On Body and Soul» είναι μια από εκείνες τις ταινίες που μοιάζουν να γίνονται κομμάτι σου, να κατοικούν για πάντα σε ένα σημείο του μυαλού και της καρδιάς σου.
Συναντώντας της Ιλντικο Ενιέντι, μια μικροσκοπική, εξαιρετικά γλυκιά γυναίκα που μιλά χαμηλόφωνα μα που δεν μπορεί να κρύψει την δύναμη των ιδεών της και την ειλικρίνεια των προθέσεών της, καταλαβαίνεις από που προέρχεται το φιλμ της που κέρδισε απολύτως δίκαια, το μεγάλο βραβείο της φετινής Berlinale.
Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που μας είπε στην διάρκεια της κουβέντας μας μαζί της. Περισσότερα όταν η ταινία βγει στις ελληνικές αίθουσες, αφού έχει ήδη εξασφαλίσει διανομή από την Strada Films.
Διαβάστε ακόμη: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
Στην πραγματικότητα το φιλμ ξεκίνησε από την ιδέα δυο ανθρώπων που ονειρεύονται τα ίδια όνειρα και ο τίτλος της ήταν εκεί από την αρχή. Παραδόξως η μόνη στιγμή που σκέφτηκα ότι ίσως πρέπει να τον αλλάξω ήταν λίγο πριν το τέλος. Οταν η ταινία ήταν σχεδόν έτοιμη φοβόμουν ότι μπορεί να έχει μια new age ηχώ και θέλαμε να τον αλλάξουμε, αλλά τελικά μείναμε σε αυτόν. Γιατί ο τίτλος ήταν κάπως η καρδιά της ταινίας, αφού το φιλμ μιλά για το πως το σώμα και η ψυχή κινούν το ένα το άλλο ή πως εμποδίζουν το ένα το άλλο. Δεν είναι ότι η ψυχή έχει πάντα δίκιο, μερικές φορές πρέπει να αφήνεις το σώμα να παίρνει τις αποφάσεις. Ομως δεν ήθελα να κάνω μια ταινία που να μιλά για πολύ βαθιά πράγματα, δεν ήθελα να είναι γεμάτη μεταφορές που να νιώθεις ότι πρέπει να αναλύσεις. Ηθελα να αναδίδει μια αίσθηση, μια κατάσταση της καρδιάς και του σώματος. Κι με ενδιέφερε η απλότητα. Γιατί οι ήρωες μου στην πραγματικότητα είναι πολύ απλοί άνθρωποι κι ήθελα αυτή η απλότητα να αντηχεί και στην ταινία μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που φοβούνται την απλότητα. Αντίθετα νιώθω ότι τα πιο απλά πράγματα μερικές φορές έχουν την πιο μεγάλη δύναμη.
Μπορεί οι χαρακτήρες μου να μοιάζουν ιδιαίτεροι, αλλά στ΄ αλήθεια δεν είναι τόσο ξεχωριστοί. Βρίσκονται δίπλα μας, περπατούν μαζί μας στον δρόμο. Και με κάποιο τρόπο μπορώ να πω ότι ήμουν η Μαρία για αρκετά χρόνια πριν κάνω παιδιά. Οχι σε αυτό τον βαθμό αμηχανίας και δυσκολίας–πάντα σπρώχνεις τα πράγματα στα άκρα όταν κάνεις σινεμά- αλλά ήμουν πολύ άτσαλη κι αβέβαιη σε κοινωνικές καταστάσεις. Όταν έχω έναν σκοπό να φέρω εις πέρας τα καταφέρνω μια χαρά, παραδείγματος χάριν τώρα σε αυτή την συνέντευξη έχω έναν στόχο, να εκφράσω τις σκέψεις μου, τον εαυτό μου, οπότε θα το κάνω δίχως δυσκολία, αλλά αν πρέπει να κάνω κουβεντούλα, ή ακόμη και στο να μιλήσω περί ανέμων και υδάτων με φίλους, μου ήταν, μου είναι πολύ πιο δύσκολο. Και κάπως έτσι αν νιώθεις τόσο κλειστός, δεν σημαίνει ότι δεν θέλεις να συνδεθείς, να έρθεις κοντά με άλλους ανθρώπους. Μερικές φορές υπάρχει μια τεράστια επιθυμία να επικοινωνήσεις, αλλά απλά δεν ξέρεις πως. Εγώ το κάνω ταινίες. Για μένα είναι η ιδανική μορφή κοινωνικής ζωής γιατί όταν δουλεύουμε σε μια ταινία, όλοι μας έχουμε έναν σκοπό για τον οποίο πρέπει να δουλέψουμε πολύ σκληρά, κάτι που κάνει την επικοινωνία πολύ εντατική. Και κάπως έτσι κάθε λέξη κάθε χειρονομία, ας πούμε ευγένειας ή καλοσύνης, αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Ετσι βρίσκω των εαυτό μου να λειτουργεί στο μέγιστο των δυνατοτήτων του στα γυρίσματα μιας ταινία κι όχι σε ένα πάρτι.
_Ηθελα να κάνω ένα ρομαντικό φιλμ, ήταν κάτι πολύ σημαντικό για μένα, αλλά ήθελα να καταλάβει ότι ο θεατής ότι αυτοί οι δυο άνθρωποι την ιστορία των οποίων ακολουθούμε, δεν είναι στ αλήθεια τόσο ξεχωριστοί. Νομίζω πως αν σταματούσαμε σε κάθε ένα από τα τραπέζια του εστιατορίου του σφαγείου και παρατηρούσαμε τους ανθρώπους που τρώνε εκεί το μεσημέρι, θα ανακαλύπταμε σπουδαίες ιστορίες σε κάθε ένα από αυτά. Η ταινία αφορά την Μαρία και τον Εντρε αλλά ήθελα κάθε χαρακτήρας στο φιλμ να έχει ένα μικρό ταξίδι από το οποίο μπορείς να πάρεις μια ιδέα, να δεις πολλές αποχρώσεις του, να υποπτευθείς το δικό του προσωπικό σύμπαν στο οποίο κατοικεί και το οποίο ίσως θα άξιζε την δική του ταινία. Αυτά τα μικρά πράγματα έχουν για μένα τεράστια σημασία. _
Το σφαγείο είναι ένα μόνο από τα μέρη που θα μπορούσαμε να γυρίσουμε την ταινία. Θα μπορούσαμε να πάμε στην Κίνα και να γυρίσουμε το φιλμ σε ένα εργοστάσιο της apple. Εκεί δεν θα είχαμε να κάνουμε με ζώα αλλά με ανθρώπους, σε μια μια σχεδόν ανάλογη κατάσταση. Αλλά τα ελάφια που βλέπουν οι ήρωες στα όνειρά τους μας οδήγησαν νομοτελειακά σε ένα σφαγείο. Πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα, πήγαμε αρκετές φορές εκεί με τον διευθυντή φωτογραφίας μου και περάσαμε καιρό με τους εργαζόμενους εκεί. Δεν ήθελα να απεικονίσω το σφαγείο με κανένα είδος υποκρισίας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι από την πόλη που μπορεί αν δουν τις σκηνές από το σφαγείο και να σοκαριστούν, αλλά μετά το τέλος της ταινίας να πάνε σε ένα εστιατόριο και να απολαύσουν μια μπριζόλα. Είχε σημασία για μένα να είναι ένα σφαγείο που να φέρεται στα ζώα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τρώω κρέας αλλά πολύ σπάνια. Οσο γυρίζαμε εκεί όμως τρώγαμε κρέας κάθε μέρα εκεί στο εστιατόριο που βρισκόταν στο ίδιο μέρος. Ανάμεσα στα πράγματα που κάνουμε οι άνθρωποι σήμερα, στην δυτική κουλτούρα είναι να αποσιωπούμε πολλές φορές μια σκληρότητα που είναι κομμάτι της φύσης μας. Ηθελα το συνεργείο να ξέρει, να κατανοεί τον τρόπο που το κρέας έφτασε στο πιάτο τους, ότι δεν εμφανίστηκε ξαφνικά από το ράφι ενός σουπερμάρκετ. Και η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος είναι αρπακτικό. Μπορείς να το δεις από τα μάτια μας. Δεν είναι στο πλάι όπως των ελαφιών που χρειάζονται να ελέγχουν το περιβάλλον γύρω τους για απειλές, είναι μπροστά για να επικεντρώνουν στο θήραμα και να το πιάνουν. Αλλά είναι κάτι που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας. Και αν είμαστε εντάξει με αυτή την πλευρά μας να την αποδεχτούμε.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
- Berlinale 2017: Μέρα 8η, όπου κουτσομπολέψαμε ακόμα και τον Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Μέρα 9η, όπου το χαμόγελο του Χιου Τζάκμαν έδιωξε τη βροχή
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: O Ακι Καουρισμάκι μιλά στο Flix για το πού, τελικά, βρίσκεται η ελπίδα
- Berlinale 2017, μετά μουσικής: Δέκα τραγούδια που σιγοτραγουδήσαμε στο φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Τα πρόσωπα του φεστιβάλ in focus
- Berlinale 2017: Τα βραβεία - Χρυσή Αρκτος στον ρομαντισμό
- Berlinale 2017: Πρώτα βραβεία Kριτικών και Oικουμενικής Eπιτροπής στο «On Body and Soul» της Ιλντικό Ενιέντι
- Berlinale 2017: Ολο το Διαγωνιστικό σ' ένα κείμενο
- Berlinale 2017: Το «Have a Nice Day» είναι ένα crime drama που σου φτιάχνει τη μέρα
- Berlinale 2017: Θαυμάσαμε, αλλά δεν αγαπήσαμε το «Ana, Mon Amour»
- Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
- Berlinale 2017: «Joaquim», όταν ο εθνικός ήρωας της Βραζιλίας έπαθε διαφωτισμό
- Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Ο Ντιέγκο Λούνα «γκρεμίζει» τα τείχη του Ντόναλντ Τραμπ από το Βερολίνο
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
