Φεστιβάλ / Βραβεία

«Antiviral»: Οταν ένα αυτόγραφο δεν είναι αρκετό

στα 10

Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η λατρεία των διάσημων; Στο «Antiviral» του Μπράντον Κρόνενμπεργκ που θυμίζει κάτι από τις πρώτες ταινίες του μπαμπά του, οι αληθινά αφοσιωμένοι θαυμαστές είναι πρόθυμοι ακόμη και να κολλήσουν τις αρρώστιες τους. Περαστικά μας.

«Antiviral»: Οταν ένα αυτόγραφο δεν είναι αρκετό

Μπορεί το «Antiviral» να ανήκει ακόμη στο πεδίο της επιστημονικής φαντασίας, όμως κάτι μας λέει ότι μερικά απ όσα περιγράφει, δεν είναι τόσο μακρινά όσο ίσως μοιάζουν με μια πρώτη σκέψη. Κι αν ο μηχανισμός του να απομονώνεις τους ιούς των διάσημων και να τους πουλάς στους θαυμαστές τους αφού τους καταστήσεις πρώτα μη μεταδοτικούς (ο φόβος της πειρατείας γαρ) δεν έχει ακόμη εφευρεθεί, αν η τεχνολογία υπήρχε, ίσως το εμπόριο να ήταν ήδη εδώ.

Ο ήρωας της ταινίας του Κρόνενμπεργκ είναι υπάλληλος μιας κλινικής ειδικευμένης στους ιούς των διάσημων που έχει εκτός των άλλων αποκλειστικό συμβόλαιο για όλες της ασθένειες μιας από τις μεγαλύτερες σταρ του πλανήτη. Μόνο που ο Σιντ Μαρτς έχει και μια δεύτερη πιο αποδοτική δουλεία: μολύνει τον εαυτό του με τις πιο δημοφιλείς ασθένειες τις εταιρίας του, τις μεταφέρει εκτός των εργαστηρίων της, σπάει την κρυπτογράφηση των ιών και τους πουλά στη μαύρη αγορά.

Όταν όμως κληθεί να συλλέξει ένα δείγμα από την τελευταία ασθένεια της Χάνα Γκάιστ, θα μολύνει τον εαυτό του, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει λίγες μέρες αργότερα, ότι η σταρ πέθανε και πως πιθανότατα, η ίδια μοίρα περιμένει κι εκείνον αν δε λύσει το μυστήριο των παράξενων συνθηκών του θανάτου της.

Οχι ακριβώς θρίλερ, όσο μια παράξενη παραβολή για το πάθος της κοινωνίας μας με τη φήμη και τη διασημότητα και την ίδια στιγμή, ένα χαρακτηριστικό δείγμα ενός σινεμά εμμονικού με το σώμα, την σάρκα, την φθαρτή της φύση, το «Antiviral» θυμίζει εξαιρετικά τις πρώτες ταινίες του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ, τόσο θεματικά και υφολογικά μέσα από την δυστοπική απεικόνιση της καθημερινότητας όσο και στον τρόπο που αρέσκεται να κινηματογραφεί αίματα, βελόνες, την αποσύνθεση, σωματική η μη.

Ομως ο νεαρός Κρόνενμπεργκ ακόμη κι αν έχει αναμφίβολα τις σωστές αναφορές και μια ενδιαφέρουσα ματιά, ακόμη κι αν χτίζει μια πετυχημένα στυλιζαρισμένη ταινία, μοιάζει να έφτασε στις Κάννες περισσότερο για το αναγνωρίσιμο επώνυμό του παρά χάρη στη δύναμη της ταινίας του.

Μπορεί να μην υπολείπεται ιδεών ή τεχνικής, αλλά χρειάζεται κι άλλο χρόνο ώστε ο ιός του ταλέντου του να επωαστεί στην ιδιοφυή «ασθένεια» που έχτισε κάποτε το όνομα του πατέρα του...

Μάθετε τα πάντα για το 65o Φεστιβάλ Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix.