Φεστιβάλ / Βραβεία

15ο Φεστιβάλ Ντοκιματέρ Θεσσαλονίκης: Τι παθαίνεις, αν έχεις το σύνδρομο του πανκ;

στα 10

Δυο σκηνοθέτες από τη Φινλανδία κάνουν ένα cinéma vérité μουσικό ντοκιμαντέρ για την πιο δημοφιλή πανκ μπάντα της χώρας τους: τι κι αν οι τέσσερις μουσικοί που την απαρτίζουν, πάσχουν από διαφορετικά είδη νοητική υστέρησης;

15ο Φεστιβάλ Ντοκιματέρ Θεσσαλονίκης: Τι παθαίνεις, αν έχεις το σύνδρομο του πανκ;

Ο Τόνι θέλει να μείνει ακόμα με τους γονείς του και να μη μετακομίσει στο δικό του δωμάτιο στο σπίτι της πρόνοιας, όπως του προτείνουν, ειδικά τώρα που η Λίζα τα έφτιαξε με τον Μίκα – και οι τρεις πάσχουν από το σύνδρομο Ντάουν. Ο Πέρτι συχνά ξεσπάει σε κλάματα, χαράς ή λύπης ή θυμού και μιλά για τη ζωή του στο ορφανοτροφείο, ή τη φορά που θέλησε ν’ αυτοκτονήσει: «προσπάθησα μια φορά να πέσω στις γραμμές του τρένου. Αλλά κάποιος που ήταν εκεί μου είπε να μην πέσω κι έτσι δεν το έκανα. Αλλά προσπάθησα μια φορά.» Ο Κάρι είναι οργισμένος απέναντι στους πολιτικούς στη Βουλή, σ’ ολόκληρο τον κόσμο και κυρίως στις πεντικουρίστριες. Κι ο Σάμι προσπαθεί να εκμεταλλεύεται τον ελεύθερό του χρόνο μακριά από το συγκρότημα, γιατί οι συμπαίχτες του τον κουράζουν αφόρητα. Οι τέσσερις μουσικοί είναι τα μέλη του πανκ συγκροτήματος Pertti Kurikka's Name Day: στο ξεκίνημα της ταινίας τους παρακολουθούν μόνο ο μάνατζέρ τους, ο Κάλε και οι γονείς και φίλοι. Στην πορεία θα ηχογραφήσουν το πρώτο τους σινγκλ, θα κάνουν μια ευρωπαϊκή περιοδεία και θα γυρίσουν στο Ελσίνκι ως νέο ροκ φαινόμενο. Και οι τέσσερις πάσχουν από αυτισμό, νοητική υστέρηση, σύνδρομο Ντάουν.

punk

Η γοητεία στην ταινία των Γιούκα Κέρκενεν και Γιάνι-Πέτερι Πάσι, «The Punk Syndrome», είναι απλώς παρακολουθούν, χωρίς να παρεμβαίνουν, χωρίς συνεντεύξεις και δηλώσεις, τη ζωή των τεσσάρων μουσικών, αφήνοντάς τους ελεύθερους να μοιραστούν όσα θέλουν με το κοινό, καταγράφοντας έτσι μια απόλυτα αληθινή, διακριτική κι ευαίσθητη ιστορία.

02

Κατά στιγμές συγκινητική, αλλά κυρίως πολύ διασκεδαστική, η ταινία εκφράζει, μέσα από την παρατήρηση των ηρώων αλλά και τους απλούς και δυνατούς στίχους των τραγουδιών τους, την καταπίεση που έχουν υποστεί στο παρελθόν εξαιτίας της αδυναμίας τους, αλλά και την εξέλιξη και ενδυνάμωσή τους τώρα που κάνουν κάτι που τους ανήκει, το κάνουν καλά και έχουν επιτυχία.

03

Ούτε για μια στιγμή το φιλμ δε μεταχειρίζεται τους ήρωές του με επιτηδευμένη απαλότητα. Τα μέλη της μπάντας καταθέτουν τα όνειρα και την οργή τους, γελάνε, εκνευρίζονται και τσακώνονται μεταξύ τους, όταν τα «εγώ» τους συγκρούονται, όπως συμβαίνει και με κάθε ανερχόμενο συγκρότημα που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τη δόξα! Η τρυφερότητα ξεπηδά από μόνη της, σιωπηλά, καθώς οι άντρες μοιράζονται τις μέρες και τις φιλοδοξίες τους και συζητούν για τη ζωή, τον έρωτα, το σεξ, τη φιλία, το θάνατο και φυσικά τη μουσική.

04

Το πόσο ευάλωτοι είναι οι τέσσερις ήρωες στις προσωπικές τους στιγμές εξαφανίζεται όταν βρίσκονται πάνω στη σκηνή, όπου με τα τραγούδια που γράφουν και παίζουν οι ίδιοι, προκαλούν φανατικό θαυμασμό στο head banging κοινό και, για πρώτη φορά στη ζωή τους, κερδίζουν το σεβασμό. Ακόμα καλύτερα, τα μέλη των Pertti Kurikka's Name Day καταλήγουν ν’ αντιπροσωπεύουν την καρδιά της πανκ φιλοσοφίας, την οργή ενάντια στο κατεστημένο, την επικράτηση του ενστίκτου, την ωμή διαμαρτυρία και τη μουσική σαν εκτόνωση. Οταν η μπάντα δίνει τις συναυλίες της, οι ελλείψεις των ηρώων ξεχνιούνται με το πρώτο άκουσμα της κιθάρας. Αλλά κι όταν η συναυλία τελειώνει και επιστρέφουν στην αλλιώτικη κανονικότητά τους, οι τέσσερις άντρες έχουν να μοιραστούν κάτι πιο αληθινό από τον πιο σοφιστικέ καλλιτέχνη: η ζωή είναι αυτή που είναι, σημασία έχει η θέση που εσύ θα διαλέξεις να πάρεις σ’ αυτήν.


Διαβάστε περισσότερα για το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης