O Γκρίφιν, ένας καλόκαρδος στρουμπουλός φροντιστής άγριων ζώων στο ζωολογικό κήπο του Φράνκλιν Παρκ, είναι ερωτευμένος με την Στέφανι, μία λαμπερή ξανθιά fashionista που θέλει δίπλα της άντρες πλούσιους και με κοινωνικό status. Οταν τον χωρίζει γιατί την ενοχλεί η δουλειά του, εκείνος κλείνεται στον εαυτό του και βρίσκει παρηγοριά μόνο στα ζώα. Πέντε χρόνια αργότερα, οι δρόμοι τους θα ξανασυναντηθούν κι εκείνη θα θελήσει να του δώσει άλλη μία ευκαιρία, μόνο όμως αν παραιτηθεί από το ζωολογικό κήπο και γίνει πωλητής πολυτελών αυτοκινήτων. Τότε τα ζώα, για να μην τον χάσουν, του αποκαλύπτουν ότι μπορούν και μιλάνε σαν άνθρωποι, και τον συμβουλεύουν τι να κάνει για να την κερδίσει. Σύμμαχός του και μία συνάδελφος, η όμορφη κτηνίατρος του κήπου, η οποία είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του.

Με την ομάδα παραγωγής των ταινιών του Ανταμ Σάντλερ να στηρίζει το αλλόκοτο πρότζεκτ, αλλά και τον συχνό σκηνοθέτη του Φρανκ Κοράτσι στη σκηνοθεσία («The Wedding Singer», «Click»), θα περίμενε κανείς κάτι καλύτερο.

Οι πέντε (!) σεναριογράφοι που επιστρατεύτηκαν όμως προδίδουν ότι αυτή η παράλογη ιδέα δεν σωζόταν με τίποτα, αλλά ήταν καταδικασμένη να καταλήξει σε ένα γελοιωδώς προβλέψιμο στόρι, διανθισμένο με μη-αστεία (σε επώδυνο βαθμό) κωμικά γκαγκς, φλατ χαρακτήρες και ένα μάτσο ζώα που επειδή μιλάνε με αναγνωρίσιμες φωνές (από τον Σιλβέστερ Σταλόνε, τον Τζον Φαβρό και τον Νικ Νόλτε, μέχρι τη Σερ, την Μάγια Ρούντολφ και τον Ανταμ Σάντλερ) θα έπρεπε να μας ενθουσιάσουν.

Ο πρωταγωνιστής, ο κατά τ' άλλα συμπαθέστατος Κέβιν Τζέιμς, προσπαθεί γενναιόδωρα να προσφέρει σλάπστικ ρεσιτάλ, αλλά θα ήταν ευκολότερο να μας πείσει ότι όντως μιλάει με καμηλοπαρδάλεις και γορίλες, παρά ότι διαθέτει το... ζωώδες μαγνητισμό για να ασχοληθούν μαζί του γυναίκες σαν την Λέσλι Μπιπ ή τη Ροζάριο Ντόσον, η οποία κουβαλάει σε όλες τις σκηνές της μία παγωμένα χαμογελαστή έκφραση έκπληξης - ίσως γιατί δεν ξέρει πώς βρέθηκε σε ένα τέτοιο πρότζεκτ.

Απορούμε κι εμείς. Για όλο το συσσωρευμένο ταλέντο που συνυπογράφει τους τίτλους μιας ταινίας που δεν ξέρει σε ποιους ακριβώς απευθύνεται: σε παιδιά που μπορεί και να ενθουσιαζόντουσαν με το πρώτο επίπεδο κωμωδίας - τα άγρια ζώα που μιλάνε και βάζουν τον πρωταγωνιστή π.χ να ουρήσει σε μια γλάστρα; Σ' αυτή την περίπτωση όμως το ενήλικο χιούμορ της ρομαντικής διεκδίκησης φαντάζει παράταιρο, και σε στιγμές, χυδαίο. Ή σε μεγάλους, που μπορούν να ταυτιστούν με τον συμπαθή loser που θέλει το κορίτσι, αλλά οφείλει να μείνει πιστός στον πραγματικό του εαυτό; Αλλά τότε, σοβαρά τώρα, αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσαν πέντε σεναριογράφοι να σκαρφιστούν: ένα γλυκανάλατο κλισέ ρομάντζο διανθισμένο με προνηπιακές ατάκες και πιθηκο-αστεϊσμούς;

Οπως και να έχει, το κοινό καταλήγει αντιμέτωπο με μία από εκείνες τις «κτηνώδεις» αμερικανικές κωμωδίες που κρυφοεύχεσαι να ήταν υπό εξαφάνιση...