1. Στο 11ο κεφάλαιο του 11ου βιβλίου «Βασιλειών Γ’» της Παλαιάς Διαθήκης, λέει ο προφήτης Ιερεμίας πως του αποκάλυψε ο Ιεχωβάς: «Διὰ τοῦτο τάδε λέγει Κύριος· ἰδοὺ ἐγὼ ἐπάγω ἐπὶ τὸν λαὸν τοῦτον κακά, ἐξ ὧν οὐ δυνήσονται ἐξελθεῖν ἐξ αὐτῶν, καὶ κεκράξονται πρός με, καὶ οὐκ εἰσακούσομαι αὐτῶν». («Δια τούτο αυτά λέγει ο Κύριος· Ιδού, εγώ θα επιφέρω εναντίον του λαού τούτου τιμωρίας και συμφοράς, από τας οποίας δεν θα ημπορέσουν μόνοι των να εξέλθουν. Και τότε θα κραυγάσουν προς εμέ. Εγώ όμως δεν θα τους ακούσω»).
2. Το 1919, Φρόιντ εισάγει στην ψυχανάλυση την έννοια του «Ανοίκειου» νοώντας την ως την άλλη όψη του γνώριμου και του οικείου, που εξαρχής, λέει, κρύβει τη σημασία του μύχιου, του μυστικού. Υπ’ αυτή την έννοια, το ανοίκειο μπορεί να οριστεί ως ταυτόχρονα απόκοσμο, δυσοίωνο, τρομακτικό. Εξι χρόνια μετά, ο μαθητής και στενότερός του συνεργάτης Οτο Ρανκ εισάγει στην κουβέντα το σχήμα του «Σωσία», ενός «φιλικού» μηχανισμού ψυχικής άμυνας απέναντι στην επαπειλούμενη φθορά του θανάτου στα πρώτα στάδια ανάπτυξης του «εγώ», ο οποίος στον ενήλικο ψυχικό βίο αποκτά ένα τελείως διαφορετικό νόημα, καθώς προβάλλονται σ' αυτόν τα περιεχόμενα της νόησης που απορρίπτονται από το ασυνείδητο. Ετσι, από θετικά φορτισμένο μοτίβο κατά την παιδική ηλικία, ο σωσίας μετατρέπεται σε ανοίκειο προάγγελο θανάτου.
3. Στο 21ο επεισόδιο της πρώτης σεζόν της κλασικής σειράς ιστοριών φαντασίας «Η Ζώνη του Λυκόφωτος», γραμμένο από τον Ροντ Σέρλινγκ και σκηνοθετημένο από τον Τζον Μπραμ το 1960, μια γυναίκα (Βέρα Μάιλς) αρχίζει βαθμιαία να αμφιβάλλει για τα λογικά της όταν, στον επαρχιακό σταθμό που περιμένει το επόμενο λεωφορείο, όλο και απειλητικότερες θεάσεις μιας σωσία της την πείθουν πως θέλει να την εξοντώσει για να πάρει τη θέση της. Τίτλος επεισοδίου: «The Mirror Image».
4. Στις 25 Μαΐου 1986, 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι ενώνουν τα χέρια τους σχηματίζοντας μια ανθρώπινη αλυσίδα επί 15 λεπτά κατά μήκος 48 αμερικανικών πολιτειών. Τουλάχιστον οι μισοί δίνουν από 10 δολάρια για τη θέση τους, με τα κέρδη να δωρίζονται σε κατά τόπους κοινωνικές οργανώσεις για τη στήριξη των απόρων και των αστέγων. Πρόκειται για τη φιλανθρωπική εκδήλωση Hands Across America που θα περάσει στην Ιστορία για την ιδιαιτερότητα της δράσης και το μέγεθος των συμμετοχών της.
Ολα αυτά, μαζί και κάθε επιρροή του από λογοτεχνικές και κινηματογραφικές προσεγγίσεις του δυισμού, τα είχε μέσα στο κεφάλι του ο Τζόρνταν Πιλ, πρώην κωμικός που έγινε και πλήρης δημιουργός προ διετίας με το εξαιρετικό θρίλερ τρόμου «Τρέξε!» που θριάμβευσε εμπορικά και κριτικά φτάνοντας μέχρι τα Οσκαρ - κερδίζοντας από τέσσερις αναπάντεχες και τολμηρές υποψηφιότητες (ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου και Α’ Ανδρικού Ρόλου) το Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου.
Και καθώς στόχευε σε μια ακόμη αλληγορία στα χνάρια εκείνης της επιτυχίας, αλλά με το εκεί φυλετικό ζήτημα απλωμένο εδώ σε ταξικό, έμενε να τα ανακατέψει σε ένα σενάριο ταινίας είδους. Και ιδού: Η Αδελαΐδα, που επιστρέφει στο παράκτιο πατρικό της σπίτι για καλοκαιρινές διακοπές μαζί με το σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά, διστάζει να επισκεφθεί την κοντινή παραλία με το λούνα παρκ που την είχε τραυματίσει ψυχικά ως παιδί. Με τα πολλά πείθεται από τον άντρα της, περνά μια τεταμένη μέρα στην αμμουδιά με τους εξίσου ευκατάστατους φίλους τους, και γυρίζει σπίτι άρον-άρον μετά την πρόσκαιρη εξαφάνιση του γιου της. Το ίδιο βράδυ, η φαμίλια έρχεται αντιμέτωπη με τις μορφές τεσσάρων ανθρώπων που στέκονται στην αυλή τους. Οταν οι αινιγματικές φιγούρες εισβάλλουν στο σαλόνι τους, θα διαπιστώσουν με φρίκη πως πρόκειται για τους… κλώνους τους.
«Είμαστε Αμερικάνοι!» απαντά με μια απόκοσμα βραχνιασμένη φωνή η σωσίας της Αδελαΐδας στον ορίτζιναλ σύζυγο όταν τους ρωτά ποιοι είναι. Είμαστε εσείς, που είσαστε «εμείς», «us», που εκτός από εμείς, σημαίνει σε αρχικά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι κλώνοι φοράνε φόρμες εργασίας. Που είναι κατακόκκινες. Οπως όλων των εξαγριωμένων κλώνων που θα συναντήσουμε καθώς προχωρά η δράση. Το περιθώριο έχει ξεσηκωθεί και η Αποκάλυψη στο U.S. του Τραμπ είναι ταξική. Το παραπεταμένο προλεταριάτο εκδικείται, ή και, ως φαίνεται, κανένας από όσους ζούσαν καλά δε θα ζήσουν πια καλύτερα.
Ολες οι ταινίες, όλων των εποχών, ξεκινούν από ένα κόνσεπτ,100%. Το οποίο άλλος ονομάζει «έμπνευση», άλλος «αφορμή», άλλος «θέμα». Το ζήτημα είναι τι το κάνεις αυτό το κόνσεπτ, πώς το αναπτύσσεις και το εμψυχώνεις (το «εξανθρωπίζεις», θα λέγαμε) σε μια ιστορία αναγνώσιμη και πειστική σε πρώτο επίπεδο και πριν περάσουμε στα άλλα, ώστε το αποτέλεσμα να μην καταλήξει conceptual. Να μη δίνει ως σύνολο, δηλαδή, την εντύπωση ενός ψυχρού εγκεφαλικού παιχνιδιού. Τέτοιο είναι το νέο «παιχνίδι» του Πιλ. Εξαιρετικά ενδιαφέρον και πολυσύνθετο, δίχως αμφιβολία, αλλά και αυτοκαταστροφικά, νομίζουμε, φιλόδοξο στην υπερπροσπάθειά του να στριμώξει σημεία, σύμβολα κι επιρροές σε μια κατασκευή που σου υπενθυμίζει πως είναι τέτοια διαρκώς. Κρίμα.
