Οι γονείς της πετυχημένης συγγραφέως Ερικα Φαλκς σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Λίγους μήνες αργότερα, ένας άνθρωπος πάει στο σπίτι της Ericas ισχυριζόμενος ότι έχει την ίδια μητέρα, και ότι είναι ετεροθαλής αδελφός της. Η Ερικα δεν τον πίστεψε και του ζητάει να φύγει. Οταν βρίσκεται δολοφονημένος λίγες μέρες αργότερα αρχίζει να εξετάζει τα υπάρχοντά της μητέρας της. Σύντομα ανακαλύπτει ότι η μητέρα της είχε σκοτεινά μυστικά από το παρελθόν, μυστικά που κάποιος ή κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν πολύ σκληρά να κρατήσουν κρυφά. Η Ερικα σπρώχνεται όλο και περισσότερο σε έναν ιστό από ψέματα και στο θάνατο.
Μέρος μιας σχολής που θέλει τα τελευταία χρόνια τις σκανδιναβικές χώρες να δρέπουν τις δάφνες της κυριαρχίας στην αστυνομική ίντριγκα με πολιτικό υπόβαθρο, το «Παιδί από τη Γερμανία» φωνάζει από μακριά πως βασίζεται σε ένα best-seller που μοιάζει αδύνατον να αφήσεις χωρίς να το διαβάσεις μονορούφι μέχρι την τελευταία σελίδα.
Και όντως αυτό συμβαίνει, αφού το «Παιδί από τη Γερμανία» είναι το πέμπτο βιβλίο, μέρος της σειράς μυθιστορημάτων της Σουηδής Καμίλα Λάκμπεργκ με ήρωες τον επιθεωρητή Πάτρικ και τη συγγραφέα Ερικα που ζουν σε ένα ψαροχώρι 140 χιλιόμετρα περίπου από το Γκέτεμπρογκ, τη Φιελμπάκα και η μοναδική που γυρίστηκε για τον κινηματογράφο, ενώ όλες οι υπόλοιπες έχουν γυριστεί για την τηλεόραση.
Η υπόθεση είναι συναρπαστική – ξεκινάει με μια γυναίκα που μαθαίνει από το πουθενά πως έχει ένα αδερφό ο οποίος λίγες μέρες μετά την εμφάνιση του βρίσκεται νεκρός και εξελίσσεται σε ένα απροσδόκητο και ανατριχιαστικό πισωγύρισμα στο χρόνο με αφετηρία τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το ίδιο συναρπαστικό είναι και το σκανδιναβικό τοπίο, ένα αποκόσμο σχεδόν σεληνιακό ψαροχώρι που αποτελεί από μόνο του τον ιδανικό τόπο οποιουδήποτε εγκλήματος, στοιχειωμένο από κατοίκους που κρύβουν περισσότερα μυστικά και απ’ όσα θα φανταζόταν και ο πιο υποψιασμένος θεατής.
Και κάπου εκεί σταματούν τα συναρπαστικά αυτής της ταινίας που εξαντλείται γρήγορα σε μιας τηλεοπτικής λογικής αφήγηση (σαν μεγάλο επεισόδιο μιας σειράς), σε υπερφόρτωση πληροφοριών, ονομάτων και στοιχείων προς την αποκάλυψη, ανατροπές που από κάποιο σημείο και μετά μοιάζουν επαναλαμβανόμενες και μια σειρά από χαρακτήρες που σκηνοθετούνται σαν περιγραφή ηρώων και όχι σαν αληθινοί, τρωτοί, βασανισμένοι άνθρωποι που αναζητούν την αλήθεια.
Είναι εντυπωσιακό, πως, ενώ η ιστορία του «Παιδιου από τη Γερμανία» είναι βαθιά τρομακτική, αυθεντικά συγκινητική και ανατριχιαστικά αποκαλυπτική για το πως οικοδομήθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη στη συσκευασίας μιας μικρής ανθρώπινης ερωτικής ιστορίας, τίποτε απ’ ότι συμβαίνει στην οθόνη δεν ενδιαφέρει τον θεατή, ο οποίος νιώθει να ξεφυλλίζει απλά ένα βιβλίο με πληροφορίες παρακολουθώντας ήρωες με τους οποιούς ούτε μπορεί να ταυτιστεί, αλλά κυρίως δεν θα το επιθυμούσε εξαρχής.
Χωρίς ίχνος από τη διαστροφή της τριλογίας του «Millenium» και χωρίς ίχνος από το χιούμορ που για παράδειγμα είχε το «Κυνηγός Κεφαλών», το «Παιδί από τη Γερμανία» τελειώνει, σου αφήνει στη μνήμη μια ιστορία που θα ήθελες να αφηγηθείς σε κάποιον, αλλά όχι και μια ταινία που θα του πρότεινες να δει.
Αν φταίει η σκανδιναβική «παγωνιά» ή απλά ένα αδούλευτο σενάριο σε συνδυασμό με μια διεκπαιρεωτική σκηνοθεσία, είναι ερωτήματα που υπερβαίνουν το χρόνο με τον οποίο θα έπρεπε κάποιος να ασχοληθεί με μια ταινία που δεν είναι ούτε κακή, αλλά ούτε κακή και που καταδικασμένη στη μετριότητα σε κάνει αυτόματα να σκέφτεσαι πόσο πιο συναρπαστικά θα περνούσες διαβάζοντας το ομώνυμο best – seller, πιο ολοκληρωμένο και συναρπαστικό σε κάθε περίπτωση. Ασε που μπορεί να σου έπαιρνε και λιγότερο από 105 λεπτά...
