Η οχτάχρονη Άννα, μένει ορφανή (μετά τον θάνατο του πατέρα της στα χέρια της ερωμένης του), υπεύθυνο στα μάτια της για τον θάνατο της αγαπημένης της μητέρας . Μαζί με της δυο αδελφές της, υπό την κηδεμονία μιας απόμακρης θείας,ζει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, συνομιλεί με το φάντασμα της μητέρας, αντιδρά σταπάντα και στους πάντες κι αναπτύσσει μια ξεχωριστή εμμονή με την ιδέα του θανάτου.
Το φιλμ του Σάουρα είναι μια από εκείνες τις ταινίες που σε περιβάλλουν σαν μια πυκνή ομίχλη, που σε εγκλωβίζουν στον κόσμο τους, στον περίκλειστο κήπο της υπέροχης μα σκοτεινής φαντασίας τους, στο στρείδι μιας παραβολής που ανοίγεται διάπλατα σε όποιον θελήσει να της αφεθεί.
Οδηγός μας σε αυτόν τον λαβύρινθο ενός παιδικού σύμπαντος που μεγάλωσε απότομα μέσα από τραύματα και θλίψη, μέσα από την απώλεια αλλά και την ανακάλυψη μιας φασματικής πραγματικότητας που δεν αρκείται στον κόσμο των ζωντανών, είναι η υπέροχη Ανα Τόρεντ, ένα στοιχειωμένο κοριτσάκι που μιλά για τον θάνατο με την ίδια άνεση που ακούει δυνατά το αγαπημένο της ποπ τραγούδι στο δισκάκι των 45 στροφών της.
Το σύμπαν της οικογένειάς της, που έχει αποκτήσει πια μια κουτσή, στρεβλή μορφή, είναι επίσης ιδιαίτερο. Απομονωμένο σε ένα υπέροχο σπίτι πολιορκημένο από θορυβώδεις αυτοκινητοδρόμους, από αφίσες που διαφημίζουν μια καινούρια Ισπανία, από συνθήματα στους στοίχους που αν και σβησμένα θυμίζουν όπως και η στολή του πατέρα, την πικρή γεύση του Φρανκισμού.
Σε αυτόν τον αλλόκοτο κήπο της Εδέμ όπου τα φρούτα της κάθε εμπειρίας μοιάζουν πικρά σχεδόν δηλητηριώδη, τα τρία κορίτσια αναπαριστούν τους ρόλους των μεγάλων, ψάχνοντας τον δρόμο προς την έξοδο στα τυφλά, σχεδόν υπνοβατώντας. Η μικρή Αννα δεν νυστάζει ποτέ, όμως ολόκληρη η ζωή της μοιάζει να κινείται στην αχλή ενός ονείρου, κάποτε τρυφερού, λυτρωτικού, μα πιο συχνά σκληρού σαν εφιάλτη.
Η ενήλικη Ανα κοιτάζοντας πίσω την ζωή της, μιλώντας στην κάμερα βλέπει την παιδική της ηλικία όχι σαν μια συλλογή από όμορφες στιγμές, όχι σαν μια περίοδο ανεμελιάς, όχι σαν το παραμύθι που η κοινωνία αρέσκεται να επαναλαμβάνει για τα χρόνια πριν ο ενήλικος εαυτός μας παραδοθεί στην συνηδειτότητά του.
Ομως στην ταινία του Σάουρα, αυτές οι επώδυνες διαδικασίες, αυτή η διαδρομή προς μια έξοδο από την αίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες που μοιάζει να είναι η οικογένεια, οι κοινωνικές δομές, οι αστικές συμπεριφορές, τα πρότυπα της τάξης και του φύλου, δεν μοιάζουν απαραίτητα, μια μονοδιάστατα αρνητική εμπειρία.
Ισως γιατί ακριβώς όπως συμβαίνει και με την ίδια την ταινία, έτσι και με όλους εμάς, η ποίηση, η πολυπλοκότητα, τα σημάδια που μας χαρίζουν την ξεχωριστή ποιότητα που διακρίνει τον καθένα μας, χρειάζονται και το σκοτάδι, τα δάκρυα, τους μικρούς ή μεγαλύτερους θανάτους και το χάδι των φαντασμάτων για να ανθίσουν.
