Ο Λούις, ένας μοναχικός ονειροπόλος νεαρός που φαντάζεται τον εαυτό του ως ήρωα του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ και θέλει να γίνει μυθιστοριογράφος, μετακομίζει στο Μανχάταν για να κυνηγήσει τα όνειρά του. Μια αγγελία θα τον φέρει να συγκατοικεί με τον Χάρι, έναν εκκεντρικό αλλά ιδιοφυή θεατρικό συγγραφέα που περνά τον περισσότερο καιρό του συνοδεύοντας γηραιές πλούσιες κυρίες της καλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης.
Φανταστείτε ένα μισοψημένο σουφλέ από Γουες Αντερσον, λίγο από Γούντι Αλεν και μια πρέζα Ντέιβιντ Λιντς και θα πάρετε μια σχετικά καλή ιδέα για το που κινείται το φιλμ του διδύμου των σκηνοθετών που μερικά χρόνια πριν εντυπωσίασαν με το «American Splendor», αλλά από τότε δείχνουν να έχουν χάσει το βηματισμό τους.
Βασισμένοι στο ομώνυμο βιβλίο του Τζόναθαν Εϊμς (που υπογράφει και το εξίσου «παραξενούτσικο» τηλεοπτικό «Bored to Death»), χτίζουν μια Νέα Υόρκη που μοιάζει να κατοικείται από ενσαρκώσεις της πιο μυστικής μυθολογίας της: γηραιές κυρίες μιας χαμένης μεγαλοαστικής τάξης, εκκεντρικούς συγγραφείς, αθεράπευτα ρομαντικούς νεαρούς, τύπους που πολύ απλά δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις με λέξεις. Η κωμωδία του μοιάζει να είναι φτιαγμένη από το ίδιο υλικό, την άβολη περιοχή ανάμεσα στο αστείο και το θλιμμένο, τη λογική και το παράδοξο, το χαριτωμένο και το ενοχλητικό.
Ταιριαστά, ο Κέβιν Κλάιν είναι τόσο αλλόκοτα γοητευτικός στο ρόλο του τσαλακωμένου γόη, όσο ο Πόλ Ντάνο είναι διάφανα άχρωμος, και η ατμόσφαιρα είναι τόσο πετυχημένα παράξενη, όσο και τα αισθήματα του θεατή παραμένουν ως το τέλος αμήχανα και αναποφάσιστα για το τι ακριβώς πρέπει να νιώσει για το φιλμ…
