[Προσοχή: η κριτική περιέχει κάποια spoilers από την ταινία «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη»]

Το φινάλε των «Εκδικητών: Η Τελευταία Πράξη» άλλαξε συθέμελα το Marvel Cinematic Universe. Μετά από όλα αυτά φαντάζει αρκετά δύσκολο για μια (οποιαδήποτε) ταινία να αντεπεξέλθει το βάρος της σκιάς των συνταρακτικών και ταυτόχρονα επικών γεγονότων που σημάδεψαν την ταινία των Τζον και Αντονι Ρούσο. Και για τη δεύτερη περιπέτεια του αγαπημένου μας Spider-Man φαντάζει ίσως δυο φορές πιο δύσκολο καθώς το φιλμ όχι μόνο αποτελεί τον επίλογο μιας σειράς που σίγουρα θα αφήσει κινηματογραφική ιστορία, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να αναδιοργανώσει ένα σύμπαν μέσα στο οποίο τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.

Κι όμως από τα πρώτα κιόλας λεπτά το «Spider-Man: Μακριά Από τον Τόπο του» φαίνεται πως θεμελιώνει τον μεταποκαλυπτικό του κόσμο με χιούμορ. Ενα χιούμορ που χρειαζόταν επειγόντως το MCU, μετά τη μελαγχολία της «Τελευταίας Πράξης», για να ανασυνταχθεί και σίγουρα για να πάρει μια (αναγκαία) ανάσα. Βάζοντας το τραγούδι της Γουίτνεϊ Χιούστον «I Will Always Love You» να πλαισιώνει μια ανάλαφρη, στα όρια του να γίνει «αυθάδης», σκηνή η οποία αποτελεί και μια σύνδεση με τα προηγούμενα, η ταινία γρήγορα διαλύει το όποιο ζοφερό κλίμα επικρατούσε όλο αυτόν τον καιρό.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως πως τα γεγονότα της «Τελευταίας Πράξης» δεν έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τους ήρωες.

Ο Πίτερ Πάρκερ στοιχειώνεται ακόμη από το χαμό της πατρικής φιγούρας του Τόνι Σταρκ. Νιώθει μόνος, αμήχανος, χωρίς όρεξη για τα «υπερηρωικά» του και σε μια φάση επανεκτίμησης των δυνατοτήτων του και δυνάμεων. Και τι καλύτερος τρόπος για να το κάνει όλο αυτό από το να πάει ένα ταξίδι στην Ευρώπη μαζί με τους φίλους και συμμαθητές του. Ο σκηνοθέτης Τζον Γουατς, τουλάχιστον στο πρώτο μισό του φιλμ, συνεχίζει να δείχνει τις επιρροές του από ταινίες του Τζον Χιούζ αναμειγνύοντας τα κωμικά στοιχεία και τους εφηβικούς έρωτες μιας ταινίας ενηλικίωσης με υπερήρωες, βγάζοντας τον «Spider-Man της γειτονιάς» από την… γειτονιά του για να γνωρίσει τον κόσμο.

Ο,τι όμως έδειχνε να λειτουργεί την πρώτη φορά, εδώ μοιάζει κάπως εκβιαστικό και επαναλαμβανόμενο.

Η ταινία «πακετάρει» πειστικά τα έντονα συναισθήματα της αυτοεκτίμησης ενός εφήβου που έχει βρεθεί με περισσότερες ευθύνες από όσες μπορεί να διαχειριστεί. Και ο Τομ Χόλαντ για άλλη μια φορά παίρνει όλο αυτό το βάρος και το σηκώνει με μια ιδιαίτερη ευκολία, συνδυάζοντας το teenage angst με τη σπινθηροβόλα αθώα γοητεία του, τα οποία ξέρει να κρύβει καλά πίσω από το αφοπλιστικό του ταλέντο, αποδεικνύοντας ξανά πως μπορεί και συνεχίζει να φορά τη στολή του Spider-Man με περισσότερη αυτοπεποίθηση από τους προκατόχους του. Στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζονται όλα αυτά τα μοναχικά geek αγόρια που προσπαθούν να ξεπεράσουν ότι είναι ντροπαλοί και αναζητούν το θάρρος για να σταθούν απέναντι τόσο στους κακούς της ζωής όσο και στο κορίτσι με το οποίο είναι κρυφά ερωτευμένοι και να του πουν πως το αγαπούν.

Και μπορεί ο Τόνι Σταρκ να πέθανε αλλά τη θέση του, για μια στιγμή, φαίνεται να παίρνει ο Κουέντιν Μπεκ, ο Mysterio, με τον Τζεικ Τζίλενχαλ να προσπαθεί να αντικαταστήσει την πατρική φιγούρα που λείπει από την ζωή του Πάρκερ. Μπορεί αυτό να ακούγεται τουλάχιστον παράξενο για όσους έχουν διαβάσει έστω και ελάχιστα από τα κόμικς, αλλά ο Τζίλενχαλ με αρκετά επιδέξιο τρόπο καταφέρνει να αλλάξει τον τόνο της ταινίας σε κάτι πιο μοχθηρό και σκοτεινό, και το απολαμβάνει. Δημιουργεί έναν κακό που καταφέρνει να μπει επάξια στο πάνθεον των κακών της Marvel, με την τελευταία του ατάκα να καταφέρνει να μας στοιχειώσει. Σίγουρα δεν πρόκειται για το twist του «Επιστροφή στον Τόπο του», αλλά ο Γουατς σκηνοθετεί αυτή την αλλαγή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και απύθμενη ενέργεια δημιουργώντας ένα ακόμα πιο διασκεδαστικό δεύτερο μισό.

Κι εκεί είναι η στιγμή που η ταινία, και ο ίδιος ο Spider-Man, απογειώνεται ανεβάζοντας το awesomeness σε επίπεδα που θα κάνει το geekιness των πάντων να χτυπήσει κόκκινο, προσφέροντας μερικές από τις καλύτερες ψευδαισθήσεις που έχουμε να δούμε από την εποχή του «Doctor Strange». Ο Spider-Man πετάει με άνεση ανάμεσα στα κτίρια των πόλεων της Ευρώπης όπως και της Νέας Υόρκης και, ακόμα και αν δείχνει έξω από τα νερά του, ποτέ η δράση δεν τον αφήνει να πέσει στο κενό.

Το «Spider-Man: Μακριά Από τον Τόπο του» δείχνει να βάζει σε μια σειρά το νέο status quo του MCU. Μπορεί το σύμπαν αυτό να μην χρειάζεται έναν νέο Iron Man, αλλά σίγουρα ο Spider-Man αποδεικνύει πως είναι ένας αντάξιος αντικαταστάτης του.

[Μπορεί η ταινία «Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη» να μην είχε καμία post-credit σκηνή, αλλά εδώ υπάρχουν δυο. Αξίζει να περιμένετε να τις δείτε και τις δυο, όχι μόνο για το wtf του πράγματος αλλά, ειδικά η πρώτη, αλλάζει σίγουρα τους κανόνες του παιχνιδιού για τα επόμενα Spider-Man.]