Οταν η γυναίκα του, Τάνια, πεθάινει, ο Μίρον ζητά από τον φίλο του Αϊστ να τον βοηθήσει να την ξεπροβοδίσουν στην επόμενη ζωή της με τις παραδόσεις του λαού τους, μιας φινλανδο-ουγκρικής φυλής που παρά την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία κρατά ακόμη την ταυτότητα της. Οι δυο άντρες με το πτώμα της γυναίκας στο πίσω κάθισμα, θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο για τον τόπο της τελευταίας της κατοικίας και στη διαδρομή θα μοιραστούν αναμνήσεις και μυστικά.
Εξίσου αχαρτογράφητη με την αχανή στέπα, η ανδρική ψυχή ανοίγεται διστακτική μπροστά στα μάτια μας, μέσα από ένα ταξίδι στις αναμνήσεις μιας ζωής, στους πιο σιγανούς ψιθύρους μιας αγάπης, στα κρυμμένα μυστικά που με κρίκο τα χάδια μιας γυναίκας ενώνουν δυο σιωπηλούς, κλειστούς ανθρώπους.
Η ταινία του Φεντορτσένκο ακολουθεί τους δυο ήρωές της σε ένα ταξίδι που τους αποκαλύπτει, κοιτάζοντας βαθιά μέσα τους, δίχως να χρειάζεται να κάνει καμιά μεγαλόστομη ή εντυπωσιακή αποκάλυψη. Η διαδρομή τους σε ένα τοπίο που μοιάζει άχρονο και μυστηριακό και η εμμονή τους σε έθιμα που μοιάζουν χαμένα στην αχλή ενός ξεχασμένου μύθου, δίνει στο φιλμ μια αίσθηση ποιητική, την υφή ενός ονείρου που δεν βρίσκει το βηματισμό του ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα.
Δίχως τις συνηθισμένες παγίδες του κινηματογραφικού μαγικού ρεαλισμού, και με δυο πρωταγωνιστές που πετυχαίνουν τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο τραχύ εξωτερικό και τη θέρμη που κρύβουν στην καρδιά τους, κατορθώνει να γίνεται τρυφερό και συγκινητικό με έναν τρόπο απόλυτα δικό του, βγαλμένο, θαρρείς, από την ψυχή ενός λαού που μοιάζει να μην έχει θέση στο σήμερα. Πουθενά αλλού εκτός από το σινεμά.
