Η Γη του κοντινού μέλλοντος απειλείται από τα τέρατα kaiju που αναδύονται από τον πυρήνα της, μέσα από το βυθό, γιγάντια και απειλητικά και καταστρέφουν χώρες στο πέρασμά τους. Η ανθρωπότητα, για να τα αντιμετωπίσει, έχει κατασκευάσει εξίσου πελώρια ανθρωπόμορφα ρομπότ, τα γέγκερ, τα οποία πιλοτάρονται από δυο ανθρώπους, σε απόλυτη ταύτιση μεταξύ τους, ενωμένοι με νευρώνες που μετατρέπουν τους δύο σε έναν. Καθώς η μάχη μοιάζει να φέρνει τα kaiju νικητές, ένα απρόσμενο δίδυμο πιλότων, ένας αξιωματικός σε δυσμένεια και μια μαθητευόμενη, θα κληθούν να σώσουν το πλανήτη μέσα σ’ ένα παλαιάς γενιάς γέγκερ.

Είναι αυτή η μεγαλύτερη ταινία που έγινε ποτέ; Οπωσδήποτε. Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο της φαντασίας του, σκοτεινό, κατακερματισμένο και δυσλειτουργικό, μόνο και μόνο για να βρει τον τρόπο να τον σώσει. Τα συγκλονιστικά σκηνικά του, κινηματογραφημένα σε 3D με ατελείωτο βάθος πεδίου, είναι πιο φαντασμαγορικά και δημιουργικά απ’ ό,τι αντίστοιχο έχουμε δει τα τελευταία πολλά χρόνια. Ο ντελ Τόρο είναι μαγικός παραμυθάς και σ’ αυτό το σύμπαν, τοποθετημένο εκεί όπου τα anime συναντούν την goth μυθολογία, βρίσκει το σπίτι του. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο από ατσάλι που σείεται στα βήματα θεόρατων τεράτων και ρομπότ, στήνει την απλή του ιστορία, εκείνη που αφηγείται πώς οι αδύναμοι αρκεί να ενωθούν για να νικήσουν τους δυνατούς, μια παράξενη βερσιόν Δαβίδ και Γολιάθ, υπέροχα εκτροχιασμένη.

Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι nerd, σαν ένα παιδί που δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τους γύρω του και γι’αυτό φτιάχνει πλάσματα της φαντασίας του που εκφράζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Και τα βάζει, σαν άλλους Power Rangers, να πολεμούν μεταξύ τους μέχρι τελικού… λιωσίματος! Τα τέρατα και τα ρομπότ, τα kaiju και τα γέγκερ που κατασκευάζει για την ταινία είναι πολυδιάστατα, σχεδιασμένα μ’ ένα σωρό εκπληκτικές λεπτομέρειες που χρειάζεσαι ώρα για να διακρίνεις, έχουν προσωπικότητες, ενσαρκώνουν όχι το καλό και το κακό αλλά όλες τις ανάμεσα περιοχές, είναι αυθύπαρκτα, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, μαγευτικά υπερμεγέθη πλάσματα που κόβουν την ανάσα. Μ’ αυτά ο ντελ Τόρο επικοινωνεί πολύ καλύτερα, έχει μεγαλύτερη άνεση να τα χειριστεί δραματουργικά και κινηματογραφικά απ’ ό,τι τους αληθινούς ανθρώπους που μοιάζει να μην τον αφορούν ιδιαίτερα.

Γι’ αυτό και οι σκηνές δράσης της ταινίας, οι μάχες σώμα με σώμα – για την ακρίβεια ρομπότ με τέρας – είναι τα πλάνα που δε θέλεις να τελειώσουν, γεμάτα ένταση, ομορφιά, δύναμη και όγκο. Αντίθετα, οι σκηνές μεταξύ των «αληθινών» ηρώων, διαλογικές, ανάμεσα σε συνεργάτες, πατέρες και γιους, ή ρομαντικούς νέους, είναι αφελείς, κοινότυπες και βαρετές, σα να ξεπετάχτηκαν στη συγγραφή του σεναρίου κι έμειναν στους σκελετούς. Ετσι και οι πρωταγωνιστές είναι αρκετοί σ’ αυτό που κάνουν, αλλά μέσα στο όλο μέγεθος περνούν ελαφρώς απαρατήρητοι, ο Ιντρις Ελμπα όπως πάντα επιβλητικός, ο Ρον Πέρλμαν χαριτωμένα ακραίος, οι Τσάρλι Ντέι και Μπερν Γκόρμαν ως δίδυμο τρελλών επιστημόνων βγαλμένων από ταινία του Ζενέ, η Ρίνκο Κικούτσι δίνοντας τον απαιτούμενο ιαπωνικό αέρα στο φιλμ και οι Τσάρλι Χάναμ και Ρόμπερτ Καζίνσκι χαρά για τα μάτια.

Αν ο ντελ Τόρο είχε κάνει μια μικρή παραπάνω προσπάθεια να αναπτύξει έξυπνα και την πλευρά της ιστορίας του που δεν είναι φτιαγμένη από μέταλλο ή μαγική σάρκα, τότε θα είχε κάνει ένα πραγματικό αριστούργημα. Τώρα έχει κάνει μισή αριστουργηματική ταινία, αλλά κρατάμε τη χαρά ενός ασίγαστου fanboy που για δυο ώρες έφερε τα παιχνίδια του κι έπαιξε μαζί μας.

Περισσότερα για το «Pacific Rim»: