Στη δεκαετία του ’60, δύο δωδεκάχρονα παιδιά αποφασίζουν να το σκάσουν από την παραθαλάσσια πόλη τους στη Νέα Αγγλία, προκαλώντας αναστάτωση και κινητοποιώντας τις τοπικές αστυνομικές αρχές, που αρχίζουν να αναζητούν το ανήλικο ζευγάρι.
Σχεδόν τόσο «ψεύτικο» όσο ο «Απίθανος Κος Φοξ» και μαζί το ίδιο τρυφερό, ρομαντικό, αξιαγάπητο, το «Μoonrise Kingdom» είναι η καλύτερη ταινία (με ηθοποιούς) του Γουές Αντερσον από την εποχή της «Οικογένειας Τενενμπάουμ». Με τον σκηνοθέτη να δίνει την ίδια σημασία στα αληθινά υπέροχα σκηνικά, στη σύνθεση του κάθε πλάνου, όσο και στην ιστορία και τα αισθήματά της, το φιλμ είναι μια αληθινή γιορτή για τα μάτια, ένα λεύκωμα από υπέροχες λεπτομέρειες που θες να χαζεύεις για ώρα, αν όχι να τις αποκτήσεις για να στολίσεις τον τοίχο σου, ή να τις φορέσεις.
Από τα σπίτια και τη φύση, από τα αντικέιμενα μέχρι το τελευταίο σηματάκι στη στολή των προσκόπων του φιλμ, όλα είναι όμορφα, αξιοζήλευτα, κουκλίστικα. Ευτυχώς στην πλειονότητά τους το ίδιο είναι και οι ήρωες. Η Σούζι και ο Σαμ, οι δυο νεαροί εραστές που αποφασίζουν να το σκάσουν μαζί, από έναν κόσμο όπου κανείς δεν τους καταλαβαίνει, είναι σχεδόν ερωτεύσιμοι στον τρόπο που συμπεριφέρονται σαν ήρωες μιας αληθινά τραγικής ρομαντικής ιστορίας (ένας Ρωμαίος και μια Ιουλιέτα του γυμνασίου), παραμένοντας την ίδια στιγμή δυο μικρά παιδιά.
Ανάλογα, ακόμη και ο Μπιλ Μάρεϊ στον ρόλο του μπαμπά της Σούζι ή η Τίλντα Σουίντον ως Κοινωνική Λειτουργός (αυτό είναι το όνομά της), κατορθώνουν να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης έστω κι αν οι χαρακτήρες τους μοιάζουν μάλλον σχηματικοί, ενώ ο Μπρους Γουίλις στον ρόλο του εργένη, παρατημένου αστυνομικού και ο Εντουαρτ Νόρτον σε αυτόν του αρχηγού της κατασκήνωσης, σου επιτρέπουν να κοιτάξεις πίσω από την μονοδιάστατη φιγούρα τους για να ανακαλύψεις ένα γοητευτικό, πληγωμένο βάθος.
Αν όμως το φιλμ του Αντερσον θέλει να μιλήσει για κάτι μέσα από την ιστορία του και το «παραμύθι» που αφηγείται, είναι σαφές ότι θέλει να πει ακόμη περισσότερα μέσα από τις εικόνες του. Βουτηγμένες σε μια νοσταλγία βγαλμένη κατ ευθείαν από το σύμπαν της ζωγραφικής του Νόρμαν Ρόκγουελ, το «Moonrise Kingdom» είναι μια απόλυτα πετυχημένη άσκηση πάνω στο στιλ, μια ηθελημένα εμφανής κατασκευή, που αντί να αρνείται το «ψέμα» του ίδιου του σινεμά, το αγκαλιάζει και το ανυψώνει σε κάτι πραγματικά υπέροχο.
Με όλες τις εμμονές του να είναι εκεί, τη μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά (αλλά και του Μπέντζαμιν Μπρίτεν, ή τη φωνή της Φρανσουάζ Αρντί) να ντύνει ιδανικά το φιλμ, και τις εικόνες του να αγγίζουν το απόγειο της εκλεπτυσμένης ιδιαίτερης αισθητικής του, το «Moonrise Kingdom» είναι δίχως αμφιβολία η επιτομή του Αντερσονικού σύμπαντος.
Κι αν αυτό δε είναι αρκετό, είναι μαζί και μια υπέροχη ταινία!
Επιπλέον:
