Μετά την αυτοπυρπόληση του πλανόδιου πωλητή Μοχάμεντ Μπουαζίζι στην πόλη Σιντί Μπουζίντ, ο λαός της Τυνησίας ξεκίνησε μια επανάσταση που θα έδινε τέλος στην 24χρονη δικτατορία του προέδρου Μπεν Aλι και θα πυροδοτούσε εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, που κωδικοποιήθηκαν ως Αραβική Aνοιξη. To «No More Fear» του Μουράντ Μπεν Τσείκ είναι η ζωντανή μαρτυρία αυτής της επανάστασης.
Σαν ένα video diary μιας επανάστασης που μέσα στο διάστημα ενός μήνα (Δεκέμβριος 2010 - Ιανουάριος 2011) άλλαξε για πάντα τη μοίρα της Τυνησίας, το «No More Fear» είναι ακριβώς αυτό που περιμένει κανείς από ένα ντοκιμαντέρ που μεταφέρει live τον παλμό ενός εξεγερμένου λαού, έτοιμου να πάρει την κατάσταση της ύπαρξης του στα χέρια του, αψηφώντας κάθε συνέπεια.
Αμεση, παθιασμένη, αεικίνητη, απενοχοποιημένα στρατευμένη και δομημένη σαν ένα θρίλερ με happy end, η μαρτυρία του Μπεν Τσείκ είναι καθολική και σαρωτική. Η κάμερα του βρίσκεται παντού: στους δρόμους, τις πλατείες, στις μυστικές συναντήσεις των αυτόνομων ομάδων στις γειτονιές, στα κυβερνητικά γραφεία και μέσα από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών απλών πολιτών. Και αυτό που καταγράφει είναι κάτι περισσότερο από μια χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Ακόμη κι αν ο Μπεν Τσείκ είχε επιλέξει μόνο να μοντάρει το ογκώδες υλικό από τις διαδηλώσεις και τα όσα συνέβησαν στους δρόμους της Τυνησίας μέχρι την πτώση της κυβέρνησης του Μπεν Αλι στις 14 Ιανουαρίου του 2011, το «No More Fear» θα ήταν και πάλι μια συνταρακτική μαρτυρία. Ειδικά όταν προέρχεται από μια χώρα που για χρόνια έμενε κρυμμένη πίσω από τη φίμωση της ελευθερίας του Τύπου και την κατάπνιξη κάθε πρότερης επανάστασης για ανατροπή του καθεστώτος.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης όμως, προχωράει ένα βήμα παραπέρα, ντύνοντας το υλικό του με μια σειρά από ανθρώπινες ιστορίες που κάνουν την απρόσωπη καταγραφή μιας μαζικής εξέγερσης να αποκτά εκτός από πρόσωπο και αιτία. Κάθε μια από τις προσωπικές εξομολογήσεις των ηρώων του (με κεντρικούς πρωταγωνιστές μια δικηγόρο, μια blogger και έναν απλό πολίτη) εξηγούν με κατατοπιστικό και σε στιγμές συγκλονιστικό τρόπο τι ακριβώς ήταν αυτός ο φόβος που έδιωξε για πάντα η «Επανάσταση του Γιασεμιού», όπως έμεινε πιο γνωστή η εξέγερση του Τυνήσιου λαού και πως η νέα γενιά κατάφερε να σηκώσει κεφάλι σκύβοντας το μπροστά από το Ιντερνετ γεμίζοντας το Διαδίκτυο με εικόνες, κείμενα και συνθήματα κατά του καθεστώτος και διεκδικώντας δικαιώματα και ελευθερίες που της είχαν στερήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή δια παντός.
Οχι τυχαία, η αφήγηση του «No More Fear» διακόπτεται από την κατασκευή ενός τεράστιου φωτογραφικου κολάζ. Μέσα του σκόρπιες δημοσιευμένες στις εφημερίδες εικόνες από την επανάσταση, ενώνουν τα κομμάτια μιας πορείας θανάτου και ζωής. Με αυτή τη σειρά. Οπως ακριβώς οφείλει να ενώνει τα σκόρπια κομμάτια ενός λαού μια επανάσταση. Και έτσι ακριβώς όπως πρέπει να κινηματογραφείται αν ο πρωταρχικός της στόχος δεν είναι να μείνει στην κινηματογραφική ιστορία, αλλά να ακουστεί όσο πιο δυνατά μπορεί.
