Όταν οι Αρειανοί απαγάγουν την μητέρα του, ο εννιάχρονος Μίλο ταξιδεύει στον Κόκκινο Πλανήτη για να ανακαλύψει πως ακόμη και όταν τα μωρά φυτρώνουν από το πουθενά χρειάζονται κάποιον να τα φροντίζει.
Οταν ο Ρόμπερτ Ζεμέκις γύρισε το «Πολικό Εξπρές» το 2004 με την τεχνική του motion και performance capture (η ψηφιακή δισδιάστατη ή τρισδιάστατη αναπαραγωγή πραγματικών ηθοποιών που τους μετατρέπει σε κινούμενα σχέδια) ήταν πολλοί αυτοί που έσπευσαν να αποθεώσουν την καινοτομία που θα άλλαζε όσα ξέραμε μέχρι τότε για το animation. Επτά χρόνια μετά, οι κινήσεις των ηρώων του «Άρης Καλεί Μαμά» επιμένουν ακόμη σε ένα ενοχλητικό slow motion και οποιαδήποτε σύγκριση με το κανονικό ψηφιακό animation αποβαίνει τουλάχιστον αποκαρδιωτική για τη μοίρα του motion capture. Διαδέχοντας η μία την άλλη οι εμπορικές αποτυχίες του «Beowulf», του «Τερατόσπιτου» και του «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» απέδειξαν πως καμία από τις απόπειρες του Ζεμέκις δεν κατάφερε να επιβάλλει το νέο μέσο, οδηγώντας την Ιmage Movers Digital σε οριστικό κλείσιμο τον Μάιο του 2010 μετά από απόφαση της «μαμάς» εταιρίας Disney.
Με φορτίο τον τίτλο της τελευταίας ταινίας της Image Movers Digital, το «Άρης Καλεί Μαμά», όμως, δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει αποκλειστικά το motion capture για το γεγονός ότι στηρίζεται σε ένα ανέμπνευστο σενάριο και μοιάζει σαν μια αμήχανη μείξη του «Πολέμου των Αστρων» με την αισθητική της ζωγραφικής του Γουόλτερ Κιν και δάνεια από τον «Λαβύρινθο του Πάνα» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, όλα ανακατεμένα σε ένα αγχωτικό video game που πασχίζει να κάνει τον θεατή να μην βαρεθεί. Αν και βασισμένο στο ομώνυμο παιδικό βιβλίο του βραβευμένου με Πούλιτζερ Μπέρκλεϊ Μπρεθντ, το «παραμύθι» του Σάιμον Γουέλς (δισέγγονου του πατέρα της λογοτεχνικής επιστημονικής φαντασίας Χ.Τ. Γουέλς και σκηνοθέτη του ριμέικ της κινηματογραφικής διασκευής της «Μηχανής Του Χρόνου» που έγραψε ο προπάππους του) δεν μεταφέρει παρά ελάχιστα την ανατρεπτικότητα της ιδέας «ακόμη και στο διάστημα ο πρώτος άνθρωπος που θα φωνάξεις είναι η μαμά σου» πέφτοντας σε μελοδραματισμούς, διδακτικές ιαχές περί της αξίας της οικογένειας και σκηνές που σε μια άρρυθμη διαδοχή επιβεβαιώνουν πως σε μια εποχή που το animation έχει αναχθεί σε υψηλή τέχνη, οτιδήποτε κάτω του μετρίου είναι καταδικασμένο να ξεχαστεί.
