Η Μάρθα είναι μια νεαρή γυναίκα, που προσπαθεί να ζήσει και πάλι μια φυσιολογική ζωή, έχοντας ξεφύγει από μια θρησκευτική οργάνωση και τον χαρισματικό ηγέτη της. Έτσι, ζητάει βοήθεια από την αποξενωμένη μεγαλύτερη αδερφή της, Λούσι, και τον άντρα της, αδυνατώντας όμως να αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με το παρελθόν της. Όταν όμως συνειδητοποιεί πως ίσως τα μέλη της αίρεσης την αναζητούν ακόμη, τότε η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη...

Από τον τίτλο αίνιγμα, μέχρι το εξίσου αμφίσημο φινάλε, η «Μάρθα Μάρσι Μεί Μαρλιν», δεν υποκύπτει σε καμιά βεβαιότητα, δεν ξεκαθαρίζει τίποτα απ όσα θα χρειαζόταν ο θεατής ενός παραδοσιακού ψυχολογικού θρίλερ, για να καθησυχαστεί.

Κινούμενο ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, αποκαλύπτοντας την ιστορία της μέσα από θραύσματα αναμνήσεων, από αποσπασματικές εικόνες ενός παρελθόντος που παραμένει ζωντανό στο μυαλό (κι ίσως όχι μόνο) της ηρωίδας του, το φιλμ μοιάζει να θέλει περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο, να σε βυθίσει σε μια παχύρρευστη αμφιβολία, να σε κάνει να αμφισβητείς την αλήθεια των όσων βλέπεις, τα κίνητρα των χαρακτήρων, την λογική της ηρωίδας, τις ίδιες της βεβαιότητές σου.

Είναι η Μάρθα το άβουλο θύμα μια σκοτεινής σέκτας, παγιδευμένη σε ένα εκ πρώτης όψεως ειδυλλιακό κοινόβιο, ή ακολουθεί τον μεφιστοφελικό ηγέτη της με πλήρη συνείδηση και καθαρή σκέψη; Είναι ο πάτερ φαμίλιας της καινούριας της «οικογένειας», ένας σατανικός εγκληματίας, ή ένας πασιφιστής φιλόσοφος; Ποια είναι η δύναμη που έλκει την Μάρθα στην απομονωμένη αυτιστική κοινωνία του κοινοβίου της και τι την κάνει τελικά να φύγει;

Η απουσία εξηγήσεων, η έλλειψη ξεκάθαρης πληροφορίας, είναι αυτό που κάνει το στοιχείο του θρίλερ τόσο απειλητικό στην ταινία του Ντέρκιν, μαζί με την ικανότητά του να χτίζει μια ηρωίδα που μοιάζει να μην ανήκει ούτε στο κοινόβιο όπου την συναντάμε ούτε στο μπουρζούα, ακριβό εξοχικό της αδελφής της και του συζύγου της, όπου καταλήγει.

Η αναζήτηση κάποιου μέρους να ανήκει μοιάζει να είναι το κλειδί στο ταξίδι της Μάρθα στην ταινία, μόνο που η υπαρξιακή της αναζήτηση, δεν αναλώνεται σε ομιχλώδεις, δυσεπίλυτους γρίφους για την πραγματική της φύση, αλλά σκιαγραφείται σαν τον αληθινό εφιάλτη αυτής της ταινίας: Η νεαρή γυναίκα του τίτλου, δεν μοιάζει να βρίσκει τη θέση της πουθενά. Ούτε στο ανατριχιαστικό κοινόβιο, ούτε στην γαλήνια εξοχική κατοικία. Ούτε ως Μάρθα ούτε ως Μάρσι Μέι. Κι αυτό είναι κάτι από το οποίο, όσο κι αν τρέξει, είναι δυστυχώς αδύνατο να ξεφύγει...

Με την ρευστότητα ενός ονείρου, αλλά και την ένταση ενός slo-mo εφιάλτη, ο Σον Ντέρκιν παραδίδει ένα υπαρξιακό θρίλερ που σε στοιχειώνει.