Ο Τζον Κέιλ είναι μέλος της αστυνομίας του Καπιτωλίου και έχει μόλις ενημερωθεί ότι η αίτηση για να γίνει μυστικός πράκτορας στην υπηρεσία του Προέδρου των ΗΠΑ Τζέιμς Σόγιερ έχει απορριφθεί. Στην προσπάθεια του να μην απογοητεύσει τη μικρή του κόρη με τη δυσάρεστη είδηση, την ξεναγεί στον Λευκό Οίκο. Για κακή τους τύχη όμως, μια βαριά οπλισμένη παραστρατιωτική οργάνωση καταλαμβάνει το κτίριο. Τώρα, καθώς η κυβέρνηση διαλύεται και ο χρόνος τελειώνει, είναι στο χέρι του Κέιλ να σώσει τον Πρόεδρο, την κόρη του και φυσικά τη χώρα.

Αν θα έπρεπε να επαινέσεις για κάτι το «Λευκός Οίκος: Η πτώση», τότε αυτό θα μπορούσε να είναι ο σχεδόν απολαυστικός τρόπος του με τον οποίο «ξεχνά» ολοκληρωτικά ότι αυτό που προσπαθεί να μας πλασάρει σαν χορταστική θεαματική και «σοβαρή» διασκέδαση, είναι κάτι που όχι μόνο μοιάζει με φωτοκόπια, μιας φωτοκόπιας, μιας φωτοκόπιας, από την πρώτη μέχρι την τελευταία έκρηξη, αλλά που πριν λίγους μήνες, το είχαμε δει ξανά σε μια πανομοιότυπη ταινία στην οποία ο Τζέραρντ Μπάτλερ έσωζε και πάλι τον πρόεδρο των Η.Π.Α. Μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Ομως κανείς δεν πηγαίνει σε μια ταινία του Ρόλαντ Εμεριχ για το πρωτότυπο σενάριο ή τις καινούριες ιδέες της. Πηγαίνει ίσως, γιατί ξέρει ότι θα βρει εκεί χορταστική μάτσο δράση και μια ιδέα από όχι πάντα ευφυές χιούμορ, μα ένα είδος αστείων που προφανώς έχει τους οπαδούς του.

Στο καινούριο του φιλμ, θα βρείτε κι από τα δύο. Θορυβώδεις ανατινάξεις, συνεχείς πυροβολισμούς και καταδιώξεις, αυτοκίνητα σε πισίνες, αντιαρματικά εναντίον τανκ και ελικοπτέρων, κυνηγητά με τετράτροχα στο γρασίδι του Λευκού Οίκου. Και μια δόση από πλάκα, ομολογουμένως όχι όση θα περίμενε κανείς, αλλά συχνά αρκετά αυτοναφορική και γεμάτη αυτοπεποίθηση, τόσο ώστε μια ξενάγηση στο εσωτερικό του πιο διάσημου κτηρίου των Η.Π.Α. να περιλαμβάνει μια αναφορά στην ανατίναξή του σε μια άλλη ταινία του Εμεριχ, την «Μέρα Ανεξαρτησίας».

Ομως ακόμη κι αν τίποτα αληθινά καινούριο δεν θα βρείτε, αφού έτσι κι αλλιώς η αποκάλυψη της αλήθειας για το ποιος ενορχήστρωσε την επίθεση εναντίον του προέδρου είναι εκ των πραγμάτων μια λεπτομέρεια που ελάχιστα σας ενδιαφέρει και οι όποιες αντιπολεμικές κορώνες και αιχμές για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική ελάχιστα μπορούν να ληφθούν στα σοβαρά, το φιλμ του Εμεριχ παραδίδει κάτι από εκείνο το είδος της κινηματογραφικής διασκέδασης που δεν απαιτεί να απασχολήσεις το μυαλό σου, αλλά που προφανώς δεν υπολείπεται θιασωτών.

Και μέσα στον ορυμαγδό κλισέ και θορύβου που χαρακτηρίζει περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο κι αυτή την περιπέτεια του Εμεριχ, ο Τσέινινγκ Τέιτουμ βρίσκει τον χώρο για να χτίσει όχι ακριβώς έναν χαρακτήρα, αλλά τουλάχιστον μια πετυχημένη φιγούρα του «ήρωα κατά λάθος» θυμίζοντας με κάποιο τρόπο τον Τζον ΜακΛέιν του Μπρους Γουίλις στο «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει», κι όχι μόνο εξαιτίας του συνδυασμού λερωμένο φανελάκι- καπνισμένο οπλοπολυβόλο...