Οταν ο Τζίνο (τον φωνάζουν Τζίτζι) συναντά τη Μπενεντίκτ (την φωνάζουν Μπίμπι) είναι έρωτας με την πρώτη ματιά. Εκείνη εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση και είναι οδηγός σε αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων. Εκείνος είναι ένας γοητευτικός άνδρας που ενώ δείχνει σε όλα φυσιολογικός, κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό. Αυτό το μυστικό θα θέσει τη ζωή τους σε κίνδυνο και οι ίδιοι θα πρέπει να αγωνιστούν ενάντια στη μοίρα για να σώσουν την αγάπη τους.
Στιλιζαρισμένο, εντυπωσιακό, γρήγορο και σέξι, το «Μη Φέρνεις Λουλούδια» ξεκινά σαν μια εξαιρετικά απολαυστική ταινία, κάτι σαν μια μοντέρνα εκδοχή ενός παλιομοδίτικου b movie που δεν φοβάται να παίξει με τα κλισέ και συχνά να τα ανατρέψει. Αλλά όλα αυτά, διαρκούν μέχρι την μέση ή έστω τα δύο τρίτα της ταινίας, πριν κάνει μια απότομη στροφή και πέσει με φόρα πάνω σε έναν τοίχο υπερβολής και εξωφρενικού δράματος.
Στην πραγματικότητα το γεγονός ότι οι δυο πρωταγωνιστές ονομάζονται Τζίτζι και Μπίμπι μοιάζει με προειδοποίηση, όμως ακόμη κι έτσι, η Αντέλ Εξαρχόπουλος και ο Ματίας Σχούναρτς σε κάνουν να αποδεχτείς όχι μόνο τα αστεία υποκοριστικά τους, αλλά και τους ρόλους τους, εκείνης ως ένα πλουσιοκόριτσο που τρέχει σε αγώνες αυτοκινήτων κι εκείνου ως πρώην ορφανό παιδί, που ληστεύει τράπεζες.
Στα δύο πρώτα μέρη της ταινίας που ονομάζονται «Τζίτζι» και «Μπίμπι» (κι όμως μπορείς να τα πάρεις στα σοβαρά) θα χτιστεί με προσοχή και νεύρο η σχέση τους αλλά και τα μυστικά τους, αλλά στο τρίτο κομμάτι του φιλμ, «Οχι Λουλούδια», όλα θα τιναχτούν στον αέρα με τον πιο απίστευτο και απογοητευτικό τρόπο. Η ευφυΐα και το μπρίο του σεναρίου θα δώσουν τη θέση τους σε βεβιασμένες σεναριακές ιδέες και εντελώς αχρείαστη δόση δράματος, η λεπτοδουλεμένη φύση των χαρακτήρων θα πάρει το σχήμα εύκολα αναγνωρίσιμων τύπων.
Και το φινάλε μοιάζει σχεδόν βγαλμένο από μια άλλη ταινία, ή ακόμη χειρότερη από μια εξαιρετικά καλογυρισμένη telenovela όπου δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά σχεδόν τίποτα απ' όσα θα συμβούν. Είναι αληθινά κρίμα το πόσο γρήγορα και απότομα καταρρέει το γοητευτικό οικοδόμημα της ταινίας μέσα σε λίγη ώρα πριν το τέλος της έστω κι αν το ταλέντο του σκηνοθέτη της, οι χαρισματικοί πρωταγωνιστές και η εξαιρετική φωτογραφία του μόνιμου συνεργάτη του Ρόσκαμ, Νικόλα Καρακατσάνη, κάνουν ακόμη και την αποτυχία της να μοιάζει φωτωγενής.
