Ενας πράκτορας της CIA που βρίσκεται σε δυσμένεια, αναλαμβάνει να φυλά μια εργαζόμενη του κρυπτογραφικού, η οποία, με τον παραδοσιακό τρόπο, εκφωνεί κωδικοποιημένους αριθμούς που ανταποκρίνονται σε ανάθεση μυστικών αποστολών. Οι δυο τους θα βρεθούν αποκλεισμένοι μέσα στο απομονωμένο κτίριο απ’ όπου γίνονται οι εκπομπές, στο στόχο μιας επικίνδυνης ομάδας που δε γνωρίζουν σε ποιο στρατόπεδο ανήκει.
Ενα θρίλερ σκοτεινό – στην κυριολεξία, το μισό είναι υποφωτισμένο – ταιριαστό στον Δανό σκηνοθέτη του και στη σκανδιναβική παράδοση των τελευταίων χρόνων, που ακολουθεί όλες τις συμβάσεις για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβίας και απειλής.
Τόσο η γραμμή της δράσης όσο και οι κεντρικοί ήρωες είναι βασισμένοι στα κλισέ που δεν απογοητεύουν, παρότι, επίσης, δεν παρασύρουν στιγμή: εκείνος είναι πρώην αλκοολικός, μοναχικός, κατεστραμμένος εσωτερικά, που αμφισβητεί το σύστημα. Εκείνη χαρωπή, σαν τα κρύα τα νερά. Μάχονται εναντίον όλων (των πολύ πολύ κακών, που στην ουσία ανήκουν στο κατεστημένο), αλλά το δίκαιο θα νικήσει, χωρίς πανηγυρισμούς, πάντα χαμηλότονα.
Παρότι η ταινία ξεκινά με ψήγματα δράσης, εξελίσσεται σε δράμα δωματίου από τη στιγμή που οι δυο ήρωες κλείνονται μέσα στο κρησφύγεται απ’ όπου μεταδίδονται οι κώδικες, περιμένοντας είτε βοήθεια είτε το τέλος, οπότε, τι άλλο να κάνουν, παρά να φλερτάτουν, καταχρηστικά, αμήχανα και χωρίς χημεία. Ο θεατής δε χρειάζεται να κάνει καμία προσπάθεια, δεν προσπαθεί να μαντέψει τα κίνητρα των εχθρών, γιατί αποκαλύπτονται σταδιακά με φλας μπακ. Ούτε και να ψυχανεμιστεί τις προσωπικότητες του Εμερσον και της Κάθριν, γιατί διαρκώς αλληλοψυχαναλύονται, περιγράφοντας εκείνα που καλό θα ήταν να διακρίνουμε από το σενάριο και τη σκηνοθεσία.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην ταινία είναι η εξερεύνηση της θεωρίας ότι η χρήση αναλογικών μέσων στην κατασκοπεία είναι ουσιαστικά πιο αποτελεσματικά και δύσκολο να εντοπιστούν, απ’ ό,τι τα προηγμένα ψηφιακά.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Τζον Κιούζακ, με σοβαρό ύφος, σηκωμένο φρύδι και ξεψάρωτο attitude μοιάζει σα να σατιρίζει τον Μπορν ή άλλους σκληρούς ήρωες της κατασκοπείας. Ολο το χιούμορ, η σκοτεινή πλευρά αυτού του συνήθως τόσο συναρπαστικού ηθοποιού χάνεται σε μια άβυσσο του miscasting.
