Eνα νεαρό αγόρι, ο Τέρι, βρίσκεται ξαφνικά στον πολύχρωμο κόσμο του Γκρούβιναμ. Εκεί, ο δόλιος μάγος Γκρινιάρης έχει ρίξει ολόγυρα το ξόρκι του, και το το γέλιο ανήκει στο παρελθόν. Ο Τέρι πρέπει να ταξιδέψει σε όλο το βασίλειο για να βρει ένα νέο ξόρκι που θα επαναφέρει τη χαρά σε όλους. Πρέπει επίσης να βοηθήσει την πριγκίπισσα Αυγή, να ξεπεράσει σε πονηριά όλα τα παράξενα και καταπληκτικά πλάσματα που θα συναντήσει στο διάβα του και να προσπαθήσει να αποδεχτεί αυτό το μικρό πράγμα που ονομάζεται «αλλαγή».
Αυτή είναι η υπόθεση της σειράς του NBC που ακυρώθηκε μετά από 34 10λεπτα επεισόδια και έτσι δεν μάθαμε ποτέ το τέλος της ιστορίας. Ισως γι’ αυτό η ταινία βιάζεται αρκετά να φτάσει στο τέλος της με την ιστορία και τους χαρακτήρες να χάνονται στη μια ασυναρτησία πίσω από την άλλη, διάσπαρτες ιδέες τις οποίες κάποιος αρκέστηκε στο να τις πάρει και τις ενώσει μεταξύ τους για να βγει ένα κάτι που μοιάζει με σενάριο. Δεν υπάρχει τίποτα το τολμηρό εδώ, η έστω κάτι το ενδιαφέρον που να κάνει την ταινία να ξεχωρίσει, με το αρκετά απλοϊκό και παιδικό της χιούμορ και τους αρκετά ιδιότροπους και περίεργους χαρακτήρες της να εξαφανίζονται μέσα στους τόνους σουρεαλισμού – χίπστερ μπαλόνια που πολεμούν με τον κακό μάγο ρίχνοντας emoji ο ένας στον άλλον κάτω από τους ήχους του «99 Luftballons» της Nena - να κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί!
Ακόμα και το διεκπεραιωτικό animation δείχνει παντελώς απαρχαιωμένο, με τους χαρακτήρες να δείχνουν απλά ανέκφραστοι, ενώ ο κόσμος μοιάζει ατελής και απλουστευμένος αισθητικά. Ναι είναι πολύχρωμο και υπάρχουν στιγμές που το σύνολο αναδεικνύει μια χαριτωμενιά, αλλά το αποτέλεσμα φέρνει περισσότερο στην αισθητική μιας τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων από αυτές που βλέπεις τα σαββατοκύριακα. Ακόμα κι αυτές όμως δείχνουν πιο εκλεπτυσμένες και πρωτότυπες τις περισσότερες φορές.
«Ο Γκρινιάρης» μπορεί να απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε αρκετά μικρές ηλικίες, κάτω των 10 ετών, αλλά αυτό δεν αποτελεί και σίγουρα δεν θα έπρεπε να αποτελεί δικαιολογία. Μπορεί κάτω από όλο αυτό να υπάρχουν ψήγματα καλών ιδεών και προθέσεων, αλλά το τελικό αποτέλεσμα αποδεικνύει περίτρανα, για άλλη μια φορά, τη συντηρητική ματιά με την οποία φτιάχνονται ακόμη και σήμερα οι παιδικές ταινίες. Ακόμα και οι μικροί ηλικιακά θεατές δεν αξίζουν κάτι τέτοιο.
