Η Δρ. Ράιαν Στόουν, επιστήμονας της γενετικής, ταξιδεύει για πρώτη φορά στο διάστημα, με συνοδοιπόρο τον βετεράνο αστροναύτη Ματ Κοβάλσκι που βρίσκεται στην τελευταία του πτήση πριν συνταξιοδοτηθεί. Μόνο που σε μια απλή διαδρομή ρουτίνας χτυπά η καταστροφή. Το σκάφος αποσυντίθεται και η Στόουν με τον Κοβάλσκι μένουν ολομόναχοι στο διάστημα, αγκιστρωμένοι μόνο ο ένας στον άλλον, σε μια ατέρμονη κάθοδο στο σκοτάδι. Η εκκωφαντική σιωπή τούς επιβεβαιώνει ότι έχουν χάσει κάθε επαφή με τη Γη και κάθε ελπίδα σωτηρίας. Καθώς ο φόβος μετατρέπεται σε πανικό, κάθε ανάσα ελαττώνει το οξυγόνο που τους έχει απομείνει. Αλλά ο μοναδικός τρόπος να επιστρέψουν μπορεί να απαιτεί να βυθιστούν ακόμα πιο μακριά, στην τρομακτική απεραντοσύνη του διαστήματος.
Είναι κρίμα που δεν μπορούμε να μοιραστούμε μαζί σας κάθε πτυχή της συγκλονιστικής εμπειρίας που ονομάζεται «Gravity».
Οποιοδήποτε spoiler - ακόμη και το πιο ασήμαντο - είναι ικανό να καταστρέψει το παρατεταμένο συναίσθημα αγωνίας και συγκίνησης που σου προκαλεί μέσα στα 90 λεπτά που διαρκεί μια ταινία που σχεδόν σε real time αφηγείται μια συγκλονιστική ιστορία ανθρώπινης επιβίωσης σαν αυτό να ήταν η μια και μόνη ιστορία για την απαρχή της ζωής όπως (δεν) την ξέραμε.
Οχι, αυτό δεν είναι spoiler. Είναι προφανές να σκεφτείς, πριν ακόμη δεις το «Gravity», πως μια ιστορία με δύο μόνο ήρωες χαμένους στο διάστημα φέρει μαζί της έναν έντονο συμβολισμό με αναπόφευκτες μεταφυσικές διαστάσεις και μια ή περισσότερες σκέψεις γύρω από τη ζωή και το θάνατο.
Αυτό που δεν είναι καθόλου προφανές, είναι πως όταν πια βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το «Gravity» σε όλο του το τρισδιάστατο μεγαλείο δεν μπορείς πια να σκεφτείς τίποτα.
Σε ένα πραγματικό και σπάνιο στο σύγχρονο σινεμά παραλήρημα εικαστικής τελειότητας, χορογραφημένης δράσης και σπουδαίας μελοδραματικής έντασης, ο Αλφόνσο Κουαρόν – στην ταινία που μοιάζει να ήθελε να σκηνοθετήσει σε όλη του τη ζωή - σε ανεβάζει στο διάστημα ήδη από το πρώτο δευτερόλεπτο της έναρξης.
Και δεν σε αφήνει να πατήσεις τα πόδια σου στη Γη παρά μόνο όταν θα έχει ολοκληρώσει ένα (υπαρξιακό) θρίλερ σκέτο συναισθηματικό roller coaster που εκμηδενίζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και συνεχείς αναταράξεις όλη την απόσταση που χωρίζει το δέος για την ασημαντότητα του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν από τον τρόμο μπροστά στο απόλυτο κενό.
Κλειστοφοβικό αν και διαδραματίζεται στο ανοιχτό διάστημα, ποιητικό αν και ο ρεαλισμός του νιώθεις να σου σκίζει τα σωθικά, σινεφίλ τόσο ώστε να αποτίει φόρο τιμής στις πιο κοντινές αναφορές του (το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και το «Solaris» του Αντρέι Ταρκόφσκι) διεκδικώντας ωστόσο μια άξια θέση ανάμεσά τους, μελόδραμα που ελευθερώνει τους δακρυγόνους αδένες χωρίς να νιώθει την παραμικρή ενοχή γι’ αυτό, blockbuster με περισσότερη καρδιά απ’ ότι εκρήξεις, τίποτα λιγότερο πιο όμορφο από δύο ανθρώπους που σαν μαριονέτες επιπλέουν στο διάστημα προσπαθώντας να κρατηθούν ο ένας από τον άλλο και (πιστέψτε το!) μια πραγματικά σπουδαία ερμηνεία από τη Σάντρα Μπούλοκ, το «Gravity» είναι τελικά ένας σχεδόν αναγεννησιακός κινηματογραφικός θρίαμβος που μπορείς να πιστέψεις μόνο όταν τον δεις.
Μετά το τέλος του, θα νιώσεις σίγουρα πιο δυνατός. Οχι μόνο για τα όσα μπορεί να καταφέρει ο άνθρωπος, αλλά για όσα χρειάζονται για να τον κάνουν να πιστέψει ότι μπορεί να τα καταφέρει στο μεγάλο και διαρκή αγώνα του για επιβίωση.
Διαβάστε περισσότερα για το «Gravity» εδώ.
