Μετά από 14 χρόνια γάμου, ο Ναντέρ και η Σιμίν βρίσκονται μπροστά από τον δικαστή και ζητούν άδεια για να πάρουν διαζύγιο. Εκείνη θέλει να φύγουν από τη χώρα σε αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος για την 11χρονη κόρη τους. Εκείνος δεν μπορεί και ούτε θέλει να αφήσει πίσω τον γέροντα πατέρα του που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Η Σιμίν, πιέζοντας, φεύγει από το σπίτι και επιστρέφει στους γονείς της. Ο Ναντέρ αναγκάζεται να προσλάβει τη Ραζιέ, μία γυναίκα από κατώτερη κοινωνική τάξη, για να προσέχει τον πατέρα του τις ώρες που λείπει στη δουλειά. Η Ραζιέ είναι έγκυος, κάτι που δεν είναι ορατό κάτω από το μαύρο τσαντόρ της. Εχει πει ψέματα στον άνεργο άντρα της και αναλαμβάνει τη δουλειά για να βοηθήσει στα χρέη του. Μία παρεξήγηση, ένα προσωπικό δράμα, κατηγορίες και ενοχές θα διαλύσουν δύο σπιτικά. Ανθρωποι στα όρια της καθημερινής τους απελπισίας θα συγκρουστούν μεταξύ τους, σε μία ιστορία που ξεπερνά τις προσωπικές της διαστάσεις και καταλήγει βαθιά πολιτική.
Ο Ασγκάρ Φαρχαντί («Τι Απέγινε η Ελι») το δηλώνει από τον τίτλο του. Θέλει απλά να μας μιλήσει για ένα χωρισμό. Από το πρώτο του κάδρο όμως, το ζευγάρι να επιχειρηματολογεί μπροστά στην κάμερα-δικαστή (σ' εμάς, άμεσα, κατευθείαν) για το δικαίωμα στο διαζύγιο, έτσι όπως οφείλουν να κάνουν σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο, τίποτα δεν είναι απλό. Το ισοπεδωτικό Καθεστώς, αν κι εκτός πλάνου, έχει ήδη επιβάλει την παρουσία του. Ο,τι θα διαδραματιστεί μπροστά στον κινηματογραφικό φακό στα επόμενα συνταρακτικά 123 λεπτά, όχι, δεν αφορά μόνο τη διάλυση ενός γάμου σε μια σύγχρονη, μικρομεσαία γειτονιά της Τεχεράνης. Κάθε απόφαση, κάθε λάθος, κάθε ψέμα των ηρώων υποκινείται από όσα παγκοσμίως μας καθορίζουν: που μεγαλώσαμε, σε τι μας έμαθαν να πιστεύουμε, τι είδους κράτος αποφασίζει για τις ζωές μας.
Ο Φαρχαντί διαπρέπει στην αφήγηση της ιστορίας του, και το κάνει να φαίνεται απλό. Κρατάει ιδανικές ισορροπίες ανάμεσα στον νατουραλισμό και τη συγκίνηση, τη φαινομενική φλυαρία των χαρακτήρων και τη βουβή παρατήρηση όσων πραγματικά συμβαίνουν, το σασπένς που τρέχει τους ρυθμούς καταιγιστικά και το υπόκωφο δράμα που εξελίσσεται κάτω από την επιδερμίδα της υπόθεσης. Το αριστοτεχνικά δουλεμένο σενάριο μας παρασύρει σε δαιδαλώδεις διαλόγους με τον εαυτό μας όσο προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιος έχει δίκιο στη διαλεύκανση της κεντρικής προσωπικής διαμάχης, η οποία ξεσπά πολλές ακόμα, όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι μοιάζουν το ίδιο αθώοι και ισόποσα συνυπεύθυνοι. Προσωπικές αγωνίες, ολόσωστα κίνητρα, λάθος χειρισμοί, ενοχές, εγωισμοί – θύτες και θύματα παλεύουν να σωθούν, να προστατέψουν τις οικογένειές τους, να κάνουν το καλύτερο για το μέλλον.
Στο επίκεντρο, ανήμπορος και χαμένος, ο γέροντας πατέρας. Το Αλτσχάιμερ έχει διαβρώσει τον εγκέφαλο, τον έχει αφήσει κουφάρι του εαυτού του να κοιτά με απελπισμένα παιδικά μάτια. Δεν ελέγχει τις φυσικές του λειτουργίες, δεν επικοινωνεί, δεν αναγνωρίζει. Η αρρώστια του του κλέβει τη ζωή, και μαζί και την αξιοπρέπεια.
Παρατηρώντας την ταινία με το στομάχι κολλημένο στην πλάτη, αναρωτιέται κανείς αν ένα δολοπλόκο, άδικο κράτος δεν έχει ακριβώς την ίδια επίδραση στη ζωή του πολίτη του. Η οικονομική κρίση, η επιβολή αφόρητης νομοθεσίας, η αίσθηση του εγκλωβισμού, η καταπάτηση των προσωπικών δικαιωμάτων σε τι άλλο μπορούν να οδηγήσουν παρά σ' έναν διαβρωμένο κοινωνικό ιστό, όπου κάθε ένας από εμάς χάνει την αξιοπρέπεια, την ασφάλεια, το μέλλον, την ηθική του;
Ολοι οι ήρωες της ιστορίας εμπλέκονται σε διαπροσωπικές διαμάχες που ειρωνικά δεν είναι διόλου προσωπικές. Είναι ξεκάθαρα ταξικές, θρησκευτικές, οικονομικές. Μία έγκυος γυναίκα δε θα σήκωνε συναισθηματικά και κυριολεκτικά βάρη αν δεν την κυνηγούσαν τα χρέη. Ο άντρας της δε θα είχε τόση απύθμενη οργή αν δεν την τροφοδοτούσαν καθημερινά οι τύψεις και η αγωνία της ανεργίας του. Ο Ναντέρ δε θα έλεγε ψέματα, δε θα έχανε τη γυναίκα ούτε το θαυμασμό της κόρης του, αν δεν έπρεπε να αντιμετωπίσει τη σαρρωτική ποινή ενός παράλογου ισλαμικού νόμου. Και η Σιμίν δε θα χώριζε ποτέ τον άντρα, που ξεκάθαρα αγαπάει, αν δεν το έβλεπε ως μόνη σωτηρία του κοριτσιού της από μια χώρα χωρίς δικαιοσύνη.
Σ' αυτό το 11χρονο κορίτσι πέφτει όλο το βάρος του κόσμου. Αυτό θα αποφασίσει για το μέλλον αυτής της οικογένειας, η γενιά του για το μέλλον αυτού του κράτους. Μόνο που θα το κάνει έχοντας χάσει την αθωότητά της με όσα είδε και άκουσε, με όσα κατάλαβε κι όσα δε θα καταλάβει ποτέ. Και σ' αυτό δε θα φταίει ότι προέρχεται από ένα διαλυμένο σπίτι. Αλλά από ένα διαλυμένο κράτος.
