Εχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια από το «Μέλι», την πρώτη (κι επιτυχημένη) σκηνοθετική απόπειρα της Βαλέρια Γκολίνο, και φέτος η διάσημη Ελληνοϊταλίδα ηθοποιός επέστρεψε πίσω από την κάμερα με σκοπό να μας χαρίσει για άλλη μια φορά την κινηματογραφική «Euforia», μέσα από την ιστορία δύο διαμετρικά αντίθετων αδερφών που θα έρθουν κοντά όταν ο ένας από αυτούς αρρωστήσει σοβαρά και ο άλλος θα προσπαθήσει να τον προστατεύσει από την αλήθεια για την κατάσταση της υγείας του.
Με αφορμή την προβολή της ταινίας, λίγους μήνες μετά τη συμμετοχή της στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του φεστιβάλ των Καννών, ως επίσημη έναρξη στο 31ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου η Βαλέρια Γκολίνο επισκέφτηκε για άλλη μια φορά τη χώρα μας που τόσο αγαπάει - αυτές τις μέρες βρίσκεται ξανά εδώ και για τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Κώστα Γαβρά - και το Flix τη συνάντησε λίγο πριν την πρεμιέρα για μια μικρή, αλλά ουσιαστική δόση …ευφορίας.
(Οι φωτογραφίες είναι από τη φωτογράφηση της Βαλέρια Γκολίνο στο περιοδικό Lady Tarin)
Για την επιλογή του τίτλου
Ονόμασα την ταινία «Ευφορία» γιατί ήθελα να δώσω στην ταινία μία επιφανειακότητα, μια ελαφρότητα και μια χαρά, οι οποίες όμως θα έδιναν τον τόνο και το ρυθμό στην ιστορία, αλλά θα έκρυβαν από κάτω την απελπισία και τον πόνο των ηρώων. Ο φόβος του επικείμενου θανάτου και η αδυναμία επικοινωνίας καμουφλάρονται πίσω από τα πάρτι, τα ναρκωτικά και μια αίσθηση ματαιότητας. Ήθελα οι ήρωές μου να προσπαθούν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα, αλλά να μην μπορούν και να προσπαθούν να καλύψουν αυτά που τους χωρίζουν με πλάκες και μουσική, απλές χειρονομίες που όμως κρύβουν μια πιο σύνθετη διεργασία.
Για την πηγή έμπνευσης της ταινίας
Η ταινία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, δεν είναι όμως μια πιστή καταγραφή τους. Βασίζεται στην ιστορία ενός πολύ καλού μου φίλου και του αδερφού του, ο οποίος έπασχε από μια πολύ σοβαρή ασθένεια και τελικά πέθανε. Ο αδερφός του ήρθε από τα προάστια στο σπίτι του φίλου μου για να κάνει θεραπείες, αρχικά για έναν μήνα, μετά για δύο, μέχρι που τελικά έμεινε μαζί του για ενάμιση χρόνο. Μέσα από τις διάφορες ιστορίες που μας αφηγούταν ο φίλος μου σχετικά με την πορεία της θεραπείας του αδερφού του και της εξέλιξης της σχέσης τους σκέφτηκα ότι όλο αυτό θα μπορούσε να γίνει μια πολύ ωραία ταινία, ότι είχε κάτι πολύ προσωπικό και βαθύ, αλλά και τόσο οικουμενικό ταυτόχρονα. Φυσικά η ταινία δεν είναι πιστή αναπαράσταση της σχέσης του, αλλά προσθέσαμε ή αφαιρέσαμε διάφορα άλλα στοιχεία στην πορεία.
Για την επιλογή των ηθοποιών
Ο Ρικάρντο Σκαμάρσιο και ο Βαλέριο Μασταντρέα είναι τόσο διαφορετικοί ηθοποιοί, όσο και τα δύο αδέρφια που υποδύονται. Ήθελα, λοιπόν, να έχουν και οι ηθοποιοί μου την ίδια εκρηκτική δυναμική με τους ήρωες της ιστορίας μου. Ο Ρικάρντο έχει κάτι πολύ παιδικό, τον ενθουσιασμό και την ορμή που ταιριάζουν στο ρόλο του Ματέο, που έχει μάθει να ζει στην επιφάνεια των πραγμάτων. Ο Βαλέριο από την άλλη έχει κάτι πιο ευαίσθητο και αποστασιοποιημένο, την αύρα μιας εσωτερικότητας που σε κάνει να θέλεις να τον προσεγγίσεις. Οπότε η ταινία ήταν μια καλή ευκαιρία να διερευνήσω τη σχέση δύο τέτοιων ανθρώπων και τι θα μπορούσε να τους ενώσει ή να τους χωρίσει.
Αναφορικά με την κακοποίηση των γυναικών, αυτό είναι ένα πολύ σύνθετο και σκοτεινό ζήτημα, η αποκάλυψη του οποίου με τόσο σαρωτικό τρόπο έχει σίγουρα θετικά αποτελέσματα, ώστε να σταματήσει να γίνεται, από την άλλη, όμως, έχει οδηγήσει σε μια υστερία που δεν ξέρω κατά πόσο μας πάει μπροστά. Δεν μου αρέσουν τα λαϊκά δικαστήρια, ούτε η μαζική υστερία των social media, ειδικά σε περιπτώσεις που δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ την αλήθεια.»
Για την καριέρα της ως σκηνοθέτη
Το επάγγελμά μου είναι ηθοποιός, με τη σκηνοθεσία ασχολούμαι μόνο όταν θέλω να πω κάτι ή όταν μια ιστορία με συνεπαίρνει τόσο πολύ ώστε να θέλω να την αφηγηθώ εγώ. Γι’ αυτό πέρασαν πέντε χρόνια από την προηγούμενη ταινία μου. Αυτό που ψάχνω σε μια ιστορία, ώστε να θέλω να τη μετατρέψω σε ταινία και να τη σκηνοθετήσω, είναι τα ηθικά διλήμματα της καθημερινότητας, να βρω δηλαδή έναν οποιοδήποτε απλό άνθρωπο, ο οποίος έχει τα ίδια ερωτήματα που βασανίζουν κι εμένα. Τη διαφορά ανάμεσα στο πραγματικό και στο ψεύτικο. Δεν μου αρέσουν οι επικές ιστορίες. Προτιμώ το μεγάλο που κρύβεται μέσα στο μικρό.
Για την αξία της αλήθειας στις διαπροσωπικές σχέσεις
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας μου δεν αποκαλύπτει ποτέ στον αδερφό του την πραγματική κατάσταση της υγείας του για να τον προστατεύσει. Δεν πιστεύω στην αξία της αλήθειας, αυτή δεν είναι πάντα απαραίτητη. Eχω πει κι εγώ ψέμματα προκειμένου να σώσω μια σχέση ή μία κατάσταση. Βασικά νομίζω ότι όλο αυτό είναι μια συνεργεία. Επιτρέπουμε να μας λένε ψέματα ή απαιτούμε την αλήθεια και οι σχέσεις των άλλων βασίζονται σ’ αυτή την απόφαση. Ασφαλώς πρέπει να είμαστε να ειλικρινείς όταν το απαιτούν οι άλλοι, αλλά κάποιες φορές ίσως αυτό να μην είναι η καλύτερη λύση.
Για την θέση των γυναικών στη βιομηχανία του θεάματος και το ρόλο του #metoo
Hταν κάτι που έπρεπε να γίνει και φυσικά δεν ισχύει μόνο στην Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη. Eχω δραστηριοποιηθεί με διάφορες γυναικείες οργανώσεις στην Ιταλία για τα εργασιακά μας δικαιώματα στο χώρο του κινηματογράφου. Οι διαφορές εξακολουθούν να είναι μεγάλες σε όλα τα επίπεδα. Το βρίσκω εξωφρενικό να υπάρχουν ακόμα τόσες μεγάλες διακρίσεις στις αμοιβές ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες, αλλά ελπίζω πως όλο αυτό θα αλλάξει σταδιακά και με όλη αυτή τη συζήτηση. Αναφορικά με την κακοποίηση των γυναικών, αυτό είναι ένα πολύ σύνθετο και σκοτεινό ζήτημα, η αποκάλυψη του οποίου με τόσο σαρωτικό τρόπο έχει σίγουρα θετικά αποτελέσματα, ώστε να σταματήσει να γίνεται, από την άλλη, όμως, έχει οδηγήσει σε μια υστερία που δεν ξέρω κατά πόσο μας πάει μπροστά. Δεν μου αρέσουν τα λαϊκά δικαστήρια, ούτε η μαζική υστερία των social media, ειδικά σε περιπτώσεις που δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Νομίζω πως πρέπει κάθε φορά να είμαστε προσεκτικοί και να κρίνουμε κατά περίπτωση, γιατί διαφορετικά θα μετατραπεί σε έναν νέο σκοταδισμό.
