Ακρότητες (First Reformed) του Πολ Σρέιντερ
21η μεγάλου μήκους ταινία του βετεράνου δημιουργού, ο οποίος καθιερώθηκε το 1976 ως σεναριογράφος του «Ταξιτζή» του Σκορσέζε και το 1978 ως σκηνοθέτης του προλεταριακού δράματος «Θανάσιμη Απειλή» («Blue Collar») πριν κατακτήσει το παγκόσμιο κοινό με το «Επάγγελμα Ζιγκολό», το «Ακρότητες» έχει στο επίκεντρο ή το φάσμα τού κάθε αυστηρά αρχιτεκτονημένου πλάνου του το ταλανιζόμενο από ψυχικά βάρη και σωματικό πόνο βλέμμα του αιδεσιμότατου Τόλερ, μεσήλικα πρώην στρατιωτικού που, μετά τον θάνατο του γιου του στο Ιράκ, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό και τη λειτουργία μιας μικρής ιστορικής εκκλησίας στην επαρχιακή Νέα Υόρκη. Η κοσμοθεωρία του ανατρέπεται -και οι ενοχές γίνονται όλο και πιο δυσβάσταχτες- όταν η εγκυμονούσα Μαίρη, από την ολιγομελή ενορία του, τού ζητά να συναντήσει τον άντρα της, έναν ιδεοληπτικό περιβαλλοντολόγο που επιμένει να διακόψουν την κύηση, πεπεισμένος πως το τέλος του πλανήτη βρίσκεται σε εξέλιξη.
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε δωρέαν σινεμά για όλο το 2019!
Power Points
Το ολότελα ιδιαίτερο στυλιζάρισμα του Σρέιντερ: κοντινά ελαφρώς πάνω από τα πρόσωπα, λόγος καθαρός και σαφής μέσα στον λυρικό σχεδόν ρυθμό του, σιωπές που τραντάζουν υπόγεια τη δράση, υπερβατικές συνθέσεις κάδρων, γεωμετρία που θυμίζει Ντράγιερ. Τέλεια εντεταγμένος στο υπνωτιστικό αυτό κλίμα και ο Ίθαν Χοκ, ηθοποιός παραγνωρισμένος, εδώ στην πιο θαρραλέα ερμηνεία της καριέρας του.
Θα μείνει κλασικό:
Γιατί, ντύνοντας τον «Ταξιτζή» του πάστορα και μεταφέροντας τον πόνο, την ενοχή και την καταφρόνια του από τους μητροπολιτικούς δρόμους του 1976 στα επαρχιακά ξέφωτα του 2017, ο Σρέιντερ επικαιροποιεί ιδιοφυώς την πάγια μεταφυσική του και τη συνοψίζει σε μια πικρή, βαθιά ανήσυχη σπουδή στο ασύδοτο σήμερα των μη αναστρέψιμων «ακροτήτων».
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε:
Η άψογη συνοχή στο ντεκουπάζ, που προικίζει την αφήγηση με μια μαγευτική ρευστότητα, δυσκολεύει την επιλογή. Θα λέγαμε η σεκάνς-καταλύτης της πρώτης (και θεωρητικά τελευταίας) συνάντησης του ιερέα με τον εμμονικό σύζυγο στο σπίτι του τελευταίου –ολόκληρη η σκηνή της κλιμακούμενα ανατριχιαστικής συνομιλίας τους.
Γράψαμε στο Flix
Θα τολμούσε να πει κανείς ότι οι «Ακρότητες» είναι ο φόρος τιμής του Σρέιντερ στο «Ημερολόγιο ενός Εφημέριου» του Ρομπέρ Μπρεσόν, με όλη την αυθάδεια, το θράσος και το εξαιρετικό ενδιαφέρον που κρύβει από την φύση της μια τέτοια σύγκριση. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για τις «Ακρότητες» εδώ.
Και κάτι ακόμη:
Η κατάδηλη συγγένεια του Σρέιντερ με κλασικούς μεταφυσικούς (Ντράγιερ, Μπέργκμαν, Ταρκόφσκι, Μπρεσόν) δεν είναι τυχαία. Γιος αυστηρής οικογένειας Προτεσταντών Καλβινιστών, ο μετέπειτα κριτικός κινηματογράφου ανακάλυψε το σινεμά μόλις μετά τα 18 του και, σε αντίθεση με την πλειονότητα των σύγχρονών του κινηματογραφιστών (Σκορσέζε, Κόπολα, Ντε Πάλμα, Σπίλμπεργκ), μυήθηκε στην ακαδημαϊκή, προ των νέων ρευμάτων ευρωπαϊκή εκδοχή του. Oσο για τις «Ακρότητες», ο ίδιος δηλώνει πως έμπνευσή του ήταν η γνωριμία του με τον Πάβελ Παβλικόφσκι, μετά τη θέαση του «Ida».
Διαβάστε όλη τη δεκάδα του Flix για το 2018 όπως αυτή σχηματίζεται καθημερινά:
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε δωρέαν σινεμά για όλο το 2019!
